Heima er bezt - 01.02.2009, Qupperneq 43

„Já, ætlarðu að segja mér að þú sért svo græn að skrifa allt inn
í bókina, sem þú ferð með. Það má nú alltaf gleyma að skrifa.
Sakar minnsta kosti ekki að reyna.“
Andrea gat ekki falið undmnarsvipinn á andlitinu. Svona fór
hún þá að hlutunum „gleymdi" að skrifa.
Gústu varð ljóst af svipbrigðum Andreu að nú hafði hún talað
af sér og flýtti sér að segja:
„Góða, settu ekki upp þennan vandlætingarsvip. Ég var bara
að grínast. Auðvitað var ég bara að plata til að sjá viðbrögðin
hjá þér. Það er um að gera að reyna starfsfólkið. Þegar ég tek
við versluninni verð ég að geta treyst hverjir em heiðarlegir og
hveijir ekki, skilurðu?“
„Guð, ég hélt þér væri alvara,“ sagði Andrea og skellihló. Nú
var um að gera að leika með.
Gústa drakk í botn.
„Jæja, takk fyrir mig. Tíminn líður. Ég ætla með stelpuna til
mömmu. Hún hefúr ekkert þarfara að gera en hafa hana í nótt
og kannski lengur.“
„Hvað þér liggur ekki svo á,“ sagði Andrea. „Helena er róleg
að leika sér. Klukkan er ekki svo margt. Þú þiggur nú í annað
glas. Það er ekki svo oft sem við spjöllum saman.“
„Satt segirðu,“ sagði Gústa og slappaði af.
„Þú varst að minnast á bættan fjárhag. Vannstu kannski í
happdrætti?“ spurði Andrea og hló um leið og hún rétti að Gústu
konfektskálina og bauð henni úr sígarettuhylkinu sínu. Gústa
hallaði sér aftur í sófanum og reykti áfergjulega.
, Já, ég talaði um það.“ Hún lygndi augunum. „Mig hefúr alltaf
dreymt um að vera rík og nú emm við loksins að fá arfinn sem
ég var búin að minnast á. Karlinn, tengdapabbi Ulla, var alveg
forríkur skratti. Hann átti alla verslunarkeðjuna héma og mikið
meira annarsstaðar. Stelpugæsin sem Úlli var giftur, kálaði sér,
en áður var karlinn dauður svo Úlli erfir auðvitað allt saman.
Svo er það rúsínan í pylsuendanum. Þessi ríki karl, tengdafaðir
Úlla, er pabbi Helenu. Ég gerði hann að pabba Helenu. Svo hún
erfir líka heilmikið. Þú skalt eiga mig á fæti ef þú kjaftar þessu
í nokkra manneskju.“
Gústa var eins og hún væri að tala við sjálfa sig. Andreu
fannst hún varla geta andað.
„Nú giftist ég Úlfljóti Hermannssyni þó ég verði að draga
hann dauðan til prestsins. Þetta gengur mér ekki úr greipum og
ekkert má koma fyrir ræfilinn áður. Ég er búin að leggja of hart
að mér til þess. Nú má ekkert mistakast. Ég hef alltaf ætlað mér
að verða „kóngur“. Ég hef margsagt það og nú er það að rætast.
Þú manst Vera. Ekki orð um þetta við nokkra manneskju.“
Hún stóð upp.
„Nú fer ég meó stelpuna, bless.“
Andrea hljóp inn í svefnherbergið og náði í innkaupapoka
fullan af einhverju.
„Helena,“ kallaði hún niður stigann. „Hafðu þetta með til
ömmu þinnar til að dunda þér við. Þetta er fyrirffam jólagjöf,“
sagði hún og tók á móti faðmlagi telpunnar.
„Hvað er þetta?“ hvíslaði Helena.
„Barbídót og jogging galli til að fara í á morgun, því þá er
sunnudagur,“ hvíslaði Andrea á móti og stökk til baka upp
stigann.
Furðulegt og óréttlátt að Gústa skuli eiga svona yndislega
dóttur. Svona hefði mín dóttir getað verið. Ég þori ekki einu
sinni að vitja um leiðið hennar svo ég komi ekki upp um mig.
Svo mundi hún eftir setningu sem Gústa hafði sagt. „Ég gerði
hann að pabba Helenu.“
Eitthvað einkennilegt bjó í þessum orðum. Hún gat ekki skilið
þetta nema á einn veg. Pabbi hennar var ekki faðir Helenu. Hvílík
krossgáta og svo ætlaði manneskjan að verða kóngur. Hvílík
bilun. Gat það staðið í einhveiju sambandi við að pabbi hennar
hafði verið kallaður kóngurinn í þorpinu. Gústa ætlaði greinilega
að sölsa allt undir sig sem hún gat. 0, pabbi minn, hvar endar
þetta? Jæja, ekki neinar sorglegar hugsanir núna. Hún þurrkaði
af sér tárin og fór inn á bað til að skrúfa frá sturtunni.
Andrea fór í glæsilega, flöskugræna silkibuxnadragt, sem dró
fram fallegan vöxtinn, hárið og augun. Svo málaði hún sig eftir
öllum kúnstarinnar reglum. I kvöld ætlaði hún til tilbreytingar
að tjalda því sem til var. Kannski kæmi eitthvað fróðlegt út úr
þeirri tilraun.
21. kafli
Mikið er hún góð við þig hún Vera,“ sagði Marta áreiðanlega
í sjöunda sinn við ljóshærðu telpuna, sem sat yfir sig
hamingjusöm með Barbie fjölskyldu fyrir fram sig og var
að greiða mömmunni með lítilli, bleikri greiðu.
„Aö gefa þér líka þennan flotta galla. Það er meiri gæða
stúlkan. Ég get ekki að því gert en hún minnir mig alltaf svolítið
á hana Andreu sálugu. Hún var svona, ekkert nema hjálpsemin
og elskulegheitin. Hún lætur ekki svona mikið með þig hún
móðir þín,“ bætti hún svo við á lægri nótunum. „Henni væri
nær að kaupa eitthvað á bamið sitt í staðinn fyrir að bera þessi
ókjör á sjálfa sig. Ég skil bara ekki að hún skuli hafa efni á
þessu, það má vera meira kaupið hjá manneskjunni. Minna
má nú gagn gera.“
„Vera sagði að þetta væri fyrirffam jólagjöf,“ sagði Helena.
„Ég vildi að hún væri mamman mín, svo er svo fínt hjá henni
og hún kyssir mig á hveijum degi þegar ég kem upp í jólin
hjá henni.“
„Það er aldeilis ræðan hjá þér, Lena litla,“ sagði nú Gabríel
sem kom inn í eldhúsið. ,Á.ttu ekki kaffi, kona. Það er naumast
baksturinn, manneskja, allt morandi í hálffnánum og kleinum.
Það verður eitthvað farið að mygla á páskunum, ég segi ekki
annað.“
„Ég held þú hafir nú lyst á bakkelsinu eins og hver annar,"
hnusaði í Mörtu. „Þú hefur nú ekki fúlsað við því hingað til ef
ég man rétt. Svo ætla ég að gefa henni Vem eins og í tvö, þrjú
box. Hún er svo góð við telpuna."
,Já, hún er lánleg, sú stúlka,“ ansaði Gabríel og stakk upp
í sig heilum hálffnána. „Mér þætti ekki mikið þó Ómari yrði
heitt um hjartað að hafa hana nálægt sér. Gústa er nú alltaf að
hnýta í hana. Vonandi gerir hún henni ekki lífið leitt eins og
öllum sem hún er nálægt. Hún hefúr það ekki úr minni ætt,
svo mikið er víst.“
Það var allt uppljómað hjá Ómari þegar Andrea kom að húsinu
og hún heyrði hlátrasköll út um opna gluggana. Hún hringdi
Heima er bezt 91