Heimili og skóli - 01.02.1960, Qupperneq 14

8
HEIMILI OG SKÓLI
Áse Cmicla Skcml:
fiuers megum vi& vœnta af börnum
cí mismunandi œviskeihum?
(Framhald.)
Drengirnir, sem eru að komast
í mútu.
Eins og hjá stúlkunum, hefst gelgju-
skeið drengjanna með nýju vaxtar-
skeiði. En drengirnir eru þar seinna á
ferð en stúlkurnar. Á 11—14 ára aldr-
inum eru drengirnir venjulega minni
vexti en jafnaldrar þeirra meðal
telpnanna, og um leið óþroskaðri á
mörgum sviðum. Að meðaltali hefst
kynþroskaaldurinn tveimur árum síð-
ar hjá drengjum en stúlkum. En á
þessu er þó mikill munur innbyrðis
meðal drengjanna. Nokkrir þroskast
snemma, aðrir seint. Við skulum líta
á drengi í 7. bekk, með öðrum orðum
fermingardrengi. Sumir eru langir og
slánalegir, nálega eins og fulltíða
menn, en sumir eru aftur smápattar.
Hjá drengjum hefst venjulega mjög
ör líkamlegur vöxtur og þroski á aldr-
inum 13—14 ára.
Fætur, fótleggir og handleggir vaxa
fyrst. Buxnaskálmarnar verða fljótt
of stuttar, og hendurnar standa langt
fram úr ermunum. Skórnir verða of
litlir og alltaf tognar úr fótunum.
Einkennandi fyrir þetta aldursskeið
er lýsingin á Lars: Hann situr við að
lesa lexíurnar sínar, og svo hringir
síminn. Hann sprettur hart á fætur,
svo að blekbyttan veltur um koll.
Hann rekur sig í stólfótinn, svo að
nærri liggur að bæði hann og stóllinn
detti á gólfið. Hann grípur heyrnar-
tólið á skrifborði föður síns svo
klaufalega, að allt símtækið dettur á
gólfið með miklum hávaða og undir-
gangi. Og þegar hann loksins getur
svarað í símann er hann orðinn
óstyrkur, rjóður í andliti og skapið
ekki í bezta lagi. Það bætir heldur
ekki úr skák, að systir hans'skellihlær
miskunnarlaust að öllum þessuni óför-
um. Nei, það er ekkert gaman að ráða
við þessa löngu og óstýrilátu limi,
sem eru orðnir miklu lengri en pilt-
arnir hafa átt að venjast, syo og alla
vöðvana og taugarnar, sem halda ekki
heldur lengur hinu eðlilega samstarfi.
Og þó er einna verst að ráða við
röddina. Hún getur hlaupið af einum
tóninum á annan. Aðra stundina get-
ur hún verið björt barnsrödd, en hina
stundina minnt á karlmannsrödd.
Hún lætur ekki að neinni stjórn.
Það er byrjað á setningunni með
djúpri rödd, en allt í einu brestur
luin og er komin yfir á bjarta tóna:
þetta veldur drengjunum öryggis-
leysi. Það er aldrei hægt að vita,
hvernig það tekst að koma út úr sér
setningu.
Allar þessar breytingar hafa það í
för með sér, að drengurinn veitir
sjálfum sér miklu meiri athygli en