Vinnan og verkalýðurinn - 01.12.1955, Qupperneq 33

verið ákveðin af sjálfum forlögun-
um, sagði Halla hrærð.
Heldurðu það? sagði Harpa.
Ég trúi á forlög, endurtók Halla.
Og ég trúi því, að ef ég á einhvern-
tíma eftir að giftast, þá sé búið að
ákveða það af forlögunum löngu áð-
ur en giftingin kemur til fram-
kvæmdar. En það get ég sagt þér, að
ég er mjög framkvæmdasöm. Ef ég
vissi fyrir víst, að forlögin hefðu
ákveðið að ég skyldi giftast, þá myndi
ég ekki vera að draga það neitt. Ó,
nei. Ég myndi framkvæma það svo
að segja á stundinni.
Það er einmitt það, sem ég ætla að
gera. Ég ætla að framkvæma það á
stundinni. Ég ætla að gifta mig strax,
sagði Harpa og brosti. Áður en þær
vissu af var kominn kaffitími og þær
slitu samtalinu.
Sigurjón var í öngum sínum út af
því að knattspyrnufélagið var að
verða 25 ára, en Haila hafði ekki látið
sjá sig. Járnsmíðameistarinn var bú-
inn að hjálpa honum að semja ræð-
una, hafði í raun og veru skrifað
hana alla og Sigurjón ekki komið
þar nærri. En nú var hann búinn að
læra hana utan að. Og hver átti svo
sem að verða sessunautur hans í veizl-
unni í 25 ára hófinu, ef ekki Halla?
Hann bað Hörpu systur sína að tala
við Höllu og fá hana til þess að fara
með sér.
Afmælishófið hófst. Menn frá ýms-
um félögum fluttu því afmælisóskir.
Svo hófust ræðuhöldin. Margir töl-
uðu. Sigurjón kvaddi sér hljóðs, rjóð-
ur í andliti eins og karfi. Hann þuldi
ræðuna eins og kvæði, sem hann
hafði lært utan að. í fyrsta sinn á æv-
inni urðu þær Harpa og Halla stoltar
af Sigurjóni, því að á eftir ræðu hans
var klappað mjög mikið. Sigurjón
varð var við einhverja breytingu á
„Fljót, þú sem
rennur í
fjarlæga unn,
finndu þá mey
U
VINNAN og verkalýðurinn
195