Heima er bezt - 01.02.2009, Side 9

nú eiginlega ekkert hvaðan á mig stóð veðrið, en
hún hefur engar vöflur á, heldur drífur mig upp i
vörubíl sem kominn var á svæðið. Ökumaður hans
keyrir okkur svo alla leið suður í Reykjadal og
stansar ekki fyrr en komið er að bæ sem Máskot
hét, og kominn er í eyði í dag. Sá bær er alveg upp
undir Másvatni.
Þess má skjóta hér inn í til gamans, að ein þeirra
systra ömmu minnar, var gift Jóni ffá Garði í Aðaldal.
Aðalbjörg bjó líka þama á
Húsavík, og var gift manni sem
líka hét Jón, og var rafvirki
þar við gömlu rafstöðina,
þekktur maður og eiginlega
eini rafvirkinn á Húsavík. Og
það er sagt að þegar Herdís
kom með afa minn og kynnti
sem heitmann sinn fyrst fyrir
Benedikt föður sínum, hafi
hann sagt sem svo: „Kemur
ekki einn helvítis Jóninn enn!“ Hún var þá þriðja dóttir hans
sem giftist manni er hét Jón. Þótti gamla manninum þá orðið
nokkuð mikið af Jónum komið inn í ættina.
Ekki man ég mikið eftir bílferðinni sjálffi í Máskot en
koman þangað er mér öllu minnisstæðari. Þar tók á móti okkur
höföinglega, ffænka mín Kristín, gift Ara Sigurgeirssyni bónda,
og ber fyrir mig, eftir að inn er komið, disk með einhverju í,
sem ég áttaði mig ekki á við fyrstu sýn, hvað væri, eftir því
sem amma mín sagði mér seinna. Eg mun hafa starað ofan í
diskinn og þótt mjög skrýtið það sem þar bar fyrir augu. Þetta
var þá grasagrautur með ábrystum. Þann mat haföi ég náttúrlega
aldrei séð áður eða smakkað. Eg mun hafa spurt ffænku mína
hissa, hvað þetta væri eiginlega, sem var í diskinum.
Nú, mér var ætlað að fara lengra og við amma gengum áffam
niður að bænum Víðum, sem er nokkuð ffá Máskoti og ekki
sjáanlegur þaðan. Þar bjó Sigríður, afasystir mín, með sínum 8
bömum, en maður hennar haföi látist úr mislingum árið 1917.
A milli Víða- og Más-landsins rennur lækur, en á honum er
ágætis vað, sem við fómm yfir. Talsvert var af mógröftim í landi
Víða. En þegar við komum að læknum, stendur á bakkanum
hinum megin lágvaxin kona og er að bíða eftir okkur. Það var
þá húsmóðirin í Víðum.
En ég átti eftir að eiga nokkur sporin á hjá henni. Þar á bæ
var bam, sem hafði komið með einni systurinni úr Reykjavík,
stúlka, jafhaldra mín, sem Helga Helgadóttir hét, og haföi hún
komið sumarið áður. Við urðum sem sagt leikfélagar þama
um sumarið á milli þess sem við höfúm sjálfsagt verið notuð
eitthvað til snúninga, eins og gengur.
Það voru geitur á bænum, og í þeim hópi hafur einn mikill.
Geitumar vom haföar í sérstökum kofa fyrir utan túngirðinguna,
því það var ekki vel séð að þær væm að fara í túnið. En það var
nú ekki gott að eiga við þær í því efni, því þær fóm yfirleitt það
sem þeim sýndist. En þær gegndu þó alltaf Sigríði afasystur
minni þegar hún kallaði á þær. Eg átti eftir að lenda í mörgum
eltingarleiknum við þessar geitur. Það var talsvert mikið gil
fyrir neðan bæinn, alveg þverhnípt að mér fannst, og sóttu
geitumar nokkuð mikið niður í þetta gil. Og ekki verður það
nú sagt um blessaðar geitumar, að þær hafi verið þægilegar
til rekstrar.
Ég er svo þama að Víðum um sumarið, en um haustið er
ég svo sendur aftur til Húsavíkur, og síðan með Dettifossi til
Reykjavíkur, og í fylgd sama brytans og áður.
Þegar til Reykjavíkur kom sóttu foreldrar mínir mig niður á
bryggju í leigubíl, og það þótti mér mjög merkileg reynsla, að
fá að ferðast í leigubíl, því það haföi ég aldrei gert áður.
í dvöl minni fyrir norðan haföi ég tileinkað mér hinn einkennandi
norðlenska framburð, sem þar tíðkast, og var móður minni,
sem var ffekar linmælt sjálf, mjög skemmt þegar hún heyrði
mig tala með norðlenska framburðinum. Hló hún eiginlega
alla leiðina heim í bílnum að ffamburði mínum.
Þau bjuggu þá enn á Sogabletti 16, en faðir minn var að
byggja hús sem staðsett var beint á móti Réttarholti, sem þar
var. Húsið nefndi hann Hjalla og átti það eftir standa lengi þama.
Það var fyrir ekki ýkja löngu, flutt í heilu lagi austur í sveitir,
þar sem það er nú notað sem ferðaþjónustuhús. Það þótti svo
vandað að byggingu að menn vildu nýta það áffam.
Ég veikist aftur af berklunum og hélt ég því ffam að ég mætti
ekki koma til Reykjavíkur, því þá yrði ég alltaf veikur.
Ég fer þá að væla um það að fá að fara norður aftur, svo
faðir minn hefur samband við móður sína, sem svo aftur hefur
samband við mágkonu sína og úr verður að ég er sendur norður
aftur. Það varð svolítið ævintýralegt ferðalag í þetta sinnið,
því nú var farið suður og austur með landinu með Súðinni.
Frænka mín, Anna, systurdóttir mömmu, fór líka, en hún átti
að fara til Raufarhafhar. Tvær eldri stúlkur, sem voru líka að
fara til Raufarhafnar, vom beðnar fyrir okkur. En þegar við
vomm komin af stað þá urðu þær fljótlega býsna sjóveikar, svo
það fór nú heldur lítið fyrir pössuninni. Við Anna, hinsvegar,
sem emm sjö ára þama, vomm hin sprækustu. Vomm eins
Heima er bezt 57