Heimili og skóli - 01.04.1955, Blaðsíða 16

36
HEIMILI OG SKÓLI
var skemmtilegasti veturinn, og þá
lærði ég mest.
Var það nú eingöngu kennaranum
að þakka, að mér þótti skólavistin svo
ánægjuleg? Ekki vil ég fullyrða það.
En þá gat ég ekki hugsað mér að vera
hjá öðrum kennara en F.inari og trúði
því ákveðið, að liann væri öllum kenn-
urum betri. Og enn er það svo, eftir að
hafa fengið allmikla reynslu sem kenn-
ari og kynnast mörgum kennurum, að
ég tel hann í fremstu röð ltvað snertir
kennarahæfileika. Hitt veit ég, að
skólanám hans hefur ekki verið hent-
ugur né nægur undirbúningur til
kennslustarfs. En þá komu honum til
hjálpar góðar gáfur, vilji og starfsþrek.
Ekki var þó um auðugan garð að
gresja hér á landi í þá daga fyrir þann,
sem vildi á eigin spýtur afla sér þekk-
ingar um uppeldismál. Og ekki höfðu
kennarar þá rnikinn styrk hver af öðr-
um með félagssamtökum. En Einar
mun hafa notað sér vel það litla, senr
um var að ræða í þessum efnum.
Ég minnist þess, að ég bað hann eitt
sinn að lána mér bók sr. Magnúsar
Helgasonar, Uppeldismál. Jú, það var
velkomið, en ekki mjög lengi, „því að
ég hef hana alltaf með mér, þegar ég
er að kenna, og lít oft í hana daglega.“
Hvað var það þá, sem gerði F.inar
að úrvalskennara? Fvrst og fremst það,
að hann vildi kenna. Starfið var hon-
um bæði hugsjóna- og áhugamál. I
öðru lagi góðar gáfur og mikið starfs-
þrek. í þriðja lagi það, sem ef til vill
hefur haft mest að segja, gott skap og
ljúfmennska. En að skagerð manna
liggja margir duldir þræðir og er á
einskis manns færi að rekja þá. Skal
það ekki heldur reynt hér um F.inar,
kennara minn. En mér líður ekki úr
minni, hve gott var að vera í návist
hans og lúta stjórn hans, en það var
hvorki harðstjórn né ofstjórn.
Fleira mætti telja af því, sem gerði
hann að góðum kennara, en það er að-
eins ávöxtur eða afleiðing þess, sem
þegar er nefnt. Hann var t. d.
skemmtilega röskur í fasi og máli, virt-
ist alltaf tala af áhuga. Viðmótið var
jafnan glaðlegt, og oft'hló hann Itressi-
lega í kennslustofunni.
Það er stundum talað um andlausar
yfirheyrslur kennara og þurra fræðslu.
Get ég vel kannast við, að of mikið sé
af því. En hvorugt þekkti ég í skólan-
um hjá Einari Jónassyni. Stundum lék
hann sér með okkur, en ekki of oft.
Þess vegna voru þær stundir eftirsótt-
ar. Hann fór einnig stundum skemmti-
ferðir með börnin að sumrinu. Er mér
minnisstæð ein slík ferð á Vindheima-
jökul. Þá var ekki hikað við að klífa
fjöll.
Sennilega hefur F.inari ekki látið
jafnvel að kenna allar námsgreinir.
Mér finnst nú, að hann muni hafa ver-
ið afburða reikningskennari, a. m. k.
komust margir ótrúlega langt á þess-
um stutta skólatíma, og sé þess þá
einnig gætt, að hann þurfti jafnan
(eins og flestir farkennarar) að hafa 4
—5 flokka samtímis í reikningskennsl-
unni. Söguna kenndi hann þannig, að
persónurnar urðu lifandi, og við tund-
um ættjarðartilfinningu bærast okkur
í brjósti. Eg man, að ég fékk áhuga á
stílagerð, og svo var um fleiri. —
Kennsla hans í kristnum fræðum er
mér mjög minnisstæð.
Aldrei datt okkur í hug að hrekkja
kennarann okkar eða gera á hluta