Goðasteinn - 01.09.2016, Blaðsíða 39

37
Goðasteinn 2016
þar að auki mannamum. Það var eins og hann væri afbrýðisamur út í börnin
okkar. Sex ára strákurinn, sem var með í að sækja hann, var aldrei eins hátt
metinn og eldri systir. Já hann var einkennilega þenkjandi að mörgu leyti og
um svo margt líkari mönnum en hundi.
Það var vorið 1979 sem við fórum upp að Skarði í Landsveit og sóttum
okkur hvolp því okkur vantaði fjárhund. Þar voru fjórir eða fimm hvolpar og
sérstaklega man ég eftir bróður þessa hvolps sem við fengum, með hálft höf-
uðið hvítt. Bóndinn sagði við mig að hann vildi ekki láta mig hafa hann vegna
þess hann væri svo ljótur á litinn, en mér fannst ég skynja af svip hans að hann
hefði, þrátt fyrir orð sín, meiri trú á þessum sérkennilega lit en bara varla ble-
sóttum hvolpi sem okkur hlotnaðist. Móðir þeirra var mikils metin, meðal ann-
ars fyrir það að hafa bjargað litlu barni frá vatnspolli, aftur á móti gat hún ekki
haft öll þessi afkvæmi sín heima á sama bænum sem eðlilegt var. Sögumaður
var ekki ósáttur við sinn hlut því þeim hvolpi sem honum hafði verið úthlutað
var sýnilega eitthvað gefið, um það báru augu hans vitni. Svo sem eitt lambs-
verð var greitt út í reiðufé. Við höfðum farið með pappakassa með okkur til að
geyma hvolpinn í á leiðinni heim. Kassinn var hafður opinn og til enda verður
mér í minni viðureign barnanna tveggja, sem svo má kalla, í og við aftursætið.
Strákurinn okkar á sjöunda ári var stanslaust að siða hvolpinn og fá hann til
að tolla í kassanum en hvolpurinn vildi endilega komast upp úr þessari þröngu
vistarveru. Við hjónin í framsætunum vildum umfram allt njóta þessara um-
vandana stráksins þegar hann var að segja hundsefninu, sem átti að verða, til
með því að tala við hann. Honum var falin öll ábyrgð á að hvolpurinn héldi sig
í kassanum, og það var svo gaman að sjá hvernig strákurinn, svo ungur brást
við og gerði sem hann gat að kenna hvolpinum, af því gátum við foreldrar hans
metið framtíð hans. Það hefur gengið eftir, strákurinn hefur staðið sig vel í öllu
sem hann hefur tekið sér fyrir hendur
Þá var hvolpurinn aðeins tveggja eða þriggja mánuða, ef það er margfaldað
með sjö eins og ber að gera miðað við manns aldur, þá var hann enn óviti.
Skilningurinn ætti samt að vera kominn á það stig að mikil sálarleg áhrif gat
haft að hverfa frá móður. Enginn maður er þó til þess menntaður eins og ef
um tvífætling væri að ræða. Sögumaður hefur oft hugsað til þess hvernig þessi
hvolpur varð í byrjun heima, eins og kaldur við allt og alla, svo að varla sýnd-
ist á tímabili að hann yrði nýtur við það sem hans átti að bíða. Óneitanlega var
nokkur spenna í okkur sem gerðum okkur ferð til að sækja þetta litla fallega
dýr, með svartan feld og hvíta blesu, hvítan háls og hvítar tær, sem leiddi til
þess að strax á heimleiðinni virtist nafnið ljóst þó ekki væri á það minnst.
Þegar hugmyndin um nafnið var borin upp seinna heima andmælti enginn