Heimili og skóli - 01.02.1946, Blaðsíða 6

2
HEIMILI OG SKÓLI
Og hvers skyldi mannkynið þarfn-
así meir?
*
Flugvöllur blasir við glugganum
mínum. Dag eftir dag öll stríðsárin sá
ég sprengjuflugvélar og aðrar hernað-
arflugvélar koma og fara, og stundum
var hætta á ferð og dauðinn birtist á
snöggu augabragði. En ég sá líka á
vorin farfuglana koma, og þrestirnir
settust ;áj hríslurnar í garðinum mín-
um ,og ég vaknaði við kvak þeirra á
hverjum morgni. Hversu ólíkt var
þeim farið og mönnunum. Fögnuður
yfir lífinu og allt eins og áður, en
bölvun stríðsins yfir mönnunum. Lít-
ið til fuglanna í loftinu, hugsaði ég
oft, lærið af þeim. Og stundum varð
mér það ósjálfrátt á að breyta orðum
frelsarans og segja: Eru þeir ekki
miklu fremri en þér? Mér fannst sem
heimur fuglanna væri miklu betri en
mannanna og horfði með lotningu til
lóunnar í mýrinni, er söng: Dýrðin,
dýrðin. Og spóinn og stelkurinn,
hrossagaukurinn og óð’nshaninn —
allt voru þetta tignir gestir, sem mik-
ið mátti læra af og boðuðu frið á
jörð.
❖
Eitt vorið tóku þrastahjón að virða
fyrir sér nákvæmlega þvottastaurinn
og járnplötuna litlu ofan á honum.
Síðan sóttu þau strá, sveigðu með
nefinu haglega og festu ofan á og fóðr-
uðu innan grasi, og eftir ótrúlega
stuttan tíma var þarna komið allra
snotrasta hreiður. Innan skamms lágu
þar kyrfilega fjögur smáegg, dröfnótt.
Við sáum þau ekki nema sjaldan, því
að þrastamömmu þótti ósköp vænt
um þau og kúrði á þeim mestallan
daginn, en þrastapabbi færði henni
matinn og hvíldi hana stöku sinnum.
Þetta var undraverð móðurást og
þrautseigja. Einn daginn voru fjórir
ungar í hreiðrinu, örsmáir og ósjálf-
bjarga, en lystargóðir, svo að pabbi
og mamma urðu að vera á þönum all-
an daginn að sækja þeim eitthvað í
gogginn og þrifa hreiðrið. Þeir uxu
dagvöxtum. Oft var svo hvasst, að við
kviðum því, að hreiðrið fyki þá og
þegar. Stormurinn stóð beint í það,
hvein og hamaðist. En það féll ekki,
þ\ í að það var vel byggt — óskiljan-
lega vel. Ekki eitt einasta strá losnaði,
hvað sem á gekk. Loks voru ungarnir
orðnir svo stórir, að hreiðrið tók þá
ekki. Þeir urðu að stíga upp á barm-
inn og halda sér þar dauðahaldi og
vega salt, unz vindurinn hafði betur
og feykti þeim hverjum á fætur öðr-
um ofan á blettinn og eins og fjaðra-
foki inn í runnana. Þá tók við þyngsta
baráttan fyrir foreldrana, að hafa
hemil á þeim og verja þá fyrir kisu,
sem starði á þá logandi glyrnum og
tók undir sig stökk til þess að hremma
þá. Aldrei hef ég séð meira hugrekki
né fórnfýsi en vörn foreldranna þá.
Hvað eftir annað renndu þau sér fyrir
kisu með úfnum fjöðrum og emjandi
og unnu sigur. Og litlu hnoðrarnir
lærðu smám saman líka að beita
vængjunum og forða sér. Ef menn-
irnir gegndu jafn trúlega skyldum
sínum og af jafnmikilli þrautseigju —
hvílíkt yrði þá mannlífið.
*
Þegar ég skrifa þessar línur, er
nóvember að líða á enda. Enn sé ésr
daglega blika á vængi lóuhópa í loft-
inu. Þær eru margar þúsundir saman.