Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Síða 28

JUHANI AHO:
Veiðistöngin.
LESENDUR Veiðimannsins munu margir kann-
ast við höfund þessarar greinar, því að nokkuð
liefur verið þýtt eftir hann og birt hér í ritinu
áður. Það er einhver sérstakur „tónn“ i frásögn
og hugleiðingum þessa finnska skálds, sem hlýjar
manni um hjartaræturnar. Og þótt hann lýsi oft
aðstæðum, sem að ýmsu leyti eru ólíkar því sem
íslenzkir veiðimenn þekkja, hljóta allir að hafa
gaman af greinum hans, enda eru svo mörg
atriði sameiginleg í reynslu veiðimanna hvær sem
er í heiminum að þeir skilja alltaf hver annan.
Þessi „óður‘“ til veiðistangarinnar er eflaust
citt af þvx fegursta, sem um það tæki hefur
xerið ritað, og hann er líka góð áminning til okkar
allra um að fara vel með stöngina okkar og
sýna henni allan þann sóma og umhyggju, sem
hún verðskuldar. Ritstj.
VEIÐISTÖNG af beztu gerð er í raun
réttri listaverk. Og þegar ég nefni hana
listaverk, gef ég henni mesta sæmdar-
heiti, sem ég þekki.
Sérhvert tæki er listaverk, ef það er
eins og það á að vera, þ. e. fullkomlega
hentugt og liæft til þess, sem á að nota
það. Öxi eða hnífur eru listaverk, ef
blaðið og skaftið eru í réttum hlutföllum
og styrkja þannig og fullkomna hvort
annað. Þau eru þá eins og lifandi verur.
Þau hafa sína eigin sál, sem meistari
þeirra liefur gætt þau. Það er liöndin,
sig á hverju ári. Þess vegna vil ég ráð-
leggja þér að biðja gyðjuna að vera eins
góð við einhvern hinna og liún var við
þig núna, ef þið farið aftur í Víðidalsá
næsta sumar. Ritstj.
sem notar þau, en þó er eins og þau
starfi sjálfstætt. Og jafnvel þegar þau
eru ekki í notkun eru þau lifandi — þau
sofa og halda alltaf áfram að anda.
Þegar ég kem inn í listasafn og horfi
á einhverja forna myndastyttu, sem stend-
ur þar á stalli sínum, en lít síðan á stein-
aldaröxina undir glerkúpunni, gleður
hvorttveggja augu mín og hjarta jafn-
mikið. Meitill og hamar Mikaels Angelos
hafa vafalaust verið eins fallegir og höf-
uð Davíðs, sem ltann mótaði með þeim.
Því nánara sem sambandið er milli tæk-
' isins og þess, sem notar það, þess meira
mótast það af honum. Eigi hnífurinn,
öxin eða orfið að vera fullkomin, þurfa
þau að vera eins og samstillt framhald
af hendinni — eins og hluti af þeim, sem
notar þau, ekki aðeins hluti af hendi
hans, heldur hluti af öllum líkama hans,
í fullkomnu samræmi við krafta hans,
líkanrsstærð ög jafnvel lyndiseinkunn.
Klær greifingjans eru öðruvísi en katt-
arins, úlfsins öðruvísi en ljónsins. í stuttu
máli, eitt verður að svara til annars —
veiðistöngin til veiðimannsins — og er
ég þá kominn að efninu.
Veiðistöngin er einhver fallegasti
smíðisgripur, sem handverksmenn nú-
tímans framleiða. Þótt hún sé að nokkru
leyti smíðuð í vél, er eigi að síður á
henni sú fínasta vinna, sem nokkur list-
iðnaður getur boðið. Hún er eins og
Toledosverð eða hárfínustu uppskurð-
26
Veiðimaðurinn