Vinnan og verkalýðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 28

baráttunnar og lagt grundvöll að al-
mennri framfarastefnu í landinu.
Öll reynsla verkalýðshreyfingar-
innar, en einkum reynsla hinna síð-
ustu ára, hefur sannað, að hið mikla
gildi faglegu baráttunnar er ekki ein-
hlítt til verndar hagsmunaávinning-
um alþýðunnar né til þess að skapa
verkalýðsstéttinni þann þjóðfélags-
lega sess, er henni ber.
Það er segin saga, að óðar en fag-
lega baráttan hefur fært verkalýðn-
um kauphækkanir eða
Faglega aðrar kjarabætur, hef-
baráttan og ur vél ríkisvaldsins
ríkisvaldið verið sett í gang til
þess að gera þær að
engu.
Ástæðan fyrir því, að þetta hefur
tekizt, er sú að ríkisvaldið hefur verið
einokað í höndum yfirstéttarinnar að
undanskildu hinu stutta og minnis-
stæða framfaratímabili nýsköpunar-
stjórnarinnar. —
Þessi dýrkeypta reynsla hefur leitt
til þeirrar einföldu og rökréttu hugs-
unar, að til þess að vernda ávinninga
faglegu baráttunnar, til þess að
tryggja efnahagslega og réttarfarslega
farsæld alþýðunnar, verður verka-
lýðsstéttin að ná stórauknum áhrif-
um á löggjafarvaldið, á ríkisvaldið.
Geta verkalýðssamtökin horft að-
gerðalaus á það, að ríkisvaldinu sé
beitt svo hlífðarlaust sem raun ber
vitni til þess að eyðileggja árangur
faglegu baráttunnar, án þess að
hreyfa legg né lið til þess að ná á-
hrifum á þetta sama ríkisvald?
Geta verkalýðssamtökin varið það
fyrir meðlimum sínum, að reyna ekki
að tryggja þeim þau ítök á Alþingi
íslendinga, sem dugi til þess að
hindra, að árangur langra og harðra
verkfalla verði ekki eyðilagður með
einu pennastriki?
Verkalýðnum er sagt, að samtök
hans eigi ekki að skipta sér af stjórn
landsins. Honum er m. ö. o. sagt, að
samtök hans megi ekki láta sig varða
mál eins og það, að Alþingi eða ríkis-
stjórn felli gengi íslenzku krónunnar.
Með þessum áróðri, sem runninn er
beint undan rifjum yfirstéttarinnar,
er reynt að setja hina vinnandi stétt
og samtök hennar á hinn óæðri bekk,
setja á hana annars flokks stimpil.
Sá áróður, að samtök þess fólks til
lands og sjávar, sem framleiðir auð-
æfi þjóðarinnar, megi ekki skipta sér
af því, hvernig landinu er stjórnað,
hvernig örlagamál launþegastéttarinn-
ar eru útkljáð á löggjafarþingi lands-
ins, er bein móðgun við alla alþýðu
og í andstöðu við almenn mannrétt-
indi hennar sem og réttlætiskennd.
Það er kaldhæðni örlaganna, að
einmitt hægri foringjar Alþýðu-
flokksins, sem áður fyrr töldu það líf-
akkeri alþýðunnar, að Alþýðusam-
band íslands neytti þessara mannrétt-
inda, skuli nú ganga fram fyrir
skjöldu í því að siða verkalýðssam-
tökin og skipa þeim á óæðri bekk. —
íslenzka verkalýðsstéttin er að
vakna til aukins skilnings á því, að
yfirstéttinni má ekki haldast það
uppi að leika sér einráð með ríkis-
valdið eins og það væri hennar einka-
eign. Alveg sérstaklega er skilningur-
inn á því að vakna, hvílíka hags-
munalega skerðingu og ófrelsi fyrir
aiþýðuna einokun Sjálfstæðisflokks-
forystunnar á ríkisvaldinu myndi
hafa í för með sér.
Það er í samræmi við þennan
aukna skilning alþýðunnar, að stjórn
190
VINNAN og verkalýöurinn