Freyja - 01.05.1901, Síða 9

FIiEYJA
09
meðalmaður á hæð, Hann var líka
æfinlega vel til fara og klæddur í
nýjustu tfzku fdt, sem auðvitað
gjörðu vöxt hans ennþá smekklegri.
Út frá augunum voru hrukkur sem
báru vott um för tímans. Eitt eða tvö
hvft hár sáust f yfirskegginu.að öðr-
uleyti var hann nýrakaður.Þegar við
höfðum báðir þagað nokkra stund
varð mér að orði:
„Hvað heldurðu að ég hafi verið
að hugsa um herra Árnason?"
„Það reyni ég ekki að leiða nein-
ar getur að,“ svaraði hann og hag
ræddi sér í stólnum: svo bætti hann
við í alvarlegri róm: „Scm betur fer,
sr mannlegt hjarta hulinn leyndar-
iómur.“ Svo þagnaði hann.
Eg sá að hann var ei skrafhreifinn
ívo til þess að hafa eitthvað upp úr
lionum yrði ég að snerta einhvcrja
strengi í liuga hans, sem berg-
nálaði eitthvað frá umliðnum
;lmum. Eg færði mig þvf nær hon-
um og sagði með sérstakri áherziu
á hverju orði:
I „Eg var einmitt að hugsa um hve
índarlegt það er, að þú skulir vera
ánstæðingur.1*
Jón brosti, en í þvf brosi leyndist
mlin hrýggð. Svo stóð hann upp
'g lagaði buxnaskálmarnar, sem
lonum þóttu víst kippast of mikið
ipp. Afeð það settist hann niður
ftur og sagði svo eftir nokkra þögn:
„Þegar ég var nftján vetra, fékk
íg eftir inarg ítrekaðar atlðgur við
fiður minn leytt til að fara að heiin-
ln og læra trésmíðar. Eaðir ininn
Jar við góð efni og liafði þvf ákvarð-
Bð að eldri sonurinn gengi skólaveg-
'iin. En það eina sem mig langaði
til að nema, voru trésmíðar. Faðir
minn var stffur, vinfastur og að þvf
skapi langrækinn ef lionuin mislfk-
aði, og framúrskarandi fámálugur.
Aftur á móti var móðir mín einskær
blíða og einlægni og um leið létt-
lynd. En þrátt fvrir það, hvað þau
voru óskaplfk, var sambúð þeirra
hin ástúðlegasta, og þó ólfklegt væri,
þá hafði húu oftast sitt fram þó föð-
ur mfnum fölli illa að láta undan.
Það var því í sannleika talað, móðir
mín, sem frelsaði mig að lfkindum
frá einhverju útstranda prestakalli.
Eg réðst því til tveggja ára til
einhvers hins duglegasta trésmiðs í
þeim landsfjórðungi. Trésmiðurinn
var drengur hinn læzti ogfórstmik-
ið betur við mig en hann lofaði. Síð-
ara árið sem ég var lijá honum, tók
hann að sér, að byggja kyrkju í
næstu sókn við sveit mína. Það sum-
ar fór ég tvisvar heim að finna for-
eldra mfna. Eg hefði feginn viljað
gjöra það oftar, en vegurinn var á-
kaflega vondur, svo ég varð að láta
það nægja. Það var komið fram yf-
ir veturnætur þegar ég kom heim f
seinna skiftið. Tíðin vargóðogjörð
næstum auð. Sumarið hafði verið
gott og faðir minn hafði fengið góð-
ann heyafia. Það lá þvf vel á hon-
um. Hann talaði um ýmsa bændur
í þeirri sveit sem ég kom úr. Eg
sagði honum um kvrkjubygging-
una og sýndi honum upjxirátt af
henni, og ýinsum munuin sem ég
átti að smfða innan í hana um vet-
urinn, því yfirmaður minn og kenn-
ari var farinn heim. Faðir minn
var smekkmaður og verkhygginu
og hafði því gaman af að tala um