Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Blaðsíða 24

Vænn
sjóbirtingur.
Eitt sinn var ég við veiðar í júlímán-
uði í á nokkurri í Noregi, og þá bar
svo til einn daginn að gestgjafi minn
fór á sérstakt veiðisvæði neðst í ánni.
Hann lét því veiðiþjón sinn vera með
mér.
Við náðum einum eða tveimur fiskum
um morguninn, en aðstoðarmaðurinn
kvaðst sannfærður um að okkur mundi
ganga betur, ef við hefðum flugur með
dekkra skeggi. Hann fór svo að segja
mér að ráðsmaðurinn heima hjá sér ætti
einmitt fugl með rétta litnum. Eftir mið-
degisverðinn færði hann mér síðan fjölda
af fjöðrum, sem reittar höfðu verið af
fuglinum nauðugum, og ennfremur dá-
lítið af kvenhári, vafið inn í silkipappír.
Þegar ég spurði, hvernig á þessu stæði,
ritið segir, að þegar „startskotið" ríði af
þeysist veiðimennirnir af stað eins og
veðhlaupahestar, því allir vilji vera fyrst-
ir á beztu veiðistaðina, enda sé ösin þar
jafnvel verri en á nokkurri kvenkjóla-
útsölu. Hér er hin frjálsa samkeppni í
sinni fullkomnustu mynd, en við get-
um tekið undir með ritstjóra „Fiske-
sport“ og spurt: „Hvað er þarna eftir
af ánægjunni, sem Walton og nrargir
aðrir tala um í sambandi við veiðiskap-
inn?“
Ef til vill svara myndirnar þeirri
spurningu bezt.
22
sagði liann mér að það væri af höfðinu
á fagurhærðustu stúlkunni sinni, sem
hefði látið stuttklippa sig þá fyrir
skemmstu! Ég hnýtti því næst fluguna,
notaði kvenhárið í vængi, og varð hún
líkust fljúgandi möl. Ég skal geta þess,
að ég var með 9 feta þurrflugustöng, hjól,
sem á voru um 130 yards af línu og
þriggja yarda langt girni IX.
Línan var smurð og ég veiddi á þurr-
flugu.
Þessi nýja framleiðsla mín flaut eins
og heyvisk á vatninu, þegar ég reyndi
liana um k\öldið, og eftir nokkur köst
kom stórt gin upp úr djúpinu og flug-
an fór á kaf.
Eftir góða stund — sem er mjög nauð-
synlegt að Iáta þessa stóru drella fá tii
umráða — brá ég við honum og fann
að þetta var feikna fiskur. Hann barðist
eins og ljón, strikaði yfir í lygnu liinum
megin við straumharðan streng og fór
út með mikið af línu.
Að lokum fór liann þó að þreytast og
ífærunni varð komið við. Hann reyndist
15 pund.
Hann (eða réttara sagt hún) var stór-
kostlegur fiskur, einhver formfegursti
sjóbirtingur, sem ég hef séð. Veiðiþjónn-
inn hristi liönd rnína ofboðslega, því að
þetta var stærsti sjóbirtingur, sem hann
hafði nokkru sinni fært í um dagana.
Við byrjuðum aftur og festum fljótlega
í öðrum, ennþá stærri fiski. Hann strik-
aði líka yfir í lygnuna, fór út með mikið
af línu og stökk þrisvar upp í straum-
inn. Þá sagði aðstoðarmaður minn:
„Sástu laxinn þann arna?“
Það var þó sjóbirtingur líka, en eins
og oft vill verða þegar svona grönn tæki
eru notuð, hrökk girnið í þriðja stökkinu.
Veiðimaðurinn