Goðasteinn - 01.09.1988, Qupperneq 86

hér ynnu aðeins vélmenni en ekki fólk af holdi og blóði. Flestir
stóðu sem negldir við gólfið og andlitin eins og meitluð í stein,
starandi á tryllitækið sem hver og einn stjórnaði.
Ekki þorði ég að yrða á nokkra manneskju af ótta við að þá færi
eitthvað úrskeiðis og sá hinn sami fengi bágt fyrir. En verkstjórarnir
sem rigsuðu um deildir sínar, sýnilega vel vitandi um vald sitt, voru
svo sannarlega með lífsmarki. Það var enginn vélmennabragur á
þeim. Þeir báru höfuðin hátt og horfðu haukfránum augum yfir
starfsfólk sitt. Það fór hrollur um mig undan augnaráði þeirra.
Mér var að verða dvölin hér óbærileg, en átti þó margt eftir að
skoða. Ég fór í gegnum sal þar sem var ógrynni af leirtaui. Ég sá
svona óljóst að þar var mikið af matar- og kaffistellum, sem
áreiðanlega voru svo falleg að við venjulegar kringumstæður hefði
mér þótt ómaksins vert að skoða þau, en hugsun mín snerist um það
eitt að komast út og við lá að ég tæki að hlaupa í leit að útgöngu-
dyrum.
Loks kom ég að mikilli og stórri járnbentri hurð. Ó, skyldi ég
komast út? Ég tók á öllum kröftum og dyrnar opnuðust. Guði sé
lof.
Út komst ég og skjögraði að húsveggnum, hallaði mér upp að
honum til að jafna mig og fá hjartað til að hægja ögn á sér. Síðan
ráfaði ég eitthvað út í bláinn á þessum ömurlega stað og kom loks
auga á gráan fjörusand og gekk eftir honum í þeirri von að sjá hafið
og eftir nokkra göngu blasti það við. Ég settist á malarkambinn og
hugleiddi það sem fyrir augu mín hafði borið og hugsaði: skyldi
helvíti geta verið öllu verra?
Það var orðið kvöldsett þegar ég hélt til baka. Á leiðinni fer ég
að heyra ógnvekjandi skelli og hávaða og skyldi ekki hvað olli. En
brátt kom skýringin. Það bókstaflega flæddi á móti mér holskefla
af fólki frá verksmiðjunni og allir gengu á tréklossum. Og allt var
fólkið nákvæmlega eins klætt í blýgráum samfestingum. Þetta
hafði ég ekki athugað þegar ég var stödd í verksmiðjunum, þar var
svo margt sem fyrir augu bar. Ég starði á þetta með hryllingi, hér
átti svo sannarlega ekki að vera margt til að gleðja augað. Ég gaf
mig á tal við eina unga konu og spurði hana spjörunum úr.
84
Goðasteinn