Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 7

FíiEYJA, MARZ OG APRÍL 1899.
gjarnan svara, sem voru þessu fólki
meira virði en þess eigin örlðg,
meira virði en allt ið rómverska ríki
og allir þess keisarar eða lieimsins
herradæmi. Þessi maður var í þeirra
augum orðinn að nokkurskonar
hálfguð sem það dýrkaði. Keisarinn
sjálfur stóð upp til að sjá þessa óvan-
alegu sjón.Hann og Tigellinus höfðu
útbúið þessa skemmtun og sögðu sín
á milli með þrælslegu glotti:
,,Við skulum sjá hvernig morðing-
ja Crotons gengur að sigra uxann
sem við sendum á móti honum.“
Svo nú stóðu þeir forviða og
vefengdu nálega virkileika þessa
leiks.
Á leikhúsinu voru menn sem
stóðu með uppréttum höndum, svit-
inn bogaði af þeim eins og þeir
sjálfir tækju þátt í þessari glímu.
Orðin dóu á vörum þeirra. Ekkert
hljóð heyrðist nema snarkið í ljós-
ununi. Hjörtu fólksins slóu með
óvanaleguin hraða, því fannst sem
þessi bardagi mundi aldrei taka
enda, en dýrið og maðurinn héldu
áfram þessari ti'öllslegu glímu, og
svo grófu þeir sig niður í sandinn
að vel hefði mátt lialda þá iasta við
jörðina.
Nú heyrðist dimmt, urgandililjóð
frá leikfletinum, fólkið hljóðaði upp
af undrun og svo varð aftur kvrrt
oghljitt. Fólkið hólt sig dreyma.
Háls uxans svignaði í járnklóm
mannsins, en andlit hans háls og
handleggir tútnuðu út sem mundi
þeir springa. Hann auðsjáanlega tók
nú á öllum sínum yfirnáttúrlegu
kröftuin, það var strfð uppi líf og
dauða, og gat ekki staðið mikið
letigur.
Dimmra og dimmra sárara og
sirara varð korrið í nautinu og
blandaðist hvæsuuum frá brjósti
risans. Svíri dýrsins svignaði meir
og meir og froðandi tungan hékk
út úr því.
Eitt augnablik lengur, og fólkið
heyrði marrandi brothljóð, nautið
valt á jörðina, snúið úr háisliðnum.
Það var aðeins augnabliks verk
fyrir risann að losa meyna af horn-
um uxans. Hann andaði hratt, föln-
aði upp hárið storknaði af svitanum
herðar hans og handleggir voru
votir eins og hann hefði komið upp
úr vatni. Augnablik stóð hann eins
og hálfringlaður, svo leit hann
til fólksins.
Fólkið var hálfbrjálað. Veggir
leikhússins gnötruðu undan óhljóð-
um margra þúsunda. Aldrei fyr
hafði þetta fólk komist í slíkann
trylling. Þeir sem sátu í efstu sæt-
unum, tróðu sér niður og fram í
fremstu sætin til þess að sjá afreks-
manninn. Frá öllum hliðum báðu
menn honum griða,’hljóðin hækkuðu
meira og meira og urðu loks að
þrumandi gný. Fólkið sem ekki
þekkti stærri dvggð en hreystina,
elskaði nú þenna niann; hann var
því á þessu augnabliki dýrmætari
en allt annað.
Ursus var auðsjáanléga ekki að
hugsa um sig; hann sá að vísu að
fólkið vildi gefa sér líf, en það var
ekki nóg. Hann leit í kringum sig,
færði sig nær podium keisarans,
rétr.i meyna fram á örmum sör og
leit til hans bænaraugum eins og
vildi hann segja:
„Frelsaðu hana, óg gjörði það
fyrir hana.“
Fólkið skildi hina þögulu bæn,
og þegar það sá hina fögru meðvit-
undarlausu meyju, sem var eins og
barn hjá jötnanuin er írelsaði hana,
varð meðaumkunin því öllum öflum
vflrsterkari; hún braust út eins og
óviðráðanlegur eldur. Því fannst,
Ursus faðir sem bæði barni sínu
lífs og griða. Það var búið að fá
nóg af blóðsúthellingum, nú bað
það um miskun.
Ursus bar meyna eftir leiksviðinu
og bað henni griða með augunum.
Þá stökk Vinicius vflr rið sem
aðskildu leiksviðið frá áhorfenda
pöllunum, og breiddi toga sinn yfir
Lvgiu. Svo opnaði hann fötin á
brjósti sér og sýndi örin sem hann
hafði fengið í Armeníu.
Þá gekk ofsi og ganragangur
fólksins lengra en nokkurntíma áð-
ur hafði átt sör stað á sýningu.
Það stappaði fótunum svo að hrvkti
og brakaði í öllu, og grenjaði í
sífellu. Raddirnar sem báðu þeim
griða, urðu að þrumandi óhljóðum.
Mörg þúsund af þessurn trilltu
áhorfendum snöru sér til keisarans
með krepptum hnefuiu, og störðu á
hann með leyftrandi og ógnandi
augum.
En Neró var ófús tíl að gefa þeim
grið. Á Viniciusi átti hann að vísu
engar sakir, og um Ursus kærði
hann sig ekki. En hann iangaði til
að sjá blótneytið rífa í sundur hinn
hvita iíkama merinnar Ilans eðlis
grimmd og vanskapaða fmynduarafl
hafði ótakmarkaða ánægju af öllu
slíku. Og nú viidi fólkið rænahann
þessari gleði. Hann tútnaði upp af
gremju. Sjálfselslta hans levfði
honum ekki að beygja sig undir
vilja fólksins, og þó var iiann of
mikil raggeit til að þrjóskast á móti
vilja þess- llann leit í kringum sig
til að sjá hvað hermönnum liðijþeir
gáfu allir griða merkið—réttu upp
hendurnar. Hann sá Petronius gjöra
slíkt hið sama og gefa sér óhýrt
auga. Vestinius—maður sem óttaðist
vofur en ekki lifandi menn, varð
einnig hugfanginn ogrétti upphönd
sína. Svo gjörðu þeir Scevinus
þingmaður, Nerva, Tullius Senecio^
og hinn frækni Ostorius Scapula,
Antistius, Piso, Vetus, Crispinus,
Minucius Thermus, Pontius Telesin-
us og Thrasea sem allir elskuðu
og virtu.
Keisarinn lét nmeraldinn síga, og
leit fyrirlitlega kring um sig. En
Tigellinus sem gjarnan vildi gjöra
Viniciusi skapraun, snöri sér nú til
keisaraiu og sagði:
„Slakaðuekkitil herra, vér höfum
varðliðið.“
Keisarinn leit þangað sem stóð
hinn harðsnúni lífvarðarforingi
Subrius Flavius sem hingað tii
hafði tilheyrt honum með lífl og sál.
En einnig hann var breyttur. Augu
liins harðsnúna hermanns voru
full af tárum, svipurinn alvarlegur
og hann rétti einnig upp hön diua
til meikii uin að liann tæði ]e'm
griða.
Fólkið þoidi ekki lengur mátið:
það stappaði með fótunum svo rikið
þyrlaðist upp og varð að biksvört-
um mekki; það hrópaði í sífellu,
vægð! vægð! Og í óhljóðunum
lievrðlst hrópað:
Ahenobarbns! Matricide! Incendi-
ary!*
Neró varð skelkaður. Fólkið
var búið að ná vflrráðum yfir leik-
húsinu. Fyrirrennarar hans, enk-
um Caligula höfðu stundum leyft sér
að brjóta í bága við [2.bls.]