Freyja - 01.05.1901, Síða 16

FREYJA
76
XXIV. KAPITULI
Utfurinn sleppur.
Þenna minnistæða vetur liðu Bretar meira en þeir vildu kannast
við. Afstaða Washingtons var þannig, að hann hafði mörg og góð tœk-
ifæri til að óníiða þá og storka þeim. Þannig var það, að margar sporsl-
ur sein bæta átti hag þeirra, lentu í höndum hans. Bæði í Evrópu og
annarstaðar í heiminum var það skoðað liið mesta frægðarverk er Wash-
ington náði ríkinu New Jersey úr höndum Breta, með herafla, sem allir
héldu að þrotum kominn. Og aldrei sýndi Washington herkænsku sína
betur en þenna vetur, því bæði slapp hann ómeiddur við tálsnörur fjand-
manna sinna og kyrkti margar konungsinnaðar sjálfboðaliðsdeildir í fæð
ingunni. Engir voru lionum þar hagkvæmari né gagnlegri en þeir fé*-
lagar Robert og Karmel. Þeir voru líka elskaðir og virtir af vinum sín-
um, en hataðir og ofsóktir af óvinum, sem einnig lögðu stórfé til höfuðs
þeim. En það kom fyrir ekki. Þeir voru allra manna kunnugastir og á-
ræðnastir. Ameríkanskar sjálfboðaliðs herdeildir þutu hvervetna upp
eins og slöngur á grösugu mýrlendi og engir vissu um tilveru þeirra fyr
en þær bitu. Þessir föðurlandsnfðingar voru ávalt hættulegri en sjálfur
brezki herinn, því um hann vissu allir og gátu þessvegna varast hann.
A hinn bóginn voru hinir innlendu konungssinnar mitt á tneðal föður-
landsvinanna og vissu því oft allar fvrirætlanir þeirraog gátu svo hag-
að sér eftir því sjálfir, og það sent enn þá var hættulegra, fært Bretum
njósnir, sem þeir hefðu með ettgu öðru móti getað fengið. Þessum mönn-
um voru þeir Karmel og Robert óþarflr og ýmist lötnuðu eða eyðilögðu
fyrirætlanir þeirra mcð öllu.
Þegar voraði bjuggust hvorartveggju herdeildirnar til ferðn. Wash-
ittgton hinkraði við, til að sjáhvað ltinir tækju til bragðs. Um miðjan júní
liélt Howe, hershöfðingi Breta sig hafa komið Washington í þá gildru er
Itann mætti ekki úr komast og bjóst því við að taka allann her Banda-
manna í einu. En Washington sá við brögðunt hans, og 30. s. m. voru
fjandmenn hans komnir á Staten ey. Nýja Brunswick var laus við Breta
og náði sör brátt aftur. Bændur, sem flúið höfðu heimili sín fyrir Bret-
utn komu aftur. Margra heintili höfðu verið brend til ösku.en nú risu þati
brátt upp aftur, og það þó nágrannarnir, sem heima höfðu verið, væru
svo hart lciknir að þeir gátu ekki hjálpað, ltversu fegnir setn þeir hefðu
viljað. En þeir létu samt ekki hugfallast, heldur bvrjuðu á ný, og upp-
skáru á sínum tíma blessunarríka ávexti, er seinna hjálpaði þjóðinni til
að halda uppi striðinu og að endingu til að lúka hinn ægilega stríðs-
kostnað. (Framhald næst.)