Ný kynslóð - 01.10.1941, Blaðsíða 24

Ný kjnslóð, okt. ’41
— Eg er konungurinn.
— Segðu heldur, að þú sért hirðfífl hans. —
Þú mátt þakka fyrir, að ég er svo þreyttur, að ég
nenni ekki að leggja hendur á þig.
Maurus konungur hugðist nú að milda skap her-
mannsins með blíðyrðum. Honum hafði verið tjáð,
að það væri vænlegast til sigurs í viðskiptum við þá,
sem lægra væru settir.
— Hlustaðu á orð mín, hrausta h.etja hóf hann
máls. — Þegar ég var að baöa mig í Níl í gær-
kvöldi, var ég rændur klæðum mínum. — Eg sver
þér þess dýran eið, að ég er Maurus konungur.
— Þetta er fjarstæða og þvættingur, svaraði her-
maðurinn. — Konungurinn sefur uppi í höllinni.
Maurus hélt örmagna á braut og hugöist að leggja
leið sína til lystihúss ástmeyjar sinnar úti í garðin-
um. Þar ætlaði hann að reyna að fá einhver klæði,
til þess að skýla nekt sinni. Hanum hrutu mörg
beiskyrði af vörum. Hann myndi jafna borgina við
jörðu, gereyða henni strax og hann hefði klæðzt
skikkju að nýju. Skikkja? Var hún þá hið raunveru-
lega tignarmerki hins volduga konungs? Var hann
þá aðeins hálparvana og hrakinn vesaiingur, án klæða
sinna og embættiseinkenna? Hann kom auga á Dim
betlara. Hann var þegar kominn á vettvang og beið
þess, að vínkráin yrði apnuð.
— Lánaðu mér yfirhöfn þína, bað konungurinn, og
auðmýktin fékkst ekki dulizt í r.ödd hans.
Bettarinn leit hann smánarsjónum. — Við erum
svo sem engin fyrirmenni, mælti hann fyrirlitlega.
— Veðsettir þú klæði þín fyrir vínföng, eða hvað?
20