Rökkur - 01.09.1924, Side 71

67
„Jeg sje, að jeg hefi óviljandi komist
inn í hóp ykkar,“ sagði hún. Pr-estur-
inn starði á hana, eins og honum hefði
birst vofa úr öðrum heimi.
„Eruð þjer mjer reiður, faðirf“,
spurði hún og lagði hönd sína á kápu-
ermi hans. pað var eins og eiturnaðra
hefði snert hann. Hann hrökk til baka.
Eins og hann hefði snert eitthvað van-
heilagt, eitrað og óhreint.
„pví þáf“, æpti hann, eins og honum
kendi sárt til og hroll setti að honum.
„Guð minn góður“.
„Far vel,“ sagði greifafrúin skarp-
lega, en með uppgerðar kurteisi. Hún
var hreykin á svip, en fögur að vanda,
og hvarf á leið heim að kastalanum.
„Jeg skundaði að hlið föður Wald-
meister. Byssan lá við fætur honum.
Hann studdi sig við trje.
„Jeg er veikur,“ sagði hann og hnje
í óvit í arma mína. En hjarta hans
hafði bilað. Hann hafði fengið aðbenn-
ingu af slagi og dó hann tveimur dögum
síðar, án þess að komast til sjálfs sín
aftur.
5*