Hrafnista - 01.12.1948, Blaðsíða 22

4
HRAFNISTA
fólgin að geta flutt sem flestar kerlingar eftir sjón-
um í einu steinkasti.
Með útfallinu færðist leikurinn niðureftir fjöru-
borðinu en nú var sjór farinn að hækka og leikur-
inn farinn að færast upp eftir. Einhver okkar
þriggja fann nú upp á því að hætta þessum leik en
fara heldur upp í bátinn sem lá þarna á þurru og
láta sjóinn falla í kringum hann. Hörkuaðfall var
nú komið. Aðsog og útsog skiptust á. Aðsogin færð-
ust sífellt í aukana, báturinn var nú brátt umflot-
inn, þar kom að hann fór á flot en var stjóraður
niður með kollubandinu. Við uggðum ekki að okk-
ur, því að við vorum uppteknir af einhverjum leik
uppi í bátnum og vissum ekki fyrr en of seint var
að vaða í land og urðum að láta fyrir berast það
sem við vorum komnir.
Brátt fór að bera á því að báturinn tók að hallast
fram yfir sig. Sá endi bátsins sem var bundinn
við stjórann fór að lækka, en hinn að hækka smátt
og smátt. Fyrst í stað fannst okkur ekkert við
þetta að athuga, en þar kom að okkur var ljóst
að kolluband bátsins var of stutt en það mundi
verða til þess að báturinn flyti ekki fram yfir flóð,
en þá færi illa fyrir okkur, því bullandi dýpi var
komið þar sem báturinn hafði legið um f jöruna.
Gripum við nú til þess ráðs að kalla á hjálp en
enginn heyrði til okkar og engin lifandi vera sást
á ferli fyrir neðan sjógarð. Þetta fór að verða
ískyggilegt, skutur bátsins hækkaði æ en framend-
inn seig að sama skapi. Brátt mundi stjórinn toga
bátinn niður fyrir yfirborð sjávar en þá væri úti
um okkur. Við kölluðum á hjálp sem mest við
máttum og létum öllum illum látum, en ekkert
dugði. Að síðustu sáum við bát koma inn Munda-
kotsós. Hann var að koma af „þyrslingi". Við köll-
uðum nú meira en nokkru sinni fyrr. Bátsverjar
virtust ekki heyra til okkar, því þeir beigðu vest-
V'
ur lónin innan við svokallaðan Svartaklett eins
og þeir ætluðu vestur í Háeyrarlendingu Okkur
lá við sturlun, sjórinn var að því kominn að renna
inn í þann enda bátsins sem niður veitti. Við vor-
um í hnapp í skutnum sem upp á við vissi, bátur-
inn var að því kominn að sökkva. Allt í einu beigði
báturinn sem var að koma að af leið sinni. Hann
hafði þá heyrt í okkur hljóðin og kom til að bjarga
okkur.
Eftir skamma st-und vorum við komnir í land og
úr allri hættu. Fyrsta sjóferð okkar félaga var á
enda.
Signrjón Á. Ólafsson:
Ég er alinn upp við nyrztu takmörk Breiðaf jarð-
ar í héraði er Rauðisandur nefnist, hvort hann ber
háfn af Ármóði hinum rauða er gerðist þar land-
námsmaður eða af hinum mikla skeljasandi sem er
með allri sjávarströndinni, vil ég ekki dóm á
leggja- Rauðasandsbugt markast af Bjargtöngum
og Stálfjalli (Skor). í bernsku minni mátti sjá mik-
inn fjölda skipa á þessum slóðum, sérstaklega á
vorin, í norðanátt og í norðanveðrum lögðust mörg
skip fyrir akkeri. Fyrir barnsaugum mínum var
þetta tignarleg sjón að sjá þennan skipaflota með
þöndum hvítum voðum sigla fram og aftur- Þarna
voru skip af ýmsum gerðum og stærðum, allt frá
einsigldum smáskútum vestfirskum til skonnorta
bæði franskra og ameríkanskra, otg þótti mér hin-
ar ameríkönsku bera af. Allt þetta sem fyrir aug-
un bar skóp eftirvæntingu og þrá eftir því að kom-
ast á þessi skip þegar maður yrði stór.
Það var því ekki lítil tilhlökkun er ég átti
þess von að mega fara í kaupstað þar sem nokkur
hluti leiðarinnar var farinn á sjó.
í þann tíð var sumarkauptíðin að jafnaði fyrir
sláttarbyrjun í 12. og 13. viku sumars. Var þá lögð
inn í verzlunina vorullin, sem ekki var höfð til
heimaiðnaðar og ýmsar aðrar búsafurðir sem gjald-
gengar þóttu. Árið 1891 um mánaðamótin júní—
júlí rann upp sá langþráði dagur að ég, þá á sjö-
unda ári, og systir mín ári yngri, fengum að fara
í kaupstað með foreldrum okkar. Lagt var af stað
snemma morguns í glaða sólskyni og hita með
fjóra hesta klyfjaða og tvo til reiðar, sinn handa
hvoru, mömmu og pabba. Við systkinin vorum
bundin ofan á milli bagga aftan við klifbera og
fór vel um okkur. Fjallferðin tók okkur rúmlega