Jólaklukkur - 01.12.1947, Side 23

JÓLAKLUKKUR
21
Chén djákni með alla stóru fjölskylduna
sína. Faðir hans gamli, fyrrum málkennari
vor, brosir og kinkar kolli í allar áttir
og heilsar með orðinu „ping-an“ (friður!).
Svo staulast hann inn steingólfið á sinn
fasta stað á fremsta bekk. Milli handanna
hefur hann eins og venjulega söngbókina
og Bibilíuna. Hún var orðin honum kær-
astur lestur á efri árum. Frú Chén og litlu
telpurnar þeirra fjórar fara kvennamegin
og finna sér sæti. Öll eru í .fegursta skarti
sínu. Börnin munu hafa fengið nýja blóm-
um setta kjólinn um jólin. Svo tökum vér
eftir því, að þau eru öll í svo fínum leður-
stígvélum. Flest önnur börn verða að láta
sér nægja vefjarskó. En Chén djákni á líka
eina af stærstu leðurvöruverzlunum bæj-
arins. Það er vel stætt heimili. En það skal
sagt um Chén, að hann var ekki smeykur
við að gefa til málefnis guðsríkis. Hann
var trúr þjónn í söfnuðinum.
Alla leið austan um járnbrautina hefur
fólk komið fylktu liði í kvöld. Já, jafnvel
„Li-tái-tai“ (frú Lí) er komin með litla
drenginn sinn. Hún hefur verið sjúklingur
og öryrki og á jafnvel dálítið erfitt með að
ganga. En hún íjómar af gleði og sýnir
litla drenginn sinn. Guð hefur gert krafta-
verk á því heimili! Eftir margra ára veik-
indi og þjáningar hafði hann gjört það
mögulegt, sem var ómögulegt, að hún
komst ekki aðeins á fætur aftur, heldur
eignaðist einnig son. „Chen hsiang fu“, í
„sannleika hlotið hamingju“, segja Kín-
verjarnir um hana.
En þarna heyrum vér dynjandi raust og
sjáum gamlan, gráhærðan, þrekvaxinn
mann ryðjast fram á við og setjast á einn
af fremstu bekkjunum. Það er Hsu gamii,
leppasali. Hann er alveg óþekkjanlegui í
kvöld — svo merkilega hreinn og vel búinn.
Það var víst ekki nema tvisvar á ári, sem
öldungurinn hirti um slíkan hégóma sem
þvott — og það var um jólin og nýár Kin-
verja. Og þá var það reyndar ekki meir en
bráðnauðsynlegt! En hann átti nú líka
sjaldan rólega stund. Það gat stundum ver-
ið dálítið truflandi að sitja nálægt honum.
En Hsu gamli var einn af allra tryggustu
samkomugestum. Og hann trúði óhaggan-
lega á Guð í allri einfeldni sinni. Honum
þótti gaman að söngnum, og hann söng
með djúpa bassanum sínum. En nær því
allt var með sínu lagi!
Biblíukonan hefur safnað börnunum
saman frammi við pallinn. Þau eru fjöl-
mörg. Jólahátíðin á kristniboðsstöðinni lað-
ar þau alltaf. Þau eru vel búin í kvöld,
stúlkurnar með stórar slaufur í svartgl já-
andi hárinu, og í brúnu, skásettu Kínverja-
augunum ljómar sama tilhlökkun og í
björtustu, bláu barnsaugunum í Noregi.
Svo taka að heyrast tónar frá orgelinu
og allar hinar dimmu og skæru raddir
blandast saman í hinum kunnu og kæru
jólalögum. Mikið geta þau sungið! Það
er eins og kirkjuveggirnir þenjist út og
rýmið stækki umhverfis oss.
„Sheng tan chieh, ta fu chieh-----“
„Glade jul, hellige jul — —!“
(„Heims um ból helg eru jól“).
Prédikarinn stendur í ræðustólnum, og
óvenjulega hátíðleg kyrrð kemur á hinn
marglita mannsöfnuð:
„Og það bar til um þessar mundir, að
boð kom---------