Freyja - 01.05.1904, Blaðsíða 13

VI. io.
FREYJA
2IJ
Hann þá5i hjúkrun Helenar meöan hann var hjálpar þurfi, en
þakkaöi hana hvorki með oröum né augnatilliti. Svo leit út, sem
hnn ke:5; • si; rlls ekke:t u n aö lifa, en er hann varö þess vísari
að hann mundi nú lifa, hugsaði hann u m þaö eitt að komast það-
an eins fljótt og hann gæti.
,,Látum hann þá fara, “ sagði Karl. ,,Þetta er eðli hans og
samkvœmt því verður hann að lifa. “
Doktor Edson hafði ánægju af að smá særa Helenu, án þess
þó að hafa nokkurn sérlegan sigur á því. En það skeði einn góð-
an veðurdag að honum var vikið úr embœttinu og annar maður
settur í hans stað. Hvernig það orsakaðist vissi hann aldrei, en
hann bölvaði í hljóði og beit á jaxlinn. Doktor Edson var engin
undantekning í framkomu sinni gagnvart hjúkrunarkonunum við
herinn. Og margar þær konur, sem ekki vildu þiggja vernd þeirra
sem að völdum sátu, fundu oft sér til skaða og skaprau nar, að staða
þeirra var af þeim tekin og veitt þeim, sem ljúfari voru í viðraóti
við þá, án tillits til verðleika.
Helen lærði margt af þessari veru sinni við herinn og eftir að
hún kóm heim, sagði hún oft: ,,Gefið konunni rétt til að vernda
sjálfa sig, kennið henni að gjöra það og látið hana skilja, að hún
verSi að gjöra það sjálf, en gabbið hana ekki lengur með þeirri lýgi,
að í karlmanninum eigi hún verndara, að minnsta kosti ekki, með-
an almenningsálitið viðurkennir hana löglegt herfang hvers þess
manns, sem henni er yfirsterkari að líkamskröftum, eða getur með
fortölum sínum sigrast á tortryggni hennar og sjálfstœði —eða
fengið hana til að treysta sér. “
Enn þá er ofurlítil smásaga frá þessum dögum Helenar ósögð,
sem ekki má gleymast. A sjúkrahúsi því er hún vann við, var í þá
tíð maður nokkur, Gilbert að nafni. Hann var kafteinn við her-
inn og hafði fengið sár, eigi ali lítið í herðablaðið. Þegar hér var
komið sögunni, var hann fyrir nokkru kominn á flakk, en enn þá
ekki fœr um að taka við stjórn á herdeild sinni. Gilbert þessi var
vel miðaldra, starfs og fjör maður hinn mesti og undi því illa iðju-
leysinu og tók því það ráð, að hjálpa hjúkrunarkonunni—sem í
þessu tilfelli var Helen, til að stunda sjúklingana. Einu sinni heyrði
hún á eftirfylgjandi samtal á milli hans og svertingja nokkurs, sem
þar átti heima: