Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 16

FllEYJA, AIAKZ OG APKIL 18J3.
1 f,
DORA THORNE,
eltir
BERTHA M, CI.AY.
(Framlihkl frá síðasta mimeri)'
,K' á engatm son,‘ svaradi l&varðnr-
ina þungbfa, ,Eg skrifaði þér o' bað
þig að finna mig. llefr.r þú nokkurt
fast. heimil ?*
,Ég er 1 já n i'inmu að Cot es,‘ svaiaði
liann glaðiega.
,IIvar eitu nú?‘
,iijá kafieini Poyntz, og er lieilbind-
inn að vera bjá lionum nokkra daga.‘
,Ég vil ekki b ðja þ:g að bregða beit
þín, En ef þú getur. þá borðaðu kvöld-
veið lijá okkur í kxöld, og komdu
svo til okiar þfgar sá timi er
útrunninn sem þú hefur 1 faO kafteinin-
um.‘
Lionel þikkaði boðið og fór með lion-
um.
,Ég verð að kynna þ'g móður minni
og dtetrum,1 hélt Ronald áfram. ,Það er
svo langt siðan ég fór að l.e'n annj að
ég & t íestum bágt með að átta ntig á
því að ég eigi nokkra fræi dur sem
kannist við mig.‘
,Mér var ómögulegt að skilja í fjar-
veru þinrii og íe"ðabigi í Aíríku, þ°j.ar
þér litfði getað iiðiðsvo vel 1 eima,‘
sagði L'onel.1
,Veiztu—eða befurðuekki beyrtlivers
vegra ég fór burtu,‘ spurði láv.
,Nei,faðir þiun bauð mér aldrei eftir
að þú fórst.‘
í fám orðum sagði lávarðurinn lion-
mn frá giftingn siuni.burtrekstri og því
að faðir lians liefði aldiei fyrirgeíið lion-
utn.
,Og þú lagðir allt í sölurnar fyrir ást
einnar konu. Hún liefur lilotið að ve a
mikils \irði.‘ Lávarðnrin föl iaði npp
H.ifði Dora verið svo mikils virði?
,Dú e t erRn;i tninn,1 sagði láv.
alvailoga ,áður en þú kemnr lieinr til
mín, og mitt heimili ver.'ur þilt, ldýt fg
að fegjaþérþað, sð \ ið hjönin höfum
skil ð, til bess að finna t aidrei fiamar
minnslu því ekki á konuna niína, það
hrvggir mig.‘
Lionel leit á hið alvailega andl.t, og
las rúnirþess, en las liann rétt? ,Ég skal
ekkí gjö a það,‘ sagði hann.'Hún hefur
líklega verið----
,Ekki orð, greip láv. fram í ,ás ikaðn
hana ekki, Hún yfirgaf mig af fijálsum
viljr, þér géðjast að móður minni, og
liún verður þér góð; mundu kl. 7.‘
,Ég skal rnuna,1 sagði Liorel sem
hryggðist af sorg frænda síns.
I fyrsta sinn á öllum þe<Isum árum
vaknaðilijá lávarðinum einhver mildari
tilflnning til Doru. ,Hún hefur líklega
verið.1— Verið hvað? IJvað var þaðsem
Lianel grunaði um hann? Gat það skeð,
aðíólk er vissi um skilnað þeirra.dæmdi
eins og þessi ungi ættingi lians? að
þ'ið liéld Drru seka máske af alæp. Og
þó var henuar einasta synd sprottin af
ástar ofs i henrar á lionnm sjáif im.
Anmingja Dora, meðfagra ai dlitið,
bláu feimni-legu augun sín, og rósrauðu
varirnar, reis nú upp í huga lnns, hin
tilgerðai lausa barnslega ást, oi við-
kvæmnis bl ði.Áþessu augu.ibliki lilýt-
ur bann að fyrirgefn benui, e i það stóð
ekki )engi_ endurininningin um sí;'u8tr
fundi þeírra var of djúpt grafin á lij rta
lian?..
,Nei‘ tantaði liann. ,Ég gat livorki
gleymt né fyrirgefið henni. En þó skai
enginn dyrfast að lasta lianaímín eyru.
En að hjarta mínu kemur liúu ekki
néálieitnili mitt. O' á dauðastund-
innt skal ég fyrirgefa lieniii.1
XXVI Kap.
l.adyHelen fann að einhver ný sorg
hvíldi yfir syni síiu.m, llúu skildi
nokkuð í því þegar hann sagði lienni
frá fundum þeina Lioneis mannsins
sem eifa skyldi lönd lians og titil. ,Ég
var að vona að Beatr.'ee gæti geðjast að
þessum inanni.1 sagði" Ronald; en
Airlie var he’dur fijótur. Ég vona að
Lionel hugú nú ekki til hennar, því
það yrci vonbrygði.*
,Másks liaun felli hug til Lillian.
Hún er næstum of góð fyrir þennann
liáim.'
,Ég er hræddur um að okkur leiðist
þegar þær eru báðar farnar, og við
verðum t\‘ö ein eftir," sagði láv. Já tvö
ein,endurtók móðir bans og sárkenndi
í brjósti um bann. Var bami igjusól
ítans að síga í æginn svo snemina Ein-
mitt þegar aðrirnjóta lífsins livaf mest.
H»un var svo einstæfiugslegur mitt
í anðlegð sinni og dýrð. Hann var einn.
Ó,að lia in Iiefði lá'iðsannfærast oggifit
Valenine Charteris. En nú varof' seint
að syrgja það. Hún gekk til sonar síns
ligði l.önd na á öxl lians og sagði í
grátblíöum lóm: ,É; skal gjöra mitt
bezta fyrir þig þegar fuglarnirokkar eru
tíognir. Dín vegna vildi ég að lífskjörin
befðu snúist á annann veg.‘
,þei, þei, rnóðir, eins cg ég hef sáð,
þannig lilýt ég að uppskera. Vorkenndu
mér ekki, ég þoli það ekki.‘
Lady Helen fagraði vel frænda þeirra
Lionel og bann varð yfirkominn af feg-
nrð þeirra systra, kveðjurnar voru
þægilegar á allar hliðar. ,Heimurinn
liættir að kalla mig Lionel Dacra og
kannast einungis við mig sem frænda
hinr.ar fríðustu konu á Er.glánd',' sagði
Lionel brosandi. Og ég sem á hvorki
bræður né systur gleðst yfir frændsemi
okkar.1 ,Já, þá ert iíka öllum velkom-
inn gestur, sigði Beatrice.
Lionel hneigði sig. Honum fór sem
flestum öðrum að hann tók Beatrice
frarn yíi;• L:llia'. Liv. Airlie b ,rdaðj
miðdarsverð með þeiin og þ.ir s.V Lionel
það sem Beitrice nuumast þorði að
ját.v fyrir sjallri sér. ,Ekki skal ég
stranda á þessu skeri.1 ImgS'ði liann.
.þe.ar Beatrice talar við mig, þá þor-
ir liún að 1 orfa traman i mig. Þegar
iávarður ATlai talar, lítni liún nndan
Anðsjáaiilera þykir iienni vænna um
liann en alla aðra.‘
Eitir þvier frá leið hafði Lilian meiri
og meiri álirif á Lionei. Beatrice tók
fólk með trompi. En liið kyrra fas
Lilliau v'B'i með liægð. Svo þegar
menn kynntust þeim báðnni fyrir lengri
tíma, voru þeir óráðnir í iivor þeirra
systra var fegurri. Þetta kvöld stóðu
þau öll samau, láv. Airlie, Lionel Dacra
og þær systur. Be itrice liafði verið að
singja, og ómurinn var ennþá ekki út-
dáinn.
,Þú singur eins og íiafgúan,1 sagði L.
,Nei, 6g trúi því að ég singi
vel, mér fellur það vel og veitir það
undur létt. samt sem áðnr er ég engin
hafgún. Hún liefur aldrei sézt með
dökkt hár eins og ég.‘
,Ég mundi segja að söngur þinn væri
töirandi,1 sagði láv. AirVe, og vonaði að
sór lækist betur.
,Þaðer einn:g skakkt, væri ég t ifra
dís mnndi ég segja blómunum aö koma
tii mín. En nú verð ég að f,tra til
þairra. Nei, liver skyldi liafa sett
þenna blómvönd srinan þetta er þó
ósmekklegt. Þcssi fölleitu blóm bera
ekkert hvort at öðru, þið ættuð ad sjá
,p imegranate1 oí .skarlat vnibenv'
saman' sagði Beatiice seni ii'i v»r i.A
skoða blómvönd á littl i borði þ.ir ao i .
,Nei.þér auðij ianle.a geðja.-,t ,'k i>
hinu bversda.slega,1 sigði Liond.
,Nei, ekki það, ég vii >já mismun á
hRtunum, í mörg ár var æli vefnr m'im
litbreyti igalaus, iniglamiuðar t 1 i >j
í lionnm nokkra fagra þræði •
,Þá hefur þú i.ú þegar,‘ sagði L o e!
rólega.
,Jú, það vona ég, og ég vona )íka að
sjá þá ei hv rfa aftur,‘ svaiaði
Beatrice i ólega.
Lívarður Airlie hngsaði eRir tiverjn
oröi sem liún 8igði. ,Skyldi þessi fagri
þráöur vera ástin.‘
,Nei, þessi tignaríega mær elsl ar mig
aldrei/ l.ngsaði bann.
,Hefur þú sama smekk fyrir fegurð-
ina lávarðnr Airlie?' Sp irði Beatrice.
,Ég bef smekk fyrir allt sem þér
geðjast að ungfrú Beatrice1 sagði
lávarðurinn.
,En mest fyrir þig sjálfa,* hvíslaði
Lionel í eyru benuar.
Þegar Dacra gekk lieim þetta kvöld
gat liann ekki um annað bugsað en
þærsystir. Hvaða leyndarmál lá á
bak við í þessu heimili? Hvar var
kona Ronalds, móðir barnanna hans?
Því var hann hryggur og einmana?