Freyja - 01.02.1900, Síða 18

18
FREYJA
Eg vár fátækar mangari. En fað*
ir minn liét Willum Marigold. Þeg-
ar hann lifði, Imynduðu margir aör
að liann héti William; cn hann neit-
aði því harðlega. „Þaðer bara Will-
um,“ sagði hann. Og ég gjöri mig á-
nægðann með að skoða það frá þessu
sjónarmiði: Mcgi maður ekki vita
nafn sitt I frjálsu landi; livað má
hann þá vita í ófrjáisu landi? En að
komast að réttri niðurstöðu um það
gegnum kyrkjubækurnar eða aðrar
skýrslur, var ekki auðið, því þær
vóru ekki til á hans dögum, enda ó-
vlst að lionum liefði gefist að þeim-
Eg fæddist á þjóðvegum drottn-
ingarinnar; reyndar vóru það kon-
ungs þjóðvegir á þvl tímábiii. Fað-
ir minn sókti læknirinn til móður
minnar; og af því aðhann varbrjóst-
góður.tók hann ekkert fyrirað hjálpa
mér inn I heiminn, nema tebakka
einn; en ég var skírður Doktor, I
þakklætis skyni við gamla manninn.
Svo þarna sjáið þér, að ég er Doktor
Marigold.
Núna sem stendur, er égmiðaldra
maður; þéttvaxinn, I hásokkum og
reymaðri erma treyju. Þessar reym-
arfiaksa altaf, hvernig sem frá þeim
er gengið, alveg eins og fiðlustreng-
ir. Þú hefur komið á leikhúsið og
séð tiðlarann herða á strengjunum,
eftir að liafa hlustað á hanaumhríð,
alveg eins og hún hefði hvíslað því
að hún væri nú I óst indi. Svo herðir
hann á strengjunum, þangað til að
þú allt I einu hcyrirþá bresta, Þetta
er eins líkt treyjunni minni, eins og
treyja og fiðla geta líkst hvor ann-
ari.
Eg er gefinn fvrir að liafa
hvltan liatt, og sjal, lauslega linýttu
um hálsinn og sitja svo eins og mér
er hægast. Af gullstázi geð.jast mér
bezt að perluhnöppum Svo þarna
sérðu mig aftur í fullri stærð.
Það, að doktorinn þáði tebakkann
ætti að sannfæra þig um, að faðir
minn var fátækur á undan mér; þar
áttu lika kollgátuna. Þessi bakki var
samt sérlega fallegur. Það var á hon-
um mynd af stórri konu sem tifaði
efr.tr sandstíg áleiðis til kyrkju.
2 svanir höfðu einnig villst þangað I
sömu erindum, Þegar ég tala um
stóra konu, meina ég ekki breiða,
því þar náði liún ekki mínum mæli-
kvarða. En hún meir en jafnaði það
upp með hæðinni, þvf hæð hennar
var I stuttu nníli hæð þeirra beggja.
Þenna tebakka sá ég oft eftir að ég
varð hin brosmilda — máské öllu
lieldur, hrínandi orsök þess, að dokt-
orinn reisti hann upp við þilið I
móttökusal slnum. I hvert sinn sem
foreldrar mínir fóru um það hérað,
rak ég höfuðið — móðir mín sagði
að þá liefði það verið hrokkið. Nú
þekktir þú það ekki frá gömlum eld-