Alþýðublaðið - 24.12.1925, Blaðsíða 11
ALÞÝÐUBLAÐID
11
.löhannesar vísa er svo:
Hringhenda, lykluö.
Varpa hýði blómin blíð;
burtu skríður snærinn.
Yfir fríða fjallahlíð
flögrar þýði blærinn.
Fimta skáldið í röðinni er Jón
Pétursson, en engin hans vísa er
gallalaus, sem mergur er í. >essi
kemst í námunda við góða vísu:
Hringhenda.
Heimsins læðist hula grá,
happa’ er klæðir veginn.
Skýja slæður skyggja á
skygnið hæða megin.
Er þá komið að Isleifi Gísla-
syní. En hann er gamansamastur
peirra allra og kveður smellið.
Þessi má heita gallalaus.
Rýmdi „klókur“ vonavöll
viður „smókings“-spjara,
þegar brókar-blúndu þöll
brosin tók að spara.
Næstur Isleifi er Jón S. Berg-
mann. Og þarf .ckki að leita í
hans vísum til þess að finna á-
gæta stöku. Fer víða saman hjá
honum bezta mál, óbrjáluð hugs-
un, andríki og ágætt rím. Hér er
sýnishorn:
Yfir lífsins öldusog
eftir blindri hending
held ég inn á Heljarvog;
hann er þrautalending.
Hittir þá lesandinn Dýrólínu
Jónsdóttur. Hún kveður svo, þeg-
ar vel liggur á henni:
Hringhenda.
Greiða vindar gisin ský;
geislar tinda lauga.
Bjartar myndir birtast í
bláu iindarauga.
Þessi vísa er öll hástuðluð og
er ein með hinum beztu, þótt
á-in í tinda og lauga skelli saman.
Nú verður að brjóta regluna
frekar en áður. Kristján Sigurðs-
son á ekki gallalausa vísu, sem
taug er í.
Þessi er hin fegursta:
Hringhenda.
Alt um kring til ununar
árdags syngur harpa;
Geislafingur glóeyjar
gulli á lyngið varpa.
Áherzlan liggur ekki á ar í gló-
eyjar, héldur á gló. Einu atkvæði
er aukið í síðustu ljóðlínu. En
skáldfegurð vísunnar er mikil.
Svo erfitt er að kveða galla-
lausa vísu, að Andrés Bjarnarson
á þarna ekki nema einar tvær,
alt að því gallalausar:
Vinda þengill viti fjær
veltir skeiða grúa;
hrannar engið ólmur slær
upp í breiða múga.
Ellefti maðurinn í röðinni er
Gísli Ólafsson. Er hann kunnur
að leikni nokkurri. Ber þessi vott
um hana: . .
Hringhenda.
Nóttin styður stjórnvöl á.
Stutt er friðar skíma.
Draums í iðu hníga há
hljómbrot liðins tíma.
Vantar hér hástuðlun. En visan
er eigi að síður gullfögur.
Næsti maður er Kolbeinn
Högnason. Err það skaði, hve lítt
hann vandar búning um bezta
efni. Þessi staka telst gallalítil:
Hringhenda.
Ægir kringum eyjarnr/r
ótal hringi setti;
geisla fingur glóeyjar
gull á lyngið rétti.
Stýra þeir hér nokkuð náið,
Kolbeinn og Kristján.
Sér þá loks framan í Þuru
Árnadóttur. Hún er orðheppin, en
hirðir ekki um að kveða lýtalaust.
Þessi vísa væri nákvæmlega
rétt kveðin, ef orðinu „langt“
væri slept.
Úti kystust hann og hún;
háðskur máninn glotti.
Langt fyrir ofan Búrfells-brún
Björninn veifði skotti.
En ekki er þetta hin glæsilega
hástuðlun, heldur fallstuðlun.
Yngsti maðurinn rekur lestina
Hann heitir Hannes Bjarnarson.
En hann byrjar svo vel, að fyrsta
vísa hans í kveri þessu er há-
stuðluð og nærri gallalaus. Hún
er þannig:
Geislar bræða gaddinn senn;
gróðrar ræður máttur.
Lindir flæða; lifnar enn
lífsins æðasláttur.
Gallinn er sá, að sex err urga
saman í einni Ijóðlínu, en mein
er ekki að öllum.
Hafi þessir höfundar allir beztu
þakkir fyrir alt það, sem þeir
hafa vel kveðið.
Undirritaður hlakkar til að sjá
Stuðlamál II og vonar, að Kon-
ráð vinur sýni ekki nema al-
gallalausar vísur, því að hann hef-
ir brageyra gott og er málvand-
ur.
Safnanda og útgefanda ber að
þakka framkvæmdir. En mest
gagn vinna þeir með þvx að safna
perlum einum og sýna þær.
Hallgrímur Jónsson.
AHrfðnhfisið
Myndin af Alþýðuhusinu, sem
látin er fylgja þessu blaði til sýn-
is almenningi, sýnir framhlið
hússins, er snýr að Hverfisgötu.
Myndin er gerð eftir uppdrætti
Sigurðar húsgerðarmeistara Guð-
mundssonar frá Hofdölum og
smækkuð af Ásgeiri Bjarnþórs-
syni listmálara. Pétur G. Guð-
mundsson bókhaldari hefir gert
upplagið af myndinni með fjöl-
faldara, sem hægt er að endur-
taka með dráttmyndir og alls
konar mál á óvenjulega skýran
og hreinlegan hátt.
Á myndinni geta borgarbúar
séð, hver hluti það er af húsinu,
sem \ þegar er byggður.
Mankynsfræðar!
væntattlegur í.dag
Þess hefir áður verið getið, að
guðspekingar og fleiri vænta
mannkynsfræðara. Staðið hefir t
útlendum ritum, að hans væri von
í bag. Sagt er, að hann taki sér
bústað í líkama J. Krishnamurtis.
Til Lauga.
Góðu skáldi goðin mældu
gullinn arf í lífsins starfi:
Æskuþrá og faðmlög freyju
frelsishvöt á þröngri götu,
hagleikssriilli, háa köllun
hjartagæði, þolinmæði. —
Bróðurþel og andans ylur
afla vina skjala hlyni.
Amicu9.