Heimili og skóli - 01.02.1960, Side 22

16
HEIMILI OG SKÓLI
ERFIÐ BÖRN
Skömmu fyrir síðastl iðin jól kom
út bók ein, sem verður að teljast
merkileg á marga lund, þótt hún vekti
ekki mikla athygli á hinum fjölskrúð-
uga bókamarkaði, enda var hún lítið
auglýst. Bók þessi nefnist Erfið böm,
sálarlíf þeirra og uppeldi. Hún er eft-
ir 10 uppeldis- og sálfræðinga, lækna
og aðra sérfræðinga og fjallar, eins og
nafnið bendir til, um uppeldi barna.
Nú munu kannski foreldrar, sem
ekki eiga erfið börn, halda, að þarna
sé ekkert fyrir þau. Þetta er þó mis-
skilningur. Bókin á brýnt erindi til
allra uppalenda — foreldra og kenn-
ara. Hér er rætt svo mikið um upp-
eldi og uppeldisvandamál almennt,
að bókin er hinn mesti fengur fyrir
alla og kemu'r ótrúlega víða við. Að
þessu sinni verður efni hennar ekki
rakið hér, en fyrsta ritgerðin í bókinni
er eftir prófessor Matthías Jónasson,
sem jafnframt er ritstjóri þess verks.
Nefnist þessi ritgerð Heilbrigð þróun
barnsins. Byrjar höfundur að ræða
þessa þróun við fæðingu þess, eða
jafnvel á meðan það er í móðurlífi og
fylgir því svo fram yfir kynþroska-
skeið. Bendir hann meðal annars á
ýmsar hættur, sem yfir barninu geta
vofað á þessu þróunarskeiði, en í
máli hans öllu felast mikilvægar
bendingar til foreldranna, sem eiga
að vera uppalendur þess og verndarar
á þessu mikilvæga æviskeiði.
Þar sem prófessor Matthías ræðir
verndarþörf barnsins og þróun til-
finngalífsins, segir hann meðal ann-
ars:
— Ungbarnið þarfnast ekki aðeins
líkamlegrar umönnunar, engu síður
ræktunarmaður og vegabótamaður
helur á margan hátt auðgað sína sveit.
Fátækur drengur verður að nýtum
og merkum mann, sem græðir mörg
strá, þar sem áður óx eitt. Hann er
kennari og fræðari í meira en þrjá
áratugi, hann breytir koti í höfuðból,
hann leggur vegi þar, sem áður voru
vegleysur einar, og hann er liðtækur
alls staðar þar, sem leggja þarf hönd
að verki í félagsmálurrt, og honum er
hvarvetna sýnt traust, enda vill hann
hverjum manni greiða gera.
Þegár sveitungar hans kvöddu hann
svo í síðasta sinn á Miklabæ í Blöndu-
hlíð, rúmaði kirkjan ekki nema lítinn
hluta af því fólki, sem vildi sýna hon-
um virðingu og þökk að leiðarlokum.
Svona lifa og svona deyja góðir og
nýtir menn. En þó að maður komi
vafalaust í manns stað, þykir mér sem
Blönduhlíðin sé miklum mun fátæk-
eftir en áður.
Vertu sæll, vinur og frændi! Kann-
ski eigum við eftir að hittast aftur í
einhverri nýrri Blönduhlíð með
blómagrundum og brötum hlíðum. —
Kannski?
Hannes J. Magnússon.