Goðasteinn - 01.09.2016, Blaðsíða 64

62
Goðasteinn 2016
reynt var að styrkja varnir. Og svo gerðu sumar þeirra sér lítið fyrir og stukku
yfir girðinguna eins og ekkert væri, en þær voru sem betur fer fáar, sem slíkum
íþróttum voru búnar.
Alltaf skyldu þetta vera sömu skepnurnar sem við var að eiga. Það verður
að viðurkennast að okkur var ekki beinlínis hlýtt til þeirra, svo miklu sem
þær spilltu af frelsi okkar og tíma til leikja, að viðbættu því amstri og erfiði
sem á okkur var lagt af þeirra völdum. Við leituðum ýmissa ráða til að hrinda
ágengni þeirra af höndum, en allt kom fyrir ekki.
Við rákum þær inn fyrir Þvergil, inn í Gráhóla og jafnvel norður fyrir haga-
girðinguna við Þórunúpsgil, en ævinlega voru þær komnar aftur, ef ekki sam-
dægurs, þá morguninn eftir.
Við hröktum þær niður úr illfærum klettum og skriðum í gilinu, og upp úr
því hinum megin, svo að þær blésu eins og smiðjubelgir af áreynslunni. Við
rákum þær fram undir túngarða á Núpi, þar sem við töldum að þær ættu flestar
heima. En þær virtust ekki hafa minnsta áhuga á að læðast þar í túnið! Háa kots -
túnið skyldi það vera. Þvílíkur sauðþrái!
Við reyndum að þráast á móti. Stugguðum þeim norður á Holtið skamman
veg, földum okkur undir brekkubrúninni ofan við girðinguna, gerðum þeim
bylt við þegar þær hugðust sækja í túnið aftur og þannig aftur og aftur jafnvel
klukkustundum saman. Þóttumst ætla að venja úr þeim þrjóskuna, ─ óvitandi
um að við ofjarl væri að etja. En lærðum okkar lexíu og urðum að sjálfsögðu
að láta í minni pokann.
Ekki má alveg gleyma hlöðuleikjunum um sláttinn. Það hét að leysa úr eða
hlaða úr þegar baggarnir voru komnir inn í hlöðuna og böndin tekin af þeim.
Heyinu var svo dreift lausu um hlöðuna og smáhækkaði í, eftir því sem meira
var hirt. Það var vinsæl íþrótt barnanna að stökkva niður úr baggagatinu og
kútveltast í ilmandi heyinu. Þurfti nokkurn kjark til ef hátt var niður í heyið,
ekki síst ef heljarstökk taldist nauðsynlegt til að halda til jafns við eldri leik-
félaga. Kom sér að lendingin var mjúk, enda minnist ég þess ekki að neinn hafi
slasast í þessum loftfimleikum. Baggastæður, sem söfnuðust við hlöðugatið,
voru líka freistandi til feluleikja, en kannski ekki vel séð, að um þær væri
skriðið og á þeim troðið, jafnvel svo að losnaði um bönd og dreifar mynduðust
utan hlöðudyra.
Nýslegið eða hálfþurrt hey var líka tilvalið byggingarefni í virkisveggi og
turna eða réttir og húsagarða. En skammær varð aldur slíkra mannvirkja og
betra að jafna vel úr þeim aftur, til að tefja ekki fyrir þurrkun heysins.
Veiðiskapur í Flókastaðaánni var snar þáttur í leikjum okkar. Áin er raunar
lækur sem oft getur orðið vatnslítill í þurrkatíð. En getur líka orðið að belj-