Freyja - 01.09.1900, Blaðsíða 8

152
FHEYJA
niinnij með hennar eigin orðum eina
og hún sjálf sagði mér hana.
„Eg var okki nema 14 vetra þeg-
ar húu Sigríður konan hans Rafns
sál. ció, bú manst eftir honum. Hann
var ríkur og lét til sin taka í sveita-
málnm, enda var hann húinn að
vera hrcppstjóri í mörg ár, Það var
því sjálfsagi, að sýna honum viðoig-
andi hluttekning með því að fylgja
konunni hans til grafar. Það mátti
líka heita, að allir S sveitinni, karlar
og konur í sveitinni gjörðu það. I
hópnum sem ég var í voru miíli tiu
og tuttugu manns. Þíið fór fjærri að
þessi athuvður gjörði menn ldjóða.
Fólkið skrafaði mn eittogannað, en
sérstaklega varð mér einn partur af
umtiilsefninu minnistæður. Það var
vcrið að tala um prestana,' [því þiið
var siður í þá daga að hafa tvo
prosta eða jafnvel tioiri viðþesskon,
ar tilfolli, og hann Rafn hafði lika
tvo presta, sóknarprestinn okkar og
prest úr næstu sókn]. Sóknarprest-
urinn okkar var á þeirra tungu,
enginn ræðumaður, hann var aiira
mesti ,,poki'‘ og meira að segja,blátt
áfram heimskingi. Rafn hafði hann
bara til málamynda, af því hannvar
sóknarprestur hans og hann varð að
iauna hann hvort sem var, Margt
fleira sagði það honum til niðrunar,
en lofaði hinn að því skapi eins og
væri hann hálfguð. Hann var líka
svo nærri að hann heyrði undh’ væng
allt sem þeir sögðu, en hinn var
livergi nærvi. Ég er líka viss um að
fátt af þessu fólki hefði haft hrein-
lyndi til að sogja við hann, það sem
það talaði um hann.
Þessi prestur ydrheyrði m.ig og
fermdi. Eitt af þeim dyggðum sem
hann brýndi mest fyrir okkur börn-
unum, var ráðvendni f orði og verki,
Máske haun hafi verið „poki,“ sem
þeir kalla. En éger viss um að hann
var vænn maður, oghann hefði ekki
baktalað sóknarbörn stn. Mig lang-
aði til tið taka svari hans, af því að
þitð var verið að níðast á honum
1 fjærveru hans. En ég var barn, og
skorti kjark, því ég fann að ög yrði
að standa oða falfa ein.
Þegar jarðarförinni var lokið.fóru
gestirnir allir heim með ekklinum
og drekktu sorginni í sterku púnsi,
Þetta var fandssiðttr í þá daga. En
ég sem var fósturbarn Sign'ðar sál.
og tók mér fráfall hennar mjög ti 1
hjarta, fannst drykkjuskapurinn,
þrátt fyrir vanann, eiga þitrna illa
heima. Ert mest hlöskraði mér þegar
éig sá Rafn bónda horinn úrvinda og
augaftillann upp i rúm sitt og tvo
sonu bennar lialhi sér sofandi frain á
drykkjuborðið. Eg drógmig S hlé og
gröt missi minn og léttúð ástvinanna,
sem hún bar fyrir brjóstinu gegnum
blítt og strítt, og bað fyrir í dauð-
anum. Siðan hef ég hatað vín, og
sneitt hjá baktalaranum.“
Þannig hljóðaði saga hennar. Að
skilnaði vil ég minna yður á þetta;
Fyllið ei hóp hinna lastmálgu,
því lastnvælgi er æðandi eldur, senv
brennir upp frækorn vináttunnar og
nvannkærleikans, en sáir illgresi
haturs og úffúðar, Verið orðvör og
sein til illsaka.
Fátt er í heimi þessurn dýrmætara
en sönn vinátta, Fátt göfugra en
sannarlegt hugrekki, því hugrekki
getur af sér hreinskijni, og hrein--
skifni er vörður gegn flestum ó-
dyg'gðum, en fæðir af sér sannioiks-
ást og aðrar dyggðir.
Yðar eiulæg, Amma,