Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 17

FJiEYJA; MAKZ OG APRIL 1899.
17
Haiiu ásettisér hö vita þetta allt vtt
í æsai áðnrenhann léti leiðast af astim.i
sein liann þegar bar til þessarar iÖJru
konu Lilliaii. Eu livernig átti hann ad
fá nauðsynlegar npplýsingat? Þær syst-
cr elskuðu og virtu tnóður sína, lady
Helen talaði liiýlega til liennar. En
iávarðurinn tninntist aldrei á ltaua.
Einu s'imi sá liann myndina sein
Lillian máiaði og hún sagði l'oncm
litaðan liúil var, en Lionel var of
inikið prúðnienni til að spyrja hana mn
leyndarinál þeirra.
Bráðum kom sá tími, að þær sj'stur
skildu á óljósau liátt af liverju sundr-
ung foreldra þeirra stafaði. Hún <ar
bóndadóttir. Hann var lávarður, það
var orsökin. En þær utinu lienni því
nteir, og vorkenndu henni missinn.
Ást þeirra varð viðkvæmari.
Og þær ásettu sér að vera henni enn
þá betri. O£ Beatrice sendi henni stór-
kostlegar gjafir, svo Dora varð forviða.
,Hún hlýtur að ejða öilum síuum
peningum í gjafir handa mér. Mín
yndislega eiskaða Beatrice,1 hugsaði
Dora.
Lady Helen skrifaði Doru móðurlegt
bréf og sagði lienni allt um það hvern-
ig þær voru dýrkaðar, livernig hinn
sjálfstæði lávarður Airlie tiibað Beat-
rice, og liversu mikil hamingja þaö
væri fyrir hana að giftast tionum,
Þegar D.ora skrifaði aftur, grátbað
bvin lady Helen að f’reisa liana frá
þessmn uiauni, láta liana njóta æsku
sinnar. .Enginii kallmaður elskar
konu í sannleika. Ast þeirra er eigiu-
gjörn. þe reru lieiintufrekir, og óþol-
iiiinóðir. Ástin lieimsótti mig i hinu
fátækaJieimiÍ! míiiu, þar sem ég var
farsæl og tivin eyðilagdi mig. Frelsaðu
Beatrice, láttu liana ekki liða eins og
ég hef liðið. Ea vildi heldur faðina
bömin min í daiiðanum en sjá þau
ganga gegunui lýA uppgeiðrar ástar.
Nóitina eftir að ég las brélið þitt.,
dreymdi mig að ég var að lala brúðar-
slör á elskuua mína, or það b eyttist i
Ukklæli. Miður ástiu er skarpskign,
og liún segir mér að Beatrice sé í
liæltu.*
XXVII Kap.
,Nei,ég lief verið svolengi að haiman,
og Beatrice liefur óbeit á sjónum svoég
held okkur sé l»-zt að fara heim,‘ sagði
Eonald sem svar uppá einhverja sptrn-
ingu frá móður sinni.
,Já,‘ sagði lady Helen. Earlescourt
hefir ei verið jafn mikill gleði staður
nú og til forna. Við verðum að bæta
nágrönnum okkarfyrir hina löngu gleði
snauðu tima, og eiga Skemmtilegt í
vetur.‘
,Ef við rennum huganum lauslegayfir
sumarið og haustið, þá ættnm við að
taka vetrinum \eí. tíetuiðu gizkað
á hver muni verða stöðugastur gestur
hjá okkur í vetur?1 Spurði Eonald
móður sína.
,En lavarður Airlie?:
.Já, einmitt liann,1 svaraði Eonald
brosandi,1 mér þótti hálf gaman að
vandræðum hans þegar hann frétti að
viðfærum he:m. Já, hann var alveg
heimilislaus, og liann gat ekki verið
í London, nei, ómögulega. Svo ég bauð
lionuui t 1 Earlescourt. Og þú lielðir átt
að sjá hvað lionuin þótti vænt um.
Hann nærri því dansaði af gieði.
Hann kemur eftir viku eða hálfann
mánuð. Dacra kemur heim með
okkur.‘
,þaö er gott, svaraði fiúin. ,Ég ar.n
Lionel Daera nærri eins mikið og þér
Eonald. Hann er svo hispurslaus og
hreinn, alveg eins og Beatrice/
,Engir ættlerar. Eeatrice er einliver
sú fullkomnasta stútka sem ég hef
þekkt, og inér þykir alveg eins vænt
um mína blíðu ljúflycdu Lillian,1 sagði
Eonald.
,Mundir þú geta skilið við þær riúna
sor.ur minn?
,Nei nei móðir, ég vildi heldur
degja. Ég er ekki vanur að vera
stórorður. En mér finnst að ég gæti
ekki alborið þann skilnað.1
,En veistu þá ei að Dora elskar eins
heitt og þú, Eonald? nei, heitara, lief-
urðu aldrei hugsað um hvað það muni
liafa kostað hana að skilja við þær, og
gefa þér þæreftir? Hún má til að sjá
þær biáðnm.1
,Það er satt móðir,* sagði Bonald eftir
stundar þögn. En méc er ómögulegt
að láta þær fara þangað — á bóndabæ-
inn aftur. Óuiögulegt. Hún ætti að
finua þær heima hjá þér, og helzt á jól-
unum.
,Nei, það ætti aðvera hér í London.
■ ,Ég skal skrifa henni og ég er viss um
að hún lifir glöð í voninni. Hún er
góð móðir og elskar börnin sín
innilega.4
Og ennþá einusinni læddust mildari
hugsanir ósjálfrátt inn hjá Eonald. Auð-
vitað unni hún börnum síuurn, og hann
si hana í anda eins og hún var fyrir
mörgum mörgum árum, þegar þessi
börn voru ungbörn. Hvað hún var mild
og móðurleg, og svo framúrskarandi
þolinmóð, góð og ástrík. Hafði hann
gjört henni rangl? Var það ekki rangt
að taka börnin frá henni, og þannig
ýfagönuul og máske ógróin sár?
Var það viðeigandi endurgjald fyrir
hennar þolgæði, ástríki og tryggð og
margraára umönntin?
Hann langaði til að fyrirgefa benni,
en stoltið sagði ,nei, á bana sænginni,
og ekki fyr.‘
Ágúst svo heitur og rykugur í London
var fegurð og svali á Earlescourt. Hin
háu tré 8kýldu fyrir brennandi sólarhit-
anum, akrarnir voru fullsprottnir,o-f
hveitið iðaði í gull litnm bylgjum,
blóma beðin vorn ilmandi og ávextirnir
móðnaðir, og héngu niður svo undur
freistaudi. Vorblærin var að vísu
horfinn en sumardýrðin stóð sem hæst.
það voru mörg ár siðan að gleðin liafði
rikt í Earlescourt eins og nú.
Lávarðurinn var kominn heiin með
móður sinni og dætrum, og nú voru
þar margir gestir, og meðal þeirra lá-
varður Airlie. Lionel Dacra naut einnig
gleðinnar án þess að binda hugann of-
mjög við þann tima þegar þetta höfð-
ingja setur yrði hans eign.
Þau voru fallin í heimboðs skuld við
nágrannana og þá skuld skyldi þau nú
greiða með á föllnum reutum. Bt-atrice
og Lillian þurftu að kynnast fólkinu,
og svo sem að sjálfsögðu yrðu þær
stjörnur samkvæmis gleðinnar liér eins
og í London. Lady Helen ætlaði að
byija með stórkostlegu miðdags heim-
boði sem enda skyldi með dansi að
kvöldinu, en Eonald liélt að veðrið
væri of heitt fyrir dans.
,Við dönsuðnm í London þegar hitinn
var svo mikill, að maður hefði ekki orð-
ið hissa þó fólkið hefði bókstaflega
bráðnað. Hér er húsnæði stórt, og
blómsalurinn svalur og liressaudi, svo
dans er hér barnaleikur lijá því sem
var t London,1 sagði Beatrice.
,Ungfrú Earle er rétt,‘ svaraði lá-
varður Airlie. ,Hér veitir manni létt að
dansa, en í London var það erfiði.1
,Jæja, þá dans,- sagði Eonald. ,Skrif-
aðu þá lieimboðs listann Lilli. Byrjaðu
á sir Harry og lady Lawrence, og
gleymdu ekki að nefna Gasper son
þeirra. Hann er ný kominn heim frá
Þýskalandi.*
,Nú, er litli Gasper kominii, ég hlakka
til aðsjá liann,‘ svaraði lady Helen.
,Litli Gasper er nú ekki nema sex
feta hár,‘ svaraði Eonald lávarður bros-
andi ,þú gleymir því að tíminn hefur
haldið áfram með hann eins og okkur
móðir góð. Hann er líka reglulega
snotur piitur, hærri en Lionel, og vel
vaxinn.* Lávarður Earle tók ekki eftir
áhrifunum sem þessi frásögn hafði á
tilheyrendurna. Lávarður Airlie
kveid fyrir komu þessa unga mauns,
því hann gæti liæglega orðið keppi-
nautur hans um hönd Beatrice.
,Ekki get ég séð hversvegna enskt
fólk sendir börn sín til Þýzkalands tiiað
menntast, því hvergi í lieimi læra þau
eins mikiðaf uppzjörðarkurteisi og ein-
mitt þar,‘ sagði hann við Beatriee.
' ,Nú lield ég að þú sért ekki réttlátur.*
svaiaði Beatrice og fór til systur
sinnar.
,Þú ert afbrýðissamur,' sagði Lionel
sem hafði heyrt samtalið. ,Þú mátt
líka eiga von á keppinaut herra
minn.‘