Goðasteinn - 01.09.2016, Blaðsíða 189

187
Goðasteinn 2016
Hann ólst upp á Lýtingstöðum fyrstu tíu ár ævi sinnar en þá flutti fjölskyld-
an í Akbraut. Hann ólst upp í systkinahópnum stóra, glaður og uppátækjasamur
bjartur ungur drengur og upplifði ævintýrin við hvert fótmál, líkt og barna
er siður. Á uppvaxtarárum hans í sveitinni urðu miklar breytingar, rafmagn
lagt, vegir byggðir upp og hestar viku fyrir dráttarvélum og áhugi hans á vél-
um vaknaði um leið og lagði grunn að starfsævi hans, að vinna við stjórnun
vinnuvéla og vélaviðgerðir. Og Jón sýndi það strax að vélar og allt sem að þeim
laut heilluðu huga hans. Og sem elsti sonurinn naut hann trausts föður síns
og þeir feðgar voru afar samrýmdir, og varð Jón sá sem tók forystuna þegar
vélaöldin gekk í garð í Akbraut. Hann var ekki gamall þegar hann fékk það
starf að keyra mjólkina í veg fyrir mjólkurbílinn, hvernig sem viðraði, og það
var dágóður spotti.
Hann hleypti ungur heimdraganum, fyrir tvítugt, eða 17 ára að aldri og hóf
þá að vinna fyrir sér, í fyrstu hjá Símanum, síðar starfaði hann hjá Þórisós sem
síðar varð JBJ, hjá Gísla bróður sínum og víðar en var alltaf á vinnuvélum og
fór um allt land við línulagnir, virkjanaframkvæmdir og vegargerð.
Jón var tvíkvæntur. Fyrri eiginkona hans var Jórunn Melax f. 9. des. 1935 –
d. 4. nóv. 2003, og er dóttir þeirra Linda Ósk f. 5. júlí 1969.
Síðari eiginkona hans var Svava Kristín Svavarsdóttir f. 20. des. 1937 - d.
25. júlí. 2014. Þau slitu samvistir.
Hann var verklaginn hið besta, lagni hans við brugðið, lipurð og kappsemi
fóru vel saman, vélar allar og vinna með þeim, var í höndum hans létt og
auðleyst viðfangsefni.
Og þar sem vinnuvélar og allt sem þeim tengist voru ævistarfið, þá má segja
að torfæran hafi verið hjartansmálið. Hún átti hug hans allan og með henni
fylgdist hann um árabil og meira en það. Hann var aðstoðarmaður í keppni
bæði hér heima og erlendis m.a. í Noregi og Finnlandi, því þegar kom að vélum
þá var alveg hægt að segja að allt sem hann snerti á hafi orðið heilt.
Hann var sveitadrengur og náttúrubarn í hjarta sínu, átti lengi hest og nokkr-
ar kindur heima í Akbraut sem hann hafði ánægju af að stússast í kringum. En
eitt dýr var honum þó kærst og mynduðust sterk tengsl á milli þeirra, en það
var litla tíkin hans hún Tinna. Þau voru sannir félagar og drukku kaffi saman
og hún í þeim efnum ekki síður sérvitur en hann. Hún fékk sitt kaffi í bolla
og þá skipti miklu máli hvernig haldið snéri. Þetta skildi Jón og hafði mikið
gaman af.
Pípan hans var hluti af honum sjálfum. Það muna hann margir með pípuna
í munni en hún var fylginautur hans nánast alla tíð, að spá og spekúlera og