Þjóðólfur - 01.12.1947, Síða 4

Eins og kunnugt er var efnt til
ferðar austur að Heklu nú fyrir skömmu.
Ferð þessi hefur reyndar orðið tölu-
vert frœgari en við mátti tmasts því eitt
landsins stmrsta hlað hefur gert hana að ■
umta.lsefni. En hvað sem því líður hepp- !
naðist ferðin hið hezta, enda var veður
ákjósanlegt og í alla staoi hagstætt.
hetta vita nu auðvitað allir, en
til þess að draga frnm í dagsljósið
ýmislegt ð sem skeði í hinni voldugu
"reisu” er jpessi grein skrifuð.- L venju-
legum skólatíma tóku hinir ýmsu ferða-
langar að tínast í hílana, Mer virtist
jþeir vera til muna f jörlegri en vanalegt
er um jþetta leyti dags, enda allir áhygg-
julausir og horfandi björtum vonaraugum
á líðandi dag.
Eftir hið algenga sætaval og kland-
ur sem því fylgir tóku flestir að virða !
þá fyrir sér5 sem í sama bílnum höfðu
lent. Fyrr en varði va.r"trogið’' runnið
af stað og hin munaðarkennda hílavsrð
sem hrífur svo vel, sveif á alla við-
stadda. Brátt voru hyggingar garðar og
allt tilheyrandi hsnum horfið en í^stað-i
inn komin sveitin með alla sína skáldlegú
rómantík. ilnnars verkar það aðeins æsandi
að aka í fögru landslagi? þegar allt er ;
horfið jafnskjótt og það hirtist nærri :
því að segja, - L leiðinni austur voru j
það mennirnir í aftasta bekknum í hílnum;
sem óg var í, sem hóldu uppi mestum
fagnaðinum og skemmtu "framanmönnum" hið,
hezta.. Þa.nnig hýzt óg við að það hafi
verið annarsstaðar líka. Þessir "Fuglar"!
voru sífellt með "háð og spott" á vörum
sór jafnvel hihlíustefnu og gerði það
fyndnina að sjálfu sór fjölhreyttari.
illlt var gert a.ð þeirra hálfu til
að sýna mönnum fram á kosti og galla
hinna ýmsu klassisku hluta lífsins með
frásögnum og ræðustúfum.
Enginn stóð þó jafnfætis "Svartfugl-
inum" (B.B.) að orðaleikni og malsmeð-
ferð, því hann virtist engu lakari á
máli forfeðranna en á nútíma íslenzku.
Tíminn leið því furðu fljótt og
þá ekki sízt eftir að hægt var farið að
sjá til Hcklu. "Brandara.r" þeir sem
fsddust á leiðinni eru þratt^fyrir allt
flestum gleymdir. Gleymska su stafar þó
hvergi af því að þeir ha.fi ekki í alla
staði verið sígildir, holdur vegna þess
hve hrifninginn og stundargleðin var miki!'
og va.rð þessvegna fæstum á að setja þá á
minnið. Einn verður hór þó hirtur, sem
líklega hefur"slegið flestum öðrum út".
Hann er svonas- - - - "Gcngu menn þá
í einiber ja.runna og tíndu rifsber af epla. •
trjánum og smckkuðu.st þeim krækjuhorin
vel". Þetta gullkorn smíðaoi "Svartfuglim
en hann var eins og áður gctur flestra
"hrandara" faðir, enda sátu gáfaðir menn
við hlið hans.
Þegar að Nsfurholti kom tóku menn
þegar að snæða þó stimir hefðu ra.unar gert
lítið annað á leiðinni. - Að því loknu
hjuggu sig allir undir hina löngu og
erfiðu göngu. Fp.rarstjórinn hlós í horn
sitt og mátti líkja honum að nokkru við
Heimdall hinn forna. Sjálf gangan var
þreytandi og. framhald á hls. 5»