Jólaklukkur - 01.12.1941, Page 6

4
JÓLAKLUKKUR
Varpa þú brauði þínu út á vatnið,
því þegar margir dagar eru um liðnir,
munt þú finna það aftur.
Préd. 11:1.
5íra John 5tene
finna það aftur
Nú eru mörg ár síðan atburðurinn gerð-
ist, sem hér verður sagt frá. Drottins þjónn
sá, sem frá verður sagt, er farinn heim til
herra síns fyrir nokkrum árum, „gamall
að árum og saddur lífdaga", eins og sagt
var fyrrum.
En þá var hann ungur og nýbúinn að
finna starfssvið það, sem herra víngarðs-
ins hafði fyrirhugað honum. Það var á
bökkum Mosambique-skurðarins á Vestur-
Madagaskar, undir eldheitri, suðrænni sól.
Hann var ekki búinn að dvelja þarna
nema tæpt ár, og var ekki orðinn neinn
garpur í tungumáli eyjarskeggja. Það varð
hann raunar aldrei.
En hann bar í hjarta sér brennandi
kærleika til þjóðarinnar, sem Drottinn
hafði sent hann til. Og aldrei hlífði hann
sér, þó að vinnudagurinn væri bæði lang-
ur og erfiður.
Honum fannst þessvegna, að hann geta
ekki beðið þess, að verða fullnuma í mál-
inu, áður en hann byrjaði á því starfi, sem
átti að verða aðalstarf hans: að flytja fagn-
aðarerindið þessum mislita lýð, — brúnum
og svörtum, — sem þarna átti heima.
Hann áleit, að auðveldast myndi vera að
byrja á æskulýðnum. Og honum tókst að
safna til sín dálitlum hóp drengja „á
gelgjuskeiði“. Engin kynni höfðu þessir
piltar áður haft af skólanámi, og engin var
þarna skólaskyldan, sem hafa mætti að
bakhjarli. Hér valt því allt á því, að með
persónulegum áhrifum væri hægt að ná
slíkum tökum á piltunum, að takast mætti
að halda hópnum saman. Og það kom fyrir
að þeir spurðu, — annaðhvort sjálfir eða
foreldrar þeirra, — hvað þeim yrði borgað
fyrir að eyða dýrmætum tíma í það, að
koma til trúboðans og láta kenna sér.
Þannig var nú hugsunarhátturinn þar,
í þá „gömlu, góðu daga“.
Það má geta því nærri, að ýmiskonar
misfellur voru á skólagöngu piltanna og
mikil vanhöld. Aðbúnaður og áhöld þessa
skóla voru líka undur fátækleg. Skólinn
var haldinn í stórum kofa, byggðum af
bambusreyr, með torfþaki.
En fáeinir drengir sóttu þó skólann að
staðaldri, og einkum var þar einn drengur
sérstaklega ástundunarsamur. Hann hét
Ranaívó. Og hann hlýddi með athygli á
það, sem ungi trúboðinn var að reyna að
gera honum skiljanlegt á sínu „hrogna-
máli“. Og trúboðinn fór að hlakka til þeirr-
ar stundar, er hann gæti heilsað þessum
dreng sem kristnum bróður, — eða jafn-
vel samverkamanni í Guðs ríki.
*
En þá ber svo kynlega við einn daginn,
þegar nokkrir drengjanna eru komnir í
skólann, að Ranaívó sést hvergi, — hann,
sem einmitt hafði verið öllum öðrum
(Framhald á blaðsíðu 11)