Úrval - 01.04.1973, Blaðsíða 21

19
GOÐSÖGNIN
UM DAUÐA
FJÖLSKYLDUNNAR
Eftir Lester Velie
„Fjölskyldan er dauð,” hrópa gagnrýnendur fjölskyldu-
fyrirkomulagsins. En er það rétt? Hér fer á eftir skörp at-
hugun á þeim ,,sönnunum” sem beitt er til að styðja þessa
fullyrðingu.
SiBastliöiö vor sátu 126 prófessorar
ráöstefnu i Dallas i Texas til aö
ræða framtiö bandarisku fjöl-
skyldunnar. Þeim var sagt aö hún væri
engin, a.m.k. ekki fyrir þaö fjölskyldu-
form, sem milljónirnar þekkja nú.
Hjúskaparformiö, þarsem kjarninn er
faöir, móðir og börn, væri útjaskað —
búiö aö vera.
Einn af aöalræöumönnunum komst
þannig að orði: „Framtiðin felst i
hóphjónaböndum, þar sem þrennt eöa
fleira manna er innbyrðis vigt.”
Tveir fyrirlesarar og stjórnendur um-
ræðuhópa álitu að framtiðin tilheyröi
kommúnunni, eöa samnings-
hjónaböndum, sem hægt væri að
endurnýja á þriggja ára fresti. Og enn
einn ræðumaður ,,að hið nýja
fjölskylduform mundi beinast að
„einstaklingnum, ekki foreldrinu”.
Þetta túlkaði hann sem trúnað hjóna —
ekki hvort við annað né börn sin,
heldur við augnabliksánægjuna
óhefta.
Ég virti fyrir mér andlitin á pró-
fessorunum, meðan þeir hlustuöu á
hina boðnu grafara husla fjölskylduna
og lofsyngja arftaka hennar. Annað-
hvort af kurteisi eða vana hlustuðu
menntafrömuðirnir — sumir þeirra
afar, eða ömmur með áratuga
hjónabönd að baki — af viröingu og án
þess að mótmæla. Sumir kinkuðu
jafnvel kolli samþykkjandi við og við.
Og eitt sinn undir umræðunum, gat
prófessor frá Minnesotaháskóla ekki
haldiö aftur af fögnuði sinum yfir
þessum tiðindum af tortimingu fjöl-
skyldunnar og hrópaði: „Einkvænið er
úr sögunni!”
Frumskógur talnanna.
Upphrópanir eins og þessi hafa
magnazt i öskur, sem hljómar um allt
landiö frá fólki, sem mark er á tekið.