Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 18

18
FRÉYJA, MAIÍZ OG APRÍL 1899.
,Ég vildi þessi dans vseri iiðinn,“
svaraði binn nngi lávarður.
En bráðuin gleyiudist þessi ótti, Gas-
per kom og lávarður Airlie sá glöggt
að haun eins og allir aðrir varð hug
fanginn af Beatrice, en hún gaf houum
engan sérstakann gaum. ,í>ví eftir að
liafa heilsað honnm kurteislega snéri
liún sér að umtalsefni, hvaða blóui
yrðu faliegust til að prýða dans salinn.
,EI við höfuui blóm, þá látum þau
vera yndisieg.með björtum sterkum lit-
um, og í stórum búskum með fögrum
ríkulegum blóm kni'ppum. En ekki
fáeiu löleit blóm, dreifð tiérog þar, eins
og varðengla dauðans. Og ef garð-
maðurinn missir vitið við að missa
blóminn síu þá verðum við að láta gæta
hans sagði Beatrice.
,Ef þið haöð ekki nóg blóm þá skal
ég seuda til Lynnton,“ sagði lávarður
Airlie.
,Yið höfum nóg bióm herra minn,“
svaraði lady Helen. ,Þú hefur enn
ekki kouiið í blóma salinti.1
,0, við skulum gjöra þig alveg liissa.
l’abbi héit að tólf eða þrettán blóm
dyggðu. HvíHk heimska," sagði Beat-
rice
Lávarði Airhe fan .st Beatrice enn
fegurri þarna meðal blómanna en njkk-
rn siuni lyr. Eiit b:os, eða lilýlegt orð,
frá henni, var I oiniii dýrmætara eu öll
heiuisins auðæfi.Og aldrei gleymdi liann
þessum morgni sem þau voru saman í
btóma salnum.
,Þarna hri igir þá Unkkan til matar
og viö höfuui verið hér þrjá klukku-
tíina,1 sagði Beatrice.
,það tiggur ílla á þjónustuiólkinu,*
sagði Lioiiet. .ÉgsáDonald gráta yfir
uppáhalds plöntunni sinni áðann.
Hann sagði að húu yrði ónít eftir hit-
ann í dans saliium.
,Ó, ég verð að bæta tionum það með
einhverju,“ sagði Beatrice, ,Ég vil
dansa meðal btóma. Og því skyldum
við ekki liafa allt eins yndislegt og við
getuiu?1
,Þvi ekki,“ endur tók Lionet
alvarlega. ,Ungfrú Earle, því erum
við ekki ætíð uug og farsæl? Hvers-
vegna degja blóminn, fegurðinn föh ar,
og á8tin kótnar? spurðu heimspek-
inginn, láttu tiann segja þér það. En
ekki mig.‘
,Á augnablikinti er ég ekki að liugsa
um lieim<peki,“ svaraði bún, Ég elska
blómin, dansinn, oggleðina. Stundum,
þegar ég er þreytt, finnst mér éginuni
ekki lifa lengi. Eggetekki iiugsað þá
tíð að þessi augu verði föl, eða þetta
hárgrátt, né þetta lijarta slá hægt. Ég
get ekki tiugsað til að lifa þá tíö, að
eldur lífsins kólni, né fegurðin fölui/
Þegar hún talaði síðiistu orðin lagði
einhver höndiiia mjúklega um mitti
liennar. og frainmi fyiir henni var andlit
fult af tilfinningu, og hvíslaði að t.enui
einhverju, ekki um blóm, eða dans. eða
gteði. Eitthvað miklu dýpra eða helg-
ara. Svo auguhenuar fyltust af tárum.
,Lillie míu,‘ sagði Beatrice ,ég er
ekki eins góðog þú, en ég skal reyna
að vera góð, en lofaðu mér að njóta
tífsins ofurlítinn tíma, og svo skal ég
vera góð,‘
Og svo breyttist hnn, og Airlie liélt
hana ennþá fegurri eu áður.
,Þetta er kona fyrir mig,‘ hugsaði
Liouel og horfði á Lillian—kona sem
kann að laða og leiða. Það \æri betur
að ko.iur almennt þekktu skildur gínar.
Þessi stúlka er eins og ég gæti hugsað
mér að verndar englar væru. Ég vildi
að hún yrði kouan mín.‘
Lávarður Airlie yfirgaf blóma sal-
inn.
,Ég skal bíða hugsaði liann, ‘þaugað
til dansinn er búinn, þá skal ég tala við
haua, ef hún tekur mér ekki, fiý ég
burt, eitthvað, eitthvað. Gaugi «llt að
óskum, þá verð ég allra maniia farsæl-
astur.*
XXVIII kap.
Lávarðuv Airlie tantaði eitthvað
óþægilegt í garð Gasper Lawrence
morguninn eftir þegar lianu kom til
Earlescourt.
,Við g*-tnm ekki tekið á móti gestum,*
sagði Be.itrice óþolinmóðle^a. ,Mr.
Laurence hlýtur að hafa gleymt dans-
inum í kvöld.‘
En það var ekki tihellið, það var
yndislegt veður þeuna morgum. Sólin
skein í heiði og vestan blærinu var svalr
og hressandi. hann gizkaði því á að
þær systur inyndu nota þetta veður til
aðganga úti í skóginum,og bað uin leyfi
að meiga fylla hópinn.
Lady Helen tók því vel. En távarður
Airlie bar fyrir þreytu, eu lét pó
t lleiðast. .Fariðút, og hressið ykkur
í veðrinn því arna. Það býr ykkur
undir dansinn í kvöld,1 sagði lady Hel-
en.
8vo þau fóru, Gasper skyldi aldrei
við Beatrice, og lávaiður Airtie óskaði
tionum til norður pólsins’
Þau setlust öll undir hátt birkitré,
sólin glanzaði á vatnið gegnum skóg-
inn. Gasper tók bók úr barmi sínum
og sagði.
,Hefurðu lesið Undínu, ungfrú Earle
Fouqe’s Undínu?
,Nei.‘ svaraði Beatrice.
.Það er einhver hin sorglegasta, og
yndislegasta saga sem ég hef heyrt.
Má ég lesa liana fyrir ykkur?1
Þau samþykktu, og liann las, rödd
lians var sterk og lirein og hann las
vel. Beatrice htustaði, og sv'pur henn-
ar varð blíður og viðkvæmur, næstum
8orglegur. Gasper las um hina fögrn ó-
gæfusömu Undínu. Og elskhugann
fallega, afvatna guðinum, hinum grá-
lynda Kaldbrynni, heimili Undínu,
brygðmælgi og giftingu unnustans, og
hina fögru stoltu Bertöldu, og síðast
hversu Undína reis upp úr brunninum
og náði elskhuga síuum.
Hið létta ölduhljóð á vatninu, og
söngur iuglanna var eins og nokkurs
konar samspil með sorgarlagi Undínu.
Og Gasper las um ást Bertöldu á ridd-
aranurn, ferð þeirra áánni, stóru hönd-
ina sem stal hringnum af hönd
Undínu, og hversu ást riddarans til
hennar kólnaði. Þad var eins og sorg-
arstuuur liðu til þeirra frá öldum vatns-
íiis, þegar Gasper las uui liina iöcri>,
ógælusömuUndínu. ,Ó,þetta eryndisleg
saga,‘ sagöi Beatríce, Ég átti ekki von
á siíkri sögu, þetta er snildar verk. ,Ég
muu aldiei gleyma Uudínu.1 Og augu
heniiar svifu ósjalfrátt þangaðsem Lilli
an sat, og Liouel fyldi þeim eftir.
,Eg veit hvað þér beíur dotlið í hug,‘
sagði liann við Beatrice. Lillian er ein-
mitt lík Uiidínu. Eg get hugsað mér
hana standa með tengdum höndum
milli Bertöldu og riddarai s eða stíga í
hvítleitri gufu upp úr djúpi brunns-
iiis.‘
,0, það eryndislegur skáldskapur, og
Lill au er lík Undínu líkan h.min-
bo iuni hugcjón en virkileika, »\o fögur
og svo blið og g< fug. ,Ég er líklega
tik Bertöldu, í það minsta er égnjkkuð
eiuráð,* sag ii Beatiice.
,Ó, þú ættir að gefa eiuhverjum mál-
ara tækiíæri til aö mála þessa rnyud,
þíð verðið ad vera í bat. Undíua lýtur
ut yfir borðstokkinn, og einhver
draum blæja bvílir á ai dliti hennar.
Húu fitlar tueð höudina i vatninu hálf-
hulda. og stór risa \axiu liöod tieldur
um höud henuar í vatninu. Eii Ber-
talda situr \ið hlið liddaraus stolt og
íögur,og lýtur með hálfgjörðri fyriilitii-
ing til Ui dínu. Mig undiar á því að
engiun skuii hafft mnlad þessa mynd.'
,Hver ætti aö vera riddariim? Sagöi
Beatrice.1 ,Viö Lillian keppum aldiei
um elskuga.'
,Það yrði ervitt að mála þessa mynd,'
bveruig ættí að klæða siíka hugsjón
sem Undínu? Ég get liugsað mév Ber-
töldu á síðurn silkikjól sem félli í lögr-
um fellingum um liennar gyðju likaiua
og fagrar skrautfjaðrir blaktafyrir þýð-
um viudi í höfuðfati henuar. En Und-
ínu, liana get ég valla hugsað ntér,'
sagði Lillian.
,Ó, það yrði erfiðast að hugsa sér
riddaranu,' sagði Lioiiel broaandi.
,Því ekki taka sér túr út áj vatnið?
spurði Gasper.'
,Ég hef verið að hugsa um þaö, mig
laugar að dýfa tiöndinni í vatnið og sjá
livaða áhrif þið hefur,' sagdi Beatrice.
Gasper hratt út bátnum, Lionel tók
sæti bjá Liliian, og Airlie hjá Beatrice.