Jólaklukkur - 01.12.1941, Síða 5
JÓLAKLUKKUR
3
■ Ólafur Ólafsson
trúboði
Kína sendi kristniboðsvinum kveðju með
Neh. 4,21: „Þannig unnum vér að verkinu
(þ. e. byggingu borgarmúranna í Jerúsal-
em) frá því er morgunroðinn færðist upp á
himininn og þar til er stjörnurnar komu
fram.“ Við viljum reyna að vera trú í okkar
köllunarverki til dauðans. Heiðingjarnir
hafa verið órétti beittir í þúsund ár. Hefj-
umst nú handa, söfnuður Guðs, og gerum
vort til að bæta úr þeim órétti sakir heiðurs
Krists, og sakir tilkomu hans.
Boðun fagnaðarerindisins hefir æfinlega
fylgt fræðslu- og líknarstarf. Er slíkt starf
ávöxtur þess hugarfars, sem fagnaðarer-
indið skapar hjá öllum, sem við því hafa
tekið með trúuðu hjarta, hugarfari Jesú
Krists. En hann „fór um allar borgirnar og
þorpin, kenndi í samkundum þeirra og pré-
dikaði fagnaðarboðskapinn um ríkið og
lœknaði hvers konar sjúkdóma og hvers
konar krankleik."
Því skyldi engan furða, að í þeim löndum
sem vottar Krists hafa ekki náð til nema
að einhverju leyti, er óskaplegasta fáfræði
ríkjandi og mannúðarleysi svo mikið, að
líknarstarf má heita að sé þar óþekkt. Því
gefur að skilja, að ekki er vanþörf á
fræðslustarfsemi kristniboðsins t. d. á Ind-
landi, en þar eru 92 af hverju 100 bókleys-
ingjar, eða alls um 340 milljónir. Sama máli
gegnir um Afríkuþjóðirnar og Kína. Þá er
og líknarstarf ekki síður nauðsynlegt meðal
þeirra þjóða.
Loks mega kristnir menn ekki við því
sjálfra sín vegna, að óhlýðnast áframhald-
andi hinzta boðorði Krists. Hjá þeím þjóð-
um öllum, sem mestu hafa fórnað Guðs ríki
til eflingar, er nú hvers konar kristilegt
starfslíf með mestum blóma. En í því efni
höfum við íslendingar sáð sparlega, enda
sjást afleiðingar þess. Við höfum fórnað
honum of litlu, sem gefur hundraðfalt aft-
ur. —
Er gagn að því?
Því er ekki fljótsvarað, hvert gagn sé að
starfi, sem fleiri tugir þúsunda manna
vinna í kirkjum, skólum, sjúkrahúsum og
margvíslegum stofnunum kristniboðsins út
um allan heim. En eitt er víst: Það verður
ávallt eitthvað gagn að því, sem gert er —
í Jesú nafni.
Það vantar ekki að til séu skýrslur um
það frá þremur aðalstarfsgreinum kristni-
boðsins, hvern árangur það hefir borið. Ég
skal láta nægja að leiða hér fram til vitn-
isburður aðeins einn þeirra mörgu, sem
reiknaðir eru með í þeim skýrslum.
Einn þeirra, sem ég síðast kvaddi, er við
lögðum af stað heim, var gamli Yang Kiang
-shú.
Hann var kominn á efri aldur, þegar
hann í fyrsta skipti heyrði nafn Jesú nefnt.
Hann hafði reykt ópíum í yfir 30 ár, —
farinn að heilsu, efni tæmd og örvilnan
ofurseldur.
Eftir að hann varð kristinn, var hann
svo breyttur, að fátítt mun um gamla
menn. Hann varð nýr maður — í Kristi,
hið gamla var farið. Hann fékk mörgum
árum bætt við líf sitt og varð heill heilsu.
Honum safnaðist fé aftur. „Guðhræðslan
er til allra hluta nytsamleg og hefir fyrir-
heit bæði fyrir þetta líf og hið tilkom-
anda.“ Kona hans og tveir synir, sem öll
(Framhald á bls. 10).