Heimili og skóli - 01.04.1964, Síða 10

Allur þorrinn af þeim börnum, sem kem-
ur í skólana eru annað hvort vel gefin eða
í meðallagi, ýmist þar fyrir ofan eða
skammt fyrir neðan. En svo er alltaf eitt-
hvað af óþroskuðum börnum, sem hafa
ekki nema 5—6 ára greindaraldur eða jafn-
vel þar fyrir neðan. Þessi börn þurfa meiri
samúð og kærleika, meiri umhyggju og
nærgætni en önnur börn. Það verður í
fyrstu að bera þau yfir örðugleika, revna
að sigla fram hjá skerjunum, reyna að
forðast það, að vanmáttarkenndir nái tök-
um á þeim. Þetta er ekki alltaf létt verk.
Þessi börn þola illa ávítur og aðfinnslur,
en hins vegar þurfa þau stöðuga uppörvun,
bæði heima og í skólanum. Ekkert nema
þolinmæði foreldra og kennara getur skilað
þessum börnum ósködduðum á sál sinni út
úr skólanum. Aðfinnslur, ávítur, nöldur við
slík börn væru því glöp.
Mér kemur í hug atvik, sem gerðist í
8 ára bekk fyrir nokkrum árum. í bekkn-
um voru mjög seinþroska börn, einkum var
það þó einn drengur, sem átti mjög erfitt
með að læra og var raunar neðan við það
að geta gengið í skóla.
Einhverju sinni hafði kennarinn bekkjar-
skemmtun, sem hann hafði undirbúið. Þar
áttu öll börnin að koma fram með einhver
smáatriði, sem þau höfðu lært og æft að
undanfömu. Allt gekk þetta vel og allir voru
ljómandi af gleði og sjálfstrausti. En
hvernig fór nú með litla N.N.? Hlaut það
ekki að verða óbærilegur ósigur og sársauki
ef hann einn gerði ekkert, kom hvergi fram ?
En hvað gat hann gert? Ólæs.
Skólastjórinn, sem var þama boðsgestur,
beið kvíðafullur eftir þessum úrslitum. Og
nú var svo komið, að nálega allir höfðu
lagt fram sinn skerf, nema N.N. Þá segir
kennarinn. Nú er komið að nokkuð
skemmtilegu atriði. Við N.N. ætlum að fara
30 HEIMILI OG SKÓLI
með fallega vísu. — Svo tekur hann sér
stöðu framan við kennaraborðið og við
hlið hans stendur N.N. litli, og það var satt.
Þetta var skemmtilegt atriði. Það var þó
ekki vísan, sem þeir fóru með hægt, undur
hægt, svo að N.N. gæti fylzt með, heldur
kraftaverkið, sem gerðist. N.N. beið engan
ósigur. Hann vann þvert á móti sigur, því
að hann einn fékk að lesa upp með kenn-
aranum og hann gekk sigri hrósandi
í sæti sitt, öfundaður af öllum hinum börn-
unum.
Ég segi þessa sögu til að sýna fram á,
hvernig góður og skilningsríkur kennari
tekur á þessum málum, og hvemig þarf að
taka á þeim, þegar í hlut eiga seinþroska
og vanþroska börn. Fyrir fáum árum var ég
staddur á svipaðri samkomu í skóla einum
úti í Stokkhólmi. Það var ein af þessum
bekkjarskemmtunum, sem á vissan hátt geta
oft verið salt skólalífsins og skilja eftir sig
sólskin og gleði. Bekkurinn var meðalbekk-
ur að greind, en þarna var þó lítil stúlka
langt fyrir neðan meðallag. Kennslukonan
sagði mér í trúnaði, að hún hefði greindar-
vísitöluna 65. Og nú fór á sömu leið sem
með N.N. litla. Hvað gat þessi stúlka gert
á slíkri skemmtun, þar sem fram fóru upp-
lestrar, samtöl o. fl.? Jú, þessi litla stúlka
hafði fallega söngrödd og einnig glöggt
söngeyra, svo að hún gat lært lög og einnig
textana við þau.
Nú kemur röðin að henni, hún stígur
upp á pallinn og syngur 3 lög, með
fallegri og hreinni barnsrödd, sem hreif
hin börnin. Þetta eina, að hún bjó yfir þess-
um hæfileika, gaf henni sj álfstraust, svo að
henni leið vel í bekknum, þótt hún væri
langt á eftir hinum bömunum. Þegar um
slík börn er að ræða verður bókstaflega að
leita að öllu því, sem getur gefið þeim
sjálfstraust. Það er því hrópleg synd að