Heimili og skóli - 01.02.1960, Síða 12

6
HEIMILI OG SKÓLI
an tíma í fyrstu til að tala við barnið
og hefja sjálfar lestraræfingarnar með
varúð. Nær alltaf er nauðsynlegt, að
enduræfa einföldustu byrjunaratriði,
byrja nógu létt, æfa barnið í hljóð-
greiningu og hljóðsamruna stuttra
orða. Segja því að flýta sér ekki, reyna
að iaga öndunina og draga úr spennu
barnsins. Hraði er aukaatriði, hann
kemur síðar sjálfkrafa, ef barnið nær
tökum á undirstöðuatriðum. Þolin-
mæði, skilningur og persónuleg nær-
gætni kennarans eru þau atriði, sem
sízt má án vera ,þótt vissulega þurfi
einnig tæknilega kunnáttu, æfingu og
erfiði, ef viðunandi árangur á að
nást.
Af bókum, sem veita margvíslegan fróð-
leik um lestrarnám og kennslu, skulu hér
nefndar tvær.
Hans-Jörgegn Gjessing: En studie av
lesemodenhet ved skolegangens begynn-
else.
Birte Binger Kristiansen: Læsningens
psykologi.
Af tímaritum má nefna: Læsepædagogen.
Hjálpskolan (sem frá áramótum heitir:
Nordisk Tidskrift for specialpedagogik). —
Einnig fagtímarit kennarasamtakanna á
Norðurlöndum og víðar.
Hlaupandi lœkning.
Maður nokkur, sem var svo illa kominn,
að hann gekk stöðugt með sjálfsmorð í huga,
heimsótti frægan sálfræðing. Hann sagði sál-
fræðingnum, að hann gæti ekki sofið. Hann
væri hættur að geta stundað atvinnu sína.
Hann gat ekki meira.Hann var að gefast upp.
Sálfræðingnum leizt vel á sjálfsmorðshug-
myndina. Hann hélt að það væri eina leiðin
út úr þessum vandræðum, og hann stakk
upp á því við manninn, að hann skyldi
hlaupa sig til dauða.
„Þegar þér hafið borðað kvöldverðinn,"
sagði hann, „skuluð þér segja fjölskyldu
yðar, að þér ætlið að fá yður ofurlitla göngu-
ferð. Þér eruð um fimmtugt og þar að auki
veill á hjarta, svo að það er nokkurn veginn
öruggt, að þér fáið hjartaslag við þessa á-
reynslu. Og það fær enginn að vita, að það
var um sjálfsmorð að ræða.“
Manninum leizt ágætlega á þessa hugmynd.
Og þetta sama kvöld byrjaði hann að hlaupa,
en lífslöngun hans var þrátt fyrir allt svo
mikil, að hann fór að hægja á sér löngu áður
en nokkur hætta var á hjartaslagi. Hann gekk
heim, og í næsta skipti í rnarga mánuði svaf
hann vært þessa nótt. Næsta kvöld reyndi
hann aftur, en það fór á sömu leið. — Enn
ágætur svefn.
Næsta kvöld leið honum svo vel, að hann
óskaði þess að verða níræður.
Hann valdi frelsið.
Ungur maður, sem orðinn var þreyttur á
að vinna stöðugt hjá öðrum, stofnaði eigin
verzlun. Nokkru síðar var hann spurður að
því af einum vina sinna, hvernig honum lík-
aði að vera sinn eigin húsbóndi.
„Það skal ég segja þér,“ mælti hann. „Lög-
reglan bannar mér að skilja bílinn minn eftir
utan við mína eigin skrifstofu. Skattstofan
segir mér fyrir um það, hvernig ég eigi að
færa mínar eigin bækur. Bankinn ákveður,
hve mikið ég má taka út úr mínum eigin
reikningi. Verðlagsstjórinn skipar fyrir um,
hve hátt ég má selja mínar eigin vörur. Við-
skiptamenn mínir segja mér fyrir um það,
hvernig vörurnar eigi að vera, og endurskoð-
endur skipa svo fyrir, að ég eigi að hafa þre-
falt bókhald. Og svo ofan á allt þetta er ég
kvæntur."
Fyrir skömmu fékk Eisenhower bréf frá 12
ára skóladreng:
Kæri herra forseti! Mig langar til að spyrja,
hvort það standi í lögunum, að kalla megi
skólakennara í herinn. Ef þetta er í lögum,
langar mig til að benda yður á, að ég veit
um einn, sem ekki hefur verið kallaður til
herþjónustu. Hann heitir James Smith og er
26 ára gamall. Með fyrirfram þakklæti.“