Veiðimaðurinn - 01.09.1954, Side 35

rérum, því það var ógerningur fyrir einn
mann að berjast \ið rokið og ágjöfina
úti á vatninu. Konan mín sat á skut-
þóftunni, dúðuð í rnargar kápur, með
sína stöngina til hvorrar handar; við
aðra var hnýtt Blue and Silver minnó,
en Brown and gold við hina.
Á þessu stigi málsins er rétt að geta
þess, að stengurnar, sem við höfðum með-
terðis, hæfðu engan veginn svona veið-
um. I>ar sem við höfðum ekki hugsað
okkur að veiða neitt að ráði í þessari
Skotlandsferð, sendum við flestar steng-
ur okkar í stangakassanum til föður míns,
um leið og \ið fórum frá Devonshire,
en tókum aðeins með okkur þær, sem
auðvelt var að hafa í bílnum, og það
\oru létt 12 feta greenheart smálaxa-
stöng og rnjög stutt „splitcane“ kast-
stöng, aðallega ætluð til þess að veiða
á hana geddu úr bát.
Yið Pétur réruin þétt npp ána og með
suðurbakka liylsins, rétt utan við sokknu
trén. Allt í einu, brrrr! — og toppurinn
;i smálaxastönginni svignaði af gríðarlegu
átaki. Við Pétur töldum báðir víst að
\ ið hefðum fest í einu trénu, en á næsta
augnabliki var augljóst, hvað olli, því
að línan stefndi inn í miðju hylsins með
geislegum hraða, þrátt fyrir alla viðleitni
konu minnar til þess að hafa hemil á
fiskinum.
Fyrst í stað gerði fiskurinn lítið ann-
að en að synda í hringi um allstórt svæði
í liylnum, en af einhverri kynlegri á-
stæðu reyndi hann ekki að flækja okk-
ur í trjánum. Að nokkurri stundu lið-
inni var konan mín orðin dofin í báð-
um höndum, því kuldinn var óskapleg-
ur, og hún bað mig að taka stöngina
um stund. Þar sem ég vissi að mér var
óhætt að treysta línunni og virgirnið
var nýtt og óskaddað tók ég á fiskinum
eins og ég gat, til þess að koma meiri
hreyfingu á hann, í þeirri von að hann
myndi þá einhvern tíma þreytast. Þetta
var að vísu veik von, því að við fórum
eintóma hringi um hyli-nn, þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir til að snúa bátnum
og breyta þannig átakinu.
Fjörutíu mínútur gekk hvorki né rak
og við sáum aldrei andstæðinginn, en
þá tók hann loksins roku yfir hylinn
og velti sér ofan á vatninu í um það
bil 50 metra fjarlægð frá bátnum. Við
sáum liann aðeins augnablik, en okkur
sýndist þetta vera fallegasti fiskur, ný-
runninn, og gizkuðum á að hann væri
um 20 pund. Síðan lagðist liann í dýpið
aftur og hvernig sem ég reyndi, gat ég
ekki rokkað honum þaðan. Það var nú
augljóst, að litla smálaxastöngin var of
veikbyggð til þess að lyfta fiskinum
í svona lygnu vatni, og við fórum að
\erða dálítið óróleg vegna kiddans og
hinna ömurlegu aðstæðna yfirleitt.
Vinstri hendin á mér, sem \ itanlega hafði
reynt mest á, var löngu orðin alveg dof-
in, og ég var farinn að hugsa um það
með sjállum mér, hve langt yrði þang-
að til hún yrði orðin kalin, en þá varð
ég var við að átakið hafði breytzt og \ar
nú orðið alveg „dautt“. Við vorum þá
stödd við suðurbakka hylsins og rérum
hægt út, og kom þá í ljós svo ekki varð
um villst, að við vorum föst!
Fiskurinn hafði nú verið á í klukku-
tíma og 20 mínútur, og það má ímynda
sér hugarástand okkar í bátnum, þegar
\ ið vorum orðin nokkurn veginn viss
um að við nnxndum missa hann eftir allt
saman. Við rerum hægt að staðnum þar
33
Veiðimabvrinn