Fylkir - 01.12.2022, Síða 29

29FYLKIR - jólin 2022
°
°
„Ég er fæddur í Vestmannaeyjum
25. nóvember 1961 og elst upp
að stærstum hluta að Illugagötu
sjö hér í Eyjum. Í vesturbænum
þar sem pabbi hafði byggt fjöl-
skyldunni hús. Þarna var gríðar-
lega mikið af börnum og nóg af
leikfélögum. Öll hús full af krökk-
um og gamla hraunið var okkar
leikvöllur. Þar var náttúrulega
engin byggð bara ósnortin nátt-
úra. Það var skreið út um allt og
við náðum okkur í bita þegar við
vorum svöng og átum hundasúrur
með. Við strákarnir spiluðum mik-
ið fótbolta og Reynir var liðið okkar
sem var eitt af mörgum fótbolta-
liðum sem stofnuð voru vítt og
breitt um bæinn. Vorum með þrjá
velli, einn fyrir aftan Brekkugötuna
hjá Svenna Tomm, í kvosinni fyrir
aftan húsið okkar sem var kölluð
lautin og á velli þar sem Íþrótta-
miðstöðin stendur nú. Þar var
Reynisvöllurinn og vorum við í
fótbolta frá morgni til kvölds alla
daga þegar færi gafst.,“ segir Hörð-
ur Baldvinsson, framkvæmdastjóri
Þekkingarsetursins þegar hann
rifjar upp æskuárin. Foreldrar hans
eru Þórunn Elíasdóttir og Baldvin
Skæringsson sem bæði eru látin.
Hörður er yngstur níu systkina.
„Nágrannarnir voru allt dásam-
legt fólk,“ segir Hörður, vinahópur-
inn stór og hann nefnir nokkra.
„Það voru tvíburarnir í Klöpp, Óð-
inn og Þór, Sigmar Þröstur, Kári
Fúsa, Davíð í Tölvun svo einhverjir
séu nefndir.“
Á sunnudögum sáu þeir Roy
Rogers myndir í Höllinni og þær
voru síðan endurleiknar í hraun-
inu. Barist með sverðum og bys-
sum og skipt í tvö lið, indíána
og kábojara. „Það var líka stutt
í Sprönguna og niður á höfn.
Sumir voru að stela árabátum en
ég kom aldrei nálægt því,“ segir
Hörður brosandi. „Stelpurnar í göt-
unni voru m.a. Anna Einars, Lilja
Garðars, Þórleif Guðmunds, Nanna
Gunnars svo ég nefni einhverjar.
Allt frábærir krakkar sem alltaf er
gaman að hitta.“
Ævintýraveröld á Hamrinum
Hamarinn var líka ævintýraveröld
en á þessum árum var öllu rusli
keyrt út á Hamar og því sturtað í
sjóinn. „Ég, Gústaf bróðir og fleiri
fórum oft vestur á Hamar til að
safna kopar, eir og blýi sem við
settum í olíutunnur. Þetta seldu
sjómenn fyrir okkur þegar bátarn-
ir sigldu með fisk
til Þýskalands. Við
fengum svo sæl-
gæti og niðursoðna
ávexti þegar þeir
komu heim. Þetta
var sjálfsbjargarvið-
leitni hjá okkur og
við uppskárum laun
erfiðisins.“
Þær voru fleiri leið-
irnar fyrir krakka í
Eyjum til að ná sér í
pening. „Við geng-
um í hús og seld-
um flokksblöðin,
Brautina, Eyjablaðið,
Framsóknarblaðið
og Fylki og feng-
um smá skotsilfur fyrir. Þessi ár
voru frábær og seinna fór maður
að æfa með Tý. Á veturna æfðum
við í íþróttasal Barnaskólans þar
sem stundum voru haldin mót.
Verðlaunin voru vegleg, liðið sem
vann fékk gegnumboraðan tú-
kall í spotta, önnur verðlaun var
einn krónupeningur og fimmaur í
þriðju verðlaun. Þetta voru alvöru
verðlaunagripir. Á sumrin spiluð-
um við úti og upp úr þessum jarð-
vegi uxu frábærir íþróttamenn þó
ég hafi ekki verið einn af þeim,“
segir Hörður lítillátur.
Frábær tími fyrir gos
Hann var löngu læs þegar hann
byrjaði í Barnaskólanum en áhugi
á náminu var í neðri mörkum því
lífið var fótbolti. „Ég var í bekk
með Klappartvíburunum, Sigmari
Þresti og Gústa, Ágústi Stefánssyni
þeim mikla hæfileikamanni og
Kára Fúsa. Stelpurnar voru Aníta
Vignis, tvíburasysturnar Ingunn og
Iðunn Jó, Þórleif og fleiri og fleiri.“
Þau eru tólf ára þegar heimur
þeirra umhverfist. Það byrjaði
að gjósa 23. janúar 1973 og það
hafði sín áhrif á vinahópinn. „Gosið
sprengdi allt upp, hópurinn spl-
undraðist“ Í gosinu bjuggum við
fyrst í Hafnarfirði, en síðar fluttum
við í viðlagasjóðshús í Mosfells-
bænum. Það var ákveðið að snúa
ekki heim til eyja heldur ákváðu
foreldrarnir að eyða síðustu æviár-
unum í Mosfelllsbæ.
„Þetta var frábær tími fyrir gos og
eitt ævintýrið var að safna í brennu
á haustin og passa brennudraslið.
Það voru brennur út um allt og til
siðs að stela frá hver öðrum. Við
Reynismenn vorum í Helgafells-
gryfjunni. Byrjuðum oft að safna í
september. Í Vinnslustöðinni voru
þessar fínu kerrur og við byrjuðum
söfnunarátakið á að nappa einni.
Fórum um allan bæ og hirtum
hvað við gátum. Það var mikið
af rekavið úti á Hamri og fullt af
dóti sem við söfnuðum, en mesta
spennan var að taka eitthvað
ófrjálsri hendi. Við vorum með
kofa og vöktuðum brennudótið. Í
minningunni var það alla nóttina
en ég var á þeim aldri að ég þurfti
að koma heim snemma á kvöldin.
Og fékk kannski að vera aðeins
lengur um helgar.“
Á skautum og sleðum
Í þetta fóru haustin og á veturna
var hægt að skauta á Daltjörninni
og renna sér á sleða. Brekkan, þar
sem Íþróttamiðstöðin er var að-
alsleðabrekka bæjarins. Þar voru
hópar af krökkum að renna sér en
þá voru snjóþoturnar ekki komnar
til sögunnar. Lúðarnir voru flestir
á skíðasleðum, margir á heima-
smíðuðum magasleðum, en þeir
allra flottustu komu frá útlöndum.
Voru með stýri. Þetta voru alvöru
leikföng, ekkert einnota dót. Við
vorum líka í lögguleikjum og
eltingaleik enda ekki um annað að
ræða en að leika sér úti. Það gerði
maður eins lengi og maður mátti.
Já, þetta voru skemmtilegir tímar
en við urðum að bjarga okkur sjálf.
Hversdagslegir hlutir í dag eins
og að eiga flugdreka var stórmál.
Við urðum sjálf að smíða grindina
og ég naut þess að pabbi var með
trésmíðaverkstæði í kjallaranum.
Þá vantaði maskínupappír sem
við fengum stundum hjá Simma
frænda á Tanganum. Þegar allt var
klárt fórum við upp á hólinn á milli
Brimhólabrautar og Illugagötu.
Oft margir í einu og metingurinn
var að láta þá fljúga sem hæst.
Við kölluðum
það að senda
skilaboð þegar
við settum blað
með einhverj-
um skilaboðum
utan um bandið.
Blaðið fauk upp
eftir bandinu og
þannig komust
skilaboðin til
skila,“ segir Hörð-
ur og nefnir líka
kofasmíði sem
var vinsæl. „Alltaf
nóg að brasa og
endalaust að
gera. Góð undir-
staða fyrir það sem ég átti eftir að
gera á ævinni.“
Níu börn í tveimur hollum
Systkinin níu á Illugagötu sjö komu
í tveimur hollum þar sem Hörður
var síðastur. „Þau eldri voru flutt að
heiman þegar ég er að alast upp,
Addi bróðir, Kiddi og Balli, Raggi
og Stína systir og ég kynntist þeim
ekki almennilega fyrr en ég varð
fullorðinn. Í yngri hópnum var
Biggi bróðir foringinn enda elstur.
Næst kom Hrefna, svo Gústaf og
ég var endahnúturinn hjá foreldr-
unum. Þetta er öflugur hópur sem
heldur vel saman,“ segir Hörður og
Hörður Baldvinsson rifjar upp æskuárin á Illugagötunni:
Skemmtilegur tími en krakkar
urðu að bjarga okkur sjálf
Hversdagslegir hlutir í dag voru ekki sjálfsagðir og einn flugdreki var stórmál
Hörður ásamt Bigga bróður sínum fyrir framan Illugagötu 7 við
nýja bílinn, svoköllum Skoda blaðra.
Fjölskyldan, mynd tekin 1985. Efri röð frá vinstri: Elías sem var slökkvistjóri en hann er látinn. Næstur
er Baldur þór en hann var lengi formaður Félags húsasmíðameistari er nú formaður eldri borgara í
Kópavogi og í bæjarstjórn Kópavogs fyrir Framsóknarflokkinn. Síðan er Kristinn Skæringur en hann
rak og átti lengi Trésmiðjuna Jara í Reykjavík. Þegar hann hætti störfum flutti hann á Vallargötuna hér
í Eyjum. Ragnar Þór, fyrrverandi Slökkvilisstjóri og verkstjóri hjá Vestmannaeyjabæ. Birgir Þór sem var
kennari alla sína tíð og ritstýrði meðal annars Týs bókinni. Hann býr í Mosfellsbæ. Baldvin Gústaf sem
sem býr mestan hluta ársins í Hull í Bretlandi og hefur unnið alla sína sína tíð við sölu á fiskafurðum. Sá
síðasti í röðinni er Hörður. Sitjandi er Kristín Elísa sem vann á sínum tíma hjá Póstinum er hún er látin.
Móðir Harðar, Þórunn Elíasdóttir frá Bala í Þykkvabæ, hún er látin. Faðir Harðar, Baldvin Skæringsson
frá Rauðafell undir Eyjafjöllum. Lengst til hægri er svo Hrefna sem vann lengi sem launafulltrúi hjá
Vestmannaeyjabæ og býr hér í Eyjum.
Ég, Gústaf bróðir og fleiri fórum
oft vestur á Hamar til að safna
kopar, eir og blýi sem við settum
í olíutunnur. Þetta seldu sjómenn
fyrir okkur þegar bátarnir
sigldu með fisk til Þýskalands.
Við fengum svo sælgæti og
niðursoðna ávexti þegar þeir
komu heim.
GREINARHÖFUNDUR:
ÓMAR
GARÐARSSON