Veiðimaðurinn - 01.11.1970, Blaðsíða 44

■'
Svo var það, þegar klukkuna vantaði eina mín-
útu í eitt, að ég lét fluguna sveima yfir svæði, sem
ég hafði margkastað á. Þegar hún var um tveim-
ur metrum fyrir ofan hávaða nokkra, sem þarna
eru, var skyndilega tekið af krafti í. Fiskurinn
strikaði yfir ána, og síðan niður í strauminn. Eg
tók meira á en ég tel venjulega ráðlegt (fluga nr.
6), en mér fannst ekki um annað að ræða, þar sem
straumurinn myndi annars gleypa laxinn. Ég hafði
heppnina með mér, flugan sat vel, og ég fékk
snúið laxinum við. Hann stökk þrisvar í röð. „Þér
tókst það, þér tókst það.“ Nú var Vollandur kom-
inn við hlið mér á ný, að minnsta kosti eins eftir-
væntingarfullur og ég. „Hve stór er hann?“ spurði
hann. „18 til 20 pund,“ svaraði ég. Þá bylti laxinn
sér, og Vollandur sagði: „Nei, hann hlýtur að
vera stærri, líttu bara á sporðinn" .... Næstu
tuttugu mínúturnar var barizt, en fiskurinn tók
aldrei stefnu á hávaðana aftur. Er hér var komið
sögu, kom laxveiðimaðurinn frægi á vettvang, og
tók nú hverja myndina á fætur annarri. Hann
hélt því einnig fram, að laxinn væri rúmlega tutt-
ugu pund, en ég hélt, að svo væri ekki, því að
mér fannst átakið ekki eins mikið og vera ætti.
Vollandur var að reyna að ná myndum á kvik-
myndavélina mina, en mér gekk illa að ná lax-
inum að landi. Loks sagði ég, að það væri reyndar
engin furða. Fjórar myndavélar „gláptu“ á laxinn,
og sennilega væri hann orðinn „feiminn“. Þá tók
andstæðingur minn loks að láta undan síga. Lax-
veiðimaðurinn frægi lagði frá sér myndavélina,
tók sporðsnöruna mína, óð út og náði í fiskinn
minn. Þetta var stór hængur, um 19 pund, en
svo stór á honum sporðurinn, að vel hefði hæft
tuttugu og fimm punda laxi. Ferðinni minni var
að Ijúka, og betur hefði veiðinni ekki getað lokið.
Ég hafði veitt fimmtán laxa á tólf dögum, sem er
rúmlega meðaltalið, ekki sízt, þegar haft er í
huga, að veiðitíminn var senn á enda.
Venjulega sleppi ég þeim fiski, sem ég veiði,
nema því aðeins, að þeir séu meiddir, eða ætlun-
in sé að eta þá. Venjan á íslandi, eins og reyndar
annars staðar í Evrópu, er að líta á laxinn eins og
uppskeru. Því hélt ég flestum löxunum mínum,
og lét reykja þá (nokkra gaf ég svo íslenzkum
vinum mínum, aðra færði ég vinum mínum
vestra). Svo lagði ég af stað heim á leið.
* Lonius stóð við heit sitt, og kom hingað til lands
á nýjan leik i sumar. Ritstj.
42
VEIÐIMAÐURINN