Þjóðhátíðarblað Þórs - 20.07.1946, Blaðsíða 10
IO
I>J ÓÐHÁTíl)ARBI.A« ÞÓRS
Aloeno't var einkum á sumrin, að menn
tækju sig upjt og færu skemmtiferðir í Herj-
ólfsdál, höfðu með sér hitnnartæki og hit-
uðu kaffi. Stundum fóru fjölskyldur einar
fyrir sig eða fleiri slógu sér saman. Er fólk
íór í útreiðartúra var kaffi stundum drukk-
ið í Herjólfsdal, dúkað og lagt á borð þar á
erundinni 02' stundum sleoið í dans.
O o O
Til allsherjarþjóðhátíðarhaldsins á Þing-
völlum 2. ágúst 1874, er Kristján konungur
IX. sat með Ibruneyti sínu, var lagt til gjald
úr sýslum landsins, þar á meðal frá \'est-
mannaeyjum, hinir svokölluðu þjóðhátíðar-
peningar.
Þjóðhátíð var aftur byrjað að halda um
aldamótin og hefur verið haldin nær allt-
af síðan. F.ins og kunnugt er, er mikið um
dýrðir á Þjóðhátíðinni hér. Og þar sýna
okkar frægu íþróttamenn listir sínar og ó-
tal margt er haft til skemmtunar. Svæðið
fánum prýtt og skipulögð tjaldborg, veit-
ingatjöld og ræðupallar og ekki að gleyma
darispöllunum t\reim, fyrir eldri og nýrri
dansana, og keppa hvorir við aðra. Skreyt-
ingar eru hinar fullkomnustu, marglit ljós
og meira að segja hafa verið svifljós í loft-
inu milli hæstu hnúkanna, og þá brennan
á Fjósaklettum.
Áður skreyttu konur og stúlkur Dalinn
TJ ARNARBÁTURIN N
með blómum og lyngfléttum. Verðlaun fyr-
ir árangra í íþróttum munu fyrst hafa ver-
ið veitt hér 1902 eða 1903, veðreiðar, sund.
kappróðra og sig var allsnemma byrjað að
sýna. Það sést, að Dalurinn hefur verið
samkomustaður Eyjamanna frá fyrstu tím-
um og því þarf eigi að furða sig á nafninu
Daliver um Herjólfsdal, er þýðir staður, þar
sem komið er saman á, sbr. áfangastaðir á
landi. sem kallaðir eru ver.
í Herjólfsdal hefur verið aðal vatnsbólið
í Vestmannaeyjum og þangað sótt vatn, er
vatn þraut í heimabrunnum, og einnig
brynnt búpeningi. Vatnið var flutt í vatns-
skjólúm og höfð við grind eða vatnsberi,
vatnsok, er gekk um herðarnar eða flutt
var á kútum, kvartélum eða tunnum og
borið á handbörum eða reitt á kilifbera á
hestum, seinna á vögnum, er jteir konni til
sögunnar, nú á bílum. Sagan segir, að Herj-
ólfur, lyrsti búandinn í Herjólfsdal, hafi
selt vatnið og notað sér þannig neyð manna,
en refsinornirnar áttu líka að hafa hegnt
honum grimmilega fyrir ágirnd hans og yf-
irgang og látið skriðuna falla yfir bæ
hans. Dóttir hans, Vilborg Herjólfsdóttir,
segir sagan að hafi komizt ein undan 1 í 1 s
af öllu heimilisfólkinu í Herjólfsdal, og átti
hún það að þakka hrafninum, vini sín-
um, er lnin hafði átt að gefa í vetrar-
hörkum mat, og launaði hann henni
matgjöfina með því að aðvara hana
um skriðuna. Vilborg þessi byggði
síðan Vilborgarstaði hér á Eyjunni og
fór hún að dæmi föður síns og kont
sér upp vatnsbóli við bæ sinn, sem er
annað frægasta vatnsból Eyjanna og
við hána kennt. Vatnslindin í Herj-
ólfsdal er hlaðin upp, og er það forn-
manna verk, en annar brunnur jafn-
vel enn eldri hefur nýlega fundizt
nær fjallinu, mun þetta vera með
elztu fornmenjum hér á landi. Silfur-