Vinnan og verkalýðurinn - 01.12.1955, Blaðsíða 30

EINAR K. FREYR:
GIFTING
SMÁSAGA
Það skrjáfaði í ljósgrænum sam-
kvæmiskjólnum hennar. Hún hélt
báðum höndum á lofti til þess að
verja hann í mannþrönginni, því að
hann var úr Ijósgrænu tafti alsettur
nælontjulli. Skollitað hár hennar var
allt hrokkið eins og á litlu lambi
samkvæmt tízkunni. Hún var mjög
feit, brjóstamikil og andlitsfríð. Meðal.
maður um fertugt með þunnt, slétt
og ljóst hár fylgdi henni eftir eins
og skuggi. Þau voru að yfirgefa dans-
salinn eitt sunnudagskvöld.
Þegar hann hafði náð í yfirhafnir
þeirra og hjálpað henni í kápuna,
sagði hún:
Sigurjón, þú mátt ekki fylgja mér
heim!
Ég bauð þér hingað, hvers vegna
má ég ekki fylgja þér heim? hvíslaði
hann í anddyrinu.
Það er alveg sama! sagði hún og
strunsaði út. Hann elti hana og kall-
aði til hennar:
Halla, því læturðu svona?
Þú mátt alls ekki fylgja mér heim!
endurtók hún ákveð.'n. Hann hlýddi
og fór heim til sín.
Úti var myrkt af nóttu og götu-
ljósm óvanalcga dauf. Fyrsti snjór
vetrarins kom meðan þau voru á
d.ansleiknum. Loftið var fullt -af snjó
og kulda, en jörðin var ennþá frost-
laus. Þess vegna var hún ekki alhvít.
Bærinn leit því út eins og salti hefði
verið stráð um hann hér og þar.
Á leiðinni heim hugsaði Sigurjón
um Höllu, þessa laglegu og þróttmiklu
stúlku. Hún var vinkona og vinnu-
félagi Hörpu systur hans. Þær unnu
saman á stóru prjónaverkstæði. Halla
var orðin heimagangur á heimili hans.
Hann hafði oft áður boðið henni með
sér út; í leikhús, bíó og ótal dans-
leiki svo ekki sé minnzt á alla knatt-
spyrnuleikina. Hann v!ar í knatt-
spyrnufélagi og mjög áhugasamur
knattspyrnumaður, hafði eitt sinn
leikið í úrvalsliði. Hann hélt áfram
ferð sinni gegnum bæinn, eftir
skuggalegum götum og hugsaði um
Höllu. Já, stundum kom hún í her-
192
VINNAN og verkalýSurinn