Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Blaðsíða 29

artæki. Þar er engu ofaukið, en samt
allt, sem þarf að vera, og hún er sér-
staklega gerð fyrir einstaklinginn, sem
á að nota hana.
Hvað lögunina, gerðina og liugmynd-
ina snertir eru jafnvel beztu laxastengur
enn í dag prik, eins og veiðistengur hafa
alltaf verið. Veiðimenn steinaldarinnar
fóru að eins og drengir nútímans og skáru
sér til prik úr hrísi eða reyni í lund-
inum við árbakkann. Laxastöngin er
framleidd úr bezta efni, sem fáanlegt
er og vönduðustu vinnu, en enginn ensk-
ur meistari getur hefiað, mælt eða vand-
að verk sitt af meiri nákvæmni og sam-
vizkusemi heldur en veiðimaðurinn í
fornöld leitaði sér að priki, prófaði það
og valdi það eða hafnaði því. Vér getum
hugsað oss, livernig hann sveiflaði því til,
svo að hvein í loftinu, áður en hanri
fláði börkinn af og live vel hann gætti
þess, að flá ekki börkinn af toppnum
og liandfanginu, bæði til þess að það
liéldi mýktinni og seigjunni og að hand-
festan yrði góð — alveg eins og enski
snillingurinn leggur rnesta alúð við topp-
inn og síðan handfangið, sem hann klæð-
ir með korki.
Og alveg eins og veiðimenn nútímans,
sem vilja stunda íþrótt sína eftir öli-
um listarinnar reglum, láta sér ekki nægja
eina stöng, lieldur minnst tvær, aðra
fyrir rnaðk og spón og hina fyrir flugu,
þannig áttu einnig veiðimenn fortíð-
arinnar nokkrar stengur, eina fyrir
hverja fisktegund, sumar til þess að veiða
með á grunnu vatni og aðrar á djúpu,
og ef til vill sérstakar stengur fyrir sum-
arveiðar og aðrar til að nota á veturna.
Sportveiðimaður vorra tíma hirðir og
lætur sér annt um „split-cane“-stöngina
sína, eins og hún væri hvítvoðungur,
en nákvæmlega eins hugsar hinn veiði-
maðurinn um prikin sín, þótt þau séu
úr einiviði eða reyni. Hann heldur gæti-
lega á þeim undir hendinni á leiðinni
frá bænum niður að bátnum, leggur þær
í stafninn, en ekki niður í bátinn, og
hann lætur þær ekki liggja úti eða rifna
og vindast af regni og hita. Hann gælir
við þær. Hann smíðar sér lielzt ekki nýja
meðan sú gamla er nothæf. Þær eru vin-
ir hans og félagar, sem hann hefur átt
með margar stundir kyrrlátrar gleði og
liamingju, sem enginn veit um nema
þessi tvö eða þrjú — veiðimaðurinn og
,,stangafjölskylda“ lians. Þegar krakkarn-
ir öskra, konan er í vondu skapi og
heimilislífið tirðist óbærilegt og sálin
þráir gleymsku og frið og dálitla
gleði, laumast maðurinn framhjá bað-
stofunni og eftir blómguðum rúgakr-
inum niður að ströndinni, ýtir bátnum
á flot og rær hlæjandi og raulandi út á
sjóinn. Þá lifir hann, þessa björtu sum-
arnótt, aðfaranótt sunnudagsins, þær
stundir, sem eru ætlaðar honum — hon-
um einum. Annaðhvort lætur hann sig
reka nreð straumnum eftir fiskigöngunni
eða hann leggst við fast á einhverju miði
langt undan landi, umkringdur af vinum
sínum. Eina veiðistöngina lætur liann
liggja undir hnésbótinni og yfir borð-
stokkinn, aðra í hinni hnésbótinni og
heldur á þeirri þriðju. A einni hefur
hann karfa seni beitu, á annarri tordýfil
og á þeirri þriðju maðk. I hans augum
er leyndardómur veiðiheppninnar fólg-
inn í þessum gömlu, veðurbörðu stöng-
um með hin gljáslitnu handföng. Hann
trúir því, að hann geti ekki veitt á önn-
ur tæki en þær, og heppnin yfirgefi sig,
Vkiðimaðurinn
27