Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 5

FREYJA, MARZ OG APRÍL 1899.
5
vinur, þú verður lijá okkui' í nótt í
síðasta sinni. Mér getur ekki annað
en verið vel til þín, því þú geymdir
svo dyggilega leyndarmál mitt. Eg
óska þér tii lukku af öliu hjarta í
nýja heiminum. Eg hef lesið mikið á
seinni árum og komist á þá skoðun,
að þar sé einmitt landið fyrir ungar
og duglegar stúlkur og framgjarna
nienn er treysta guði og sjálfum
sér.“
Eg sá að dagur var að kvöldi
kominn og hlaut því að fara, sem ég
náttúrlega sýndi þeim fram á í fám
orðum. Svo kvaddi ég þær, og þær
báðu ósköp innilega fyrir mér. En
þegar ég kvssti gömlu konuna sá ég
eitt stórt og einstæðingslegt tár
hrynja niður holdlausa föla vangann
hennar.
Eg steig á bak og lét klárinn lötra
í hægðuin sínum þangað til ég koui
á ieyti nokkurt, þaðan sá ég síðast
lieim að bænum, þar sem ég hafði
eytt nokkrum tírna æsku minnar.
Dökkir og drungalegir skýjabólstrar
hulduaustur hvel sjóndeiidarhrings-
ins, það leit út fyrir regn. Um vest-
ur loftið svifu rauðir og léttir skýja
bnoðrar, svo sólin sem var lágt á
lofti skein annað slagið í heiði, en
hitt faldi hún sig á baki skýanna.
i>cgar ég leit heim að bænum var
undur fagur regnbogi rétt ytir hon-
um,—margir kalla það friðarboga.
Var það mögulegt að fi iður væri nú
í hinni þjáðu sál sem fórnað hafði
verið á altari hins spilta aldaranda?
Ilvilíkt stríð hefnrei verið háð í sálu
þessarar vesalings konu? Má vera
liún haíi unnið sigur; ég veit það
ekki.
Mér var ilt. Það sem ég hafði séð
þeita kvöld, særði mig ónotalega.
Eg gleymdi einstæð.'ngikap minum
og því, að ög var í þann veginn að
leggja einn út í hinn ókunna heim
langt frá föðurlandi mínu með þeim
ásetningi að sjá það aldrei framar
En ranglætið sem helmingur landa'
minna varð að líða, nagaði hjarta-
rætur mínar. Andi minn sveif með
undra hraða aftur í tímann, og ég
varð var við eitthvað sem stöðvaði
hann á flugi sínu. Ilvað var það?
Það var saga sem ég hafði heyrt
fólk pískra með fyrir löngu löngu
síðan. Nú fyrst skildi ég hana og sá
hana leikna.
Ég var staddur við kyrkju ásamt
fjölda fólks sem allt flýtti sér að ltoin-
ast inn í kyrkjuna þrátt fyrir
þreugslin. Það var eins oginniværi
uppboðsþing á einhverju sem allir
vildu eignast. Stúlkurnar voru kaf-
rjóðar, og ílestar hlæjandi—hióu
kæruleysislega. Þær liöfðu enga til-
finningu af því, eða vissu ekki að
það var verulegt uppboðs þing
þarna inni, og að þarna var selt
frelsi og tíinanleg velferð einnar
meðsystur þeirra; má vera að það
hafi ltka verið þeim fyrir beztu, því
annars heíðu þær án efagrátið örlög
konunnar sem stóð þarna frammi
fyrir altarinu, því uppboðið var ekki
annað en gifting, ogbrúðhjóninvoru
þau húsbændur mínir. Hún var rjóð
og björt eins og ný-útsprungin rós—
ímynd sakleysis og blíðu, en þó á
þessu augnabliki auðsjáanlega
lirygg og kvíðandi, cr lýsti því að
hún steig þetta spor af hlýðni en
ekki af þeirri hvöt er eingöngu ætti
að stjórna þeim sporum er þau eru
stígin. Yið hlið hennar stóð maður,
rauðbirkinn, stuttur og digur, og ei
ólíkur rauðum rekaviðar bút að því
er tilfinningar eða viðkvæmnisnerti.
Hann gaut augunum til konunnar
sem lijá honum stóð, og svo til
mannanna sem sátu til beggja hliða,
eins og til að storka þeim með því
hvaðgóða verziun hann hefði gjört,
og hverju þeir hefdu tapað. Til
liægri hliðar sat ungur maður fríð-
ur sínum og gáfulegur, en í snjáðum
fötum sem lýstu því að hann var fá-
tækur. Þegar brúðguminn leit til
hans, flaug ánæju bros yfir andlitið
á honum. Það leyndi sér ekki að
hann fann til þess að hafa borið
hærra hlut í einhverjum viðskiftum
við þenna unga mann. Má vera að
hann hafi keypt af honum grip og
fengið hann með liálfu verði, eða
haft við liann hestakaup, og ábatast
að góðum mun. Verið getur líka að
þessi ungi maður hafi elskað konuna
sem stóð við hlið hins ríka manns,
en orðið frá að hverfa.sökum fátækt-
ar borið lægri hlut, þar sem konur
og ást þeirra er metin til hundraða,
eins og ær og gemlingar, því allt
þetta mundi hafa lík áhrif á brúð-
gumann. Það var peningalegur hag-
ur fyrir hann að giftast þessu sak-
lausa barni,og því giftist hann henni.
iljónavígslan var afstaðin. og
fólkið ruddist um eins og stefnulaus
skríll til að óska brúðbjónunum tii
Iukku,jafnvel þólivert óspiltmanns-
hjarta liefði átt að geta séð að luklc-
usól brúðarinnar hvarf á bak við
fjallgarða hryggðar og vonleysis,
hvaðan engar líkur voru tii að hún
myndi aftur rísa til að kyssa tilver-
una með sínum blíðu og viðkvæmu
kossum, sem koma einungis frá frið-
sælu rólegu hjarta, sem lífið liefur
gefið allt sem líf hvers einasta
einstaklings á með réttu heimt-
ingu á. Skarkalinn var mikill, en
vfir allt gnæfðu þó þessi orð: ,,Þér
konur, verið mönnu n yðar undir-
gefnar. því maðuninn er konunnar
liöfuð eins og Kristur er safnaðarins
höfuð.“
Vesalings hesturinn minn hnaut,
hann hefur líklega verið sifjaður.
Eg rankaði líka við sjálfum mér og
sá að kvöldskuggarnir voru farnir
að lengjast austan við fjöllin, þeir
lágu í lautunum, og teygðu kolsvarta
hrammana yfir holtin og hæðirnar.
Ég varð að hraða mér svo ég næði
háttum, og það gjörði ég, En aldrei
man ég til að ég hafi orðið fegnari
að halia mér að brjóstum náttúr-
unnar og sofna en þetta kvöld.
Blomhnappurinn.
Einn fann ég blómhnapp í indælum
lund,
og að honum hlynnti um sumar-
dagsstund;
hann vissi’ ei um stormana stríða,
en illgresi’ og hreggviðri ýttu’ hon-
um burt,
svo ei gat égblómhnapp minn fram-
ar upp spurt,
unz fraus hann í frostkólgu hríða.
Mrs. G. Muller.
SORG OG GLEÐl.
Sorgin krafta lífs og sálar lýr
svo loks er gröfin beztur samastaður.
Af gleðinni margur verður villudýr
sem væri annars talsvert nýtur
maður.
Myrrah.