Jólaklukkur - 01.12.1941, Qupperneq 14

12
JÓLAKLUKKUR
Vitaljósið han§ afa
hreinsa glerin aftur fyrr en einhverntíma
seint í kvöld.
Erlendur var að því kominn að fara
niður stigann, þegar hann allt í einu tók
undir sig stökk út að einni rúðunni.
„Hvað var þetta?“ — Nei, það hlaut að
vera missýning. Snjódrífu dreif fyrir
gluggann, eftir svolitla stund rofaði aftur
til. Neistakúla flaug upp frá sjónum og
breyttist síðan í skínandi fagurlega litað-
ar stjörnur.
„Neyðarmerki! Guð komi til, neyðar-
merki!“ Önnur, þriðja, fjórða neistakúlan.
Merkin komu frá Svörtudröngum, en þeir
voru útverðir mikils og hættulegs skerja-
klasa, sem lá suður af eynni.
„Strandað skip!“ Erlendur stirðnaði
upp og starði skelfdum augum í áttina að
Svörtudröngum. Flugeldunum var skotið
látlaust. Loksins áttaði Erlendur sig. Hann
setti vitaflautuna í samband við ljósa-
vélina og stuttu síðar barst sterkur hljóm-
ur út frá vitanum. Erlendur opnaði glugga
og hlustaði. Hann heyrði veikt eimpípu-
hljóð. Hann hlustaði eftir hinum stuttu
og löngu hljóðum:
„Skip mitt stendur á skeri — ég þarfn-
ast hjálpar strax,“ las hann. Hann svaraði
Og sungið er, eins og venja er til:
„Ny lakolosiu’ danite’, o velomy re!
Hita’ lay mpanota very tao.“
En það þýðir:
„Klukkur himna kalla til hátíðar í dag.
Vegvillt sál hefir aftur veg fundið heim.“
Þetta er einn þeirra atburða, sem gerzt
hafa á trúboðsakrinum, sem dýpst hafa
mótazt í huga mér. Hann stendur mér lif-
andi fyrir hugskotssjónum, og þó eru þrír
áratugir síðan hann gerðist.
Th. Á. þýddi.
með vitaflautunni og gaf til kynna, að
hann hefði heyrt til þeirra og gefið merk-
ið. Því næst greip hann höndum fyrir
andlitið og þungt bænarandvarp steig upp
frá brjósti hans.
Aðeins augnablik stóð Erlendur eins og
lamaður, en svo hrökk hann við og flaug
niður hina bröttu stiga. Hann lokaði dyr-
unum vel og vandlega á eftir sér og þaut
svo heim að íbúðarhúsinu í einum spretti
undan vindinum. Þegar hann kom inn í
stofuna stóð afi hans á gólfinu og studd-
ist við rúmbríkina. Hann skalf og titraði
eins og hrísla í vindi.
„Af hverju varstu að flauta, drengur?"
hrópaði hann. Erlendur ætlaði að svara,
en kom engu orði upp og skelfingin skein
út úr andliti hans.
„Hvað er að? Svaraðu mér drengur,“
hrópaði gamli maðurinn aftur titrandi
röddu.
„Það er strandað skip við Svörtudranga,“
stundi Erlendur upp.
„Strandað skip? Strandað skip!“ endur-
tók vitavörðurinn. „Það er auðvitað vita-
skipið.“ Og hann hefði fallið á gólfið, ef
Erlendur hefði ekki hlaupið til og lagt
hann í rúmið. Hann fékk ákafa hósta-
kviðu og náði varla andanum.. Svo jafn-
aði hann sig brátt. Því það eymdi ennþá
eftir af rólyndi og skynsamlegri yfirvegun
skipstjórans. Loksins tautaði hann: „Ein-
hverntíma hefði ég reynt að kíkja á
drangaskammirnar, þótt gjóla væri úti, en
nú — nú getum við ekki annað en beðið
Guð að hjálpa. Hann verður miskunsam-
ur nú, þar sem jólanótt fer í hönd.“
Erlendur sá að tár hrundu niður magrar
kinnar gamla mannsins. Hann greip um
axlir hans:
„Afi minn!“ hrópaði hann, „lofaðu mér
að fara suðureftir á „Svaninum" og vita
hvort ég get nokkuð gert?“ — Vitavörð-