Goðasteinn - 01.09.2016, Síða 38

36
Goðasteinn 2016
víst elsta húsið í Hvolsvelli. Þegar hann kom út úr búðinni, þá beið hundurinn
hans fyrir utan.
Á sveitabæ er umtalsefnið, eins og annarsstaðar, það sem við er að vera
aðalatriðið. Á mínum bæ var oft talað um Fljótið sem var báðum megin við
bæinn, hestarnir sem þurfti að fara á yfir það voru misjafnir. Sumir kunnu
sjálfir að velja brotin á vatnsfallinu og einn hest heyrði ég talað um sem líka leit
eftir jökunum sem vatnið fleytti fram. Þó valið hafði verið brot þá gætti hann
að jökunum og fór alls ekki af stað nema hann væri til hlés við jakana. Alveg
eins sá ég kind löngu síðar sem gekk óhikað að þjóðvegi númer eitt, en leit til
beggja hliðar við veginn og beið eftir mér sem kom akandi, fór svo yfir með
lömbin sín tvö. Sumir kalla þetta skynlausar skepnur, en ég hugsa stundum:
Dýrin kunna ekki að lesa né skrifa en að öðru leyti erum við jafningar. Þau eru
fjarri því að vera skynlausar skepnur.
Þessi formáli skal vera skrif mín að samskiptum við eitt dýr. Hann hét
Lappi. Af nafninu skiljið þið víst að hann var hundur, af skoskri ætt. Hann er
eina dýrið sem ég hef þekkt sem skyldi mannamál svo vel, skyldi hvað orðin
sem við segjum merkja. Aldrei nokkurn tímann var honum gefinn bending um
hvað hann ætti að gera nema með því að tala við hann og segja honum til. Hann
tók hlutverki sínu þannig að hann væri nær manninum en nokkurt annað dýr,
nánast því að hann væri ekki dýr heldur einn af okkur mönnum og gerði sér