Ský - 01.10.2001, Blaðsíða 42

Halla Margrét og Guðfinna Hlín dóttir hennar. Boxertíkin Gaby stillti sér þæg upp fyrir myndatökuna. (HÆGRI SÍÐA) Halla Margrét í uppáhalds-óprettuhlutverki
sínu, sem Adéle í Ledurblökunni. í Teatro Regio í Parma árið 2000.
Álagið var gífurlegt meðan á sýningarferðum flokksins stóð og eft-
ir eins og hálfs árs nánast stanslausa keyrslu þyrmdi yfir Höllu og
hún spurði sjálfa sig hvort hún væri á réttri leið.
„Þótt maður væri lasinn var enginn til að hlaupa í skarðið fyrir
mann. Einu sinni söng ég í Bari tvö kvöld í röð með 39 stiga hita,
sem er auðvitað alls ekki ákjósanlegt fyrir röddina. En sýningin varð
að halda áfram. Ég var heillengi að syngja með röddina beinlínis illa
farna eftir álagið.”
Og Halla var líka hrædd um að hún myndi festast í óperettunum.
Hugur hennar stefndi lengra. En svo ákvað hún að láta slag standa
þótt álagið væri feikilega mikið því hún vissi að reynslan og þjálfun-
in sem hún fékk í gegnum starf sitt með Corrado myndi koma henni
að góðum notum.
„Við þessar aðstæður þá öðlast maður annaðhvort brjálæðislega
tækni eða hreinlega missir röddina. Ég hef horft upp á stöllur mín-
ar lenda í því að missa röddina og þá er ekkert annað að gera en
að þegja í sex mánuði. Guð forði mér frá því. En ég hef verið hepp-
in og kynnst góðu fólki sem hefur leiðbeint mér vel. Ég hef líka ver-
ið mjög passasöm með að fara reglulega í söngtíma og leita upp fólk
sem getur kennt mér meira og ýtt mér lengra."
Næsta skref
„Sérðu, hérna er mamma,” segir Guðfinna Hlín og dregur geisladisk
út úr plötusafni heimilisins með öllum tslensku Evrovisonlögunum.
Flestir íslendingar tengja eflaust nafn Höllu Margrétar við lag Valgeirs
Guðjónssonar Hægt og hljótt, sem var framlag íslands til Evrópu-
40 SKÝ HALLA MARGRÉT
söngvakeppninnar 1987. Fyrir tveimur árum valdi sérstök dómnefnd
Skýja það sem besta Evrovisionlag islands frá upphafi. Halla bregst
kát við þegar ég segi henni frá þeirri kosningu en segir að hún hafi
ekki hlustað á lagið í mörg ár þegar dóttir hennar sneri heim til
Ítalíu í haust eftir sumardvöl á íslandi með safndiskinn í töskunni.
„Ég var eiginlega búin að loka þeim kafla í lífi mfnu,” segir hún,
„en það var gaman að heyra lagið aftur eftir öli þessi ár. Þetta er
yndislegt lag hjá honum Valgeiri. Það var hann sem kenndi mér að
það eru ekki orðin í textanum sem skipta máli, heldur tilfinningin
sem maður setur í þau.”
Þessa dagana er einmitt komið að öðrum kaflaskiþtum í lífi Höllu.
Nú í haust ákvað hún að segja skilið við óperettuflokk Corrados og
stefna inn á nýjar brautir. Það var kominn tími til að halda áfram.
„Röddin mín er dramatísk. Óperettur eru skrifaðar fýrir minni, létt-
ari og bjartari raddir. Fyrir nokkrum árum var röddin mín bjartari en
með því að vinna svona mikið og með aukinni tækni hefur hún
sprungið út og blómstrað. Mér fannst því ég ekki henta lengur óper-
ettunum. Þetta er dálítið eins og að vera íþróttamaður, það er eitt að
vera spretthlaupari, annað að vera langhlaupari. Ég er búin að vera
að æfa spretthlaup undanfarin þrjú ár, en ég er í rauninni maraþon-
hlaupari. Og ef ég ætlaði að vera trú mínu fagi þurfti ég að breyta til.
Það var skylda mín gagnvart röddinni minni að hlúa að henni.”
Það er gaman að heyra Höllu tala um röddina sfna í þriðju per-
sónu, það er dálítið eins og að heyra kappakstursökumann tala um
bílinn sinn, knapa um hestinn sinn eða fiðluleikara um Stradivarius-
inn sinn, nema hvað atvinnutækið þeirra er ekki hluti af þeim.
j