Jólaklukkur - 01.12.1947, Blaðsíða 32

30
JÖLAKLUKKUR
ivort á annað, gömlu hjónin. „Nei, það er
engin leið að ljá yður £ylgd“, sagði gamli
maðurinn, „og við getum tæpast sagt yður
svo greinilega til vegar, að það dugi, því
það er hálf vandratað yfir ár-skömmina.
Öllu er óhætt fyrir kunuga, en ókunnugir
mega vera sig á henni.“
„Við erum nú ein í kotinu,“ sagði gamla
kona. „Dóttir okkar fór yfir að Þverá til
þess að hjálpa henni Jórunni með veiku
börnin. Þess vegna eru nú jólin okkar í
daufara lagi. Og Jói litli ætlaði að hjálpa
Jóni við hirðinguna, á meðan hann fylgdi
prestinum. Ójá, það gengur nú svona. Ein-
hvern tíma hefði ég nú verið búin að hella
á könnuna, en nú treysti ég mér ekki einu
sinni til þess. Ég hef verið svo undur lasin
í allan dag.“
„Og þá er nú Signýju minni brugðið,
þegar hún getur ekki helt upp á könnuna,"
sagði maður hennar brosandi.
„Steina mín bjó undir jólin, eftir því sem
hún gat,“ hélt gamla konan áfram, „en ekki
hef ég haft mannrænu í mér til þess að fara
fram í búrið eftir lummunum, sem hún bjó
til í gær.“
„Hafið þið þá ekkert borðað í dag?“
spurði frú Anna alúðlega.
„Jú, í morgun, þá var ég á róli, en svo
lagiðst ég út af um hádegisbilið og síðan
ekki söguna meir.“
„Ég sé, að mér þýðir ekkert að hugsa
frekar um ferðalag að þessu sinni,“ sagði
frú Anna. „En á ég ekki að búa til kaffi-
sopa handa ykkur, áður en ég fer?“
„Það er svo ósköp mikil fyrirhöfn, góða
mín,“ sagði gamla konan hæverkslega. „En
ekki tala ég nú um, hvað fegin ég yrði að
fá kaffisopa."
„Máske ég geti svo fundið lummurnar,"
sagði frú Anna glaðlega.
„Þær eru á búrhyllunni. Búrið er hérna
inn í göngunum. Svo eigum við fáein kerti
í handraðanum á kistunni þarna, ef þér
vilduð gjöra svo vel og kveikja á þeim.
Blessuð frúin, að vera að hugsa um að
gleðja okkur, gömlu skörin!"
„Það er vel farið, að séra Einar minn á
sér samhenta konu,“ tautaði gamli mað-
urinn.
Frú Anna var ekki svipstund að hita
kaffið á eldstóar krýli, sem var í baðstof-
unni, og von bráðar var borðið uppbúið
með sykruðum lummum og glóðheitu
rjóma-kaffi.
„Það fer að rakna fram úr fyrir okkur,
Hannes minn,“ sagði kona hans. „Ætíð
lifnar yfir mér við blessaðan kaffi-ilminn.“
„Ef ég mætti svo bera fram mína æðstu
ósk,“ sagði Hannes gamli við frú Önnu,
sem var að láta kerti í kertapípu, „þá vildi
ég helzt af öllu biðja prestkonuna um að
lesa jólaguðspjallið fyrir okkur. Þá fyrst
finn ég, að jólin séu komin, og ef þér viljið
svo syngja einn sálm.“ — Hann rétti henni
nýjatestamenti og sálmabók, sem hann tók
undan koddanum sínum.
Frú Anna hafði fallega söngrödd. og
bráðum hljómuðu jólasöngvar í litlu bað-
stofunni, en gömlu hjónin rauluðu skjálf-
rödduð með. Þau horfðu á jólaljósin og
hlustuðu eins og góð börn á fagnaðarerindi
jólanna.
Séra Einar var í þann veginn að leggja
á stað frá Þverá. Það var orðið áliðið og
honum var farið að verða hálfórótt innan
brjósts út af Önnu, sem allt af sat ein heima
og dauðleiddist.
Koma hans að Þverá hafði verið öllu
heimilisfólkinu til mikillar gleði. Hann
fann hlýja strauma velvildar og þakklætis
í viðmóti þess og orðum.
Steinunn í Koti átti að verða prestinum
og fvlgdarmanni hans samferða. „Þið eigið
samleið alla leið,“ sagði Jórunn húsfreyja
við hana. „Og þakkaðu svo foreldrum þín-
um innilega fyrir hiálpina; segðu þeim, að
ég voni, að nú skipti alveg um með blessuð