Heimili og skóli - 01.08.1953, Qupperneq 27

HEIMILI OG SKÓLI
71
LIFANDI KENNSLA.
Líklega hefur aldrei verið gerð eins
heiðarleg og alvarleg tilraun til að
finna kennslu og skólastarfi ný, betri
og lífrænni form en einmitt nú á þess-
um síðustu árum. Hvar sem komið er,
eru kennarar að þreifa sig áfram, hægt
og varfærnislega, eins og vera ber í
þessum efnum. í skóluni, sem ég heim5-
sótti í Osló s.l. vetur, varð þess t. d.
nokkuð vart, að kennarar eru farnir
að gera tilraun með að leika námsefn-
ið. Það er að vísu ekki nýtt fyrirbæri,
en mér virtist það vera að ná þar ein-
hverri fótfestu, og líklega er það
kennsluaðferð, sem á eftir að ryðja sér
til rúms, meira en orðið er. Einn af
þeim skólum, sem ég heimsótti, var
Válerengeskole. Byggingin er gömul,
og þarna skortir nýtízku þægindi, en
þarna er samt verið að reyna margt
nýtt í kennsluaðferðum, og kennarar,
undir stjórn frú Rannveig Aannerud,
virtust allir samtaka um að leita að
J
einhverju nýju og finna það.
Einhver fyrsti .tíminn, sem ég kom
þarna í, var einmitt hjá skólastjóran-
um, frú Aannerud, og hann var nokk-
uð sérkennilegur, því að þar var náms-
efnið allt leikið, og allur bekkurinn
tók þátt í þeim leik. En börnin höfðu
haft þrjár vikur til að búa sig undir
þennan tíma í frístundum sínum.
Tíminn hófst með því, að öll börnin
komu upp að töflunni og sungu ljóð.
Svo hófst leikritið, sem var í því fólg-
ið, að tvö börn dreymir draum og er
það allt sýnt. Þau dreymdi, að þau
hefðu fengið skeyti frá frænda sínum,
sem átti heima í New-York, um að þau
mættu koma með ákveðnu skipi og
heimsækja sig. Annars var þarna lögð
til grundvallar bók eftir merkan,
okkar svalað með því að spyrja rétta
aðilja.
I mínu ungdæmi komu foreldrarnir
varla í skólann til annars en að klaga
yfir einhverju. Nú standa skóladyrnar
opnar fyrir öllum foreldrum og þeir
streyma þangað inn til þess að kynnast
skólastarfinu og sjá börn sín frá ann-
arri hlið en í heimilinu. Og skólastof-
an hefur tekið stakkaskiptum einnig.
Fyrrum sat hvert barn í sínu sæti með
fingurinn á blaðsíðunni, og allir put-
arnir á sama stað. Nú eru mörg járn f
eldinum í einu og unnið að mörgu á
sama tíma. Börnin fá að hreyfa sig í
kennslustofunni til að sækja efni og
bækur, sem þau þurfa á að halda við
nám sitt og starf. Oft leita þau hjálpar
hjá einhverjum félaga sínum eða hjá
kennaranum. Skólastofan er orðin að
lifandi vinnustað, þar sem börnin
ljóma af iðni og ákafa. Þar er ekki
lengur þessi hátíðlega dauðakyrrð.
Eg vil ljúka þessum línum á sama
hátt og ég byrjaði: Kæru foreldrar,
komið til okkar í skólann. Heyrið og
sjáið, hvað þar er að gerast. Lærið að
þekkja barnið ykkar eins og það er í
skólanum. Það er skylda yðar við barn-
ið, og það mun reynast öllum til gagns
og ánægju.
Lauslega þýtt H. J. M.