Freyja - 01.05.1904, Blaðsíða 15

VI io.
FREYJA
219
,,Setjum nú svo, a5 stúlkan væri 17 vetra í staö 7, og að ein-
hverjum stóra drengnum 23. ára eþa þar yfir tœkist a5 steypa
henni á hinu hála tilfinningasvelli ástblindrar œsku, þá vilja hinir
drengirnir ekki einusinni lofa henni aö standa upp ef þeir mögulega
geta hindrað þa5, og skoða hana sem löglegt herfang hvers sem
vera vill, sagSi hún og horfði fast á kafteininn, sem auöscelega
var farinn að skilja viö hvaö hún átti, því hann var nú orðinn sót-
rauður í framan og eftir þetta kallaði hann hana aldrei, ,,ungfrú
mín. “
XX. KAPITULI.
Njósnarförin og afleiðing hennar.
,,Ég sendi eftir yður, major Harlow, til að ráðgast við yður
um vandasamt og kannske hœttulegt verk. “
,,Mér vœri sönn ánœgja í að geta orðið yður aö liði, herra
ofursti, ‘ ‘ sagði Karl og tók ofan fyrir yfirmanni sínum.
,,Þér hafið heyrt getið um Wilsons flokkinn, major?“
,, Njósnara uppreistarmannanna? ‘ ‘
,,Djöful uppreistarmannanna!“ sagði ofurstinn f bræði sinni.
,,Því hafi djöfullinn nokkurntíma búið í manns mynd, þá tryði ég
því að hann byggi í þessum manni. “
,,Já, ég hefi bæði heyrt hans getið og séð hann sjálfur að ég
held. “
,,Ó, er það svo, “ sagði ofurstinn og hýrnaði yfir honum svo
litlu, dökku augun hans tindruðu eins og hrafntinnur. ,,Ég vil láta
færa mér þenna Wilson fjötraðann, og lifandi, og þér eruð ’einmitt
maðurinn til að gjöra það, major. Sá sem verður til þess skal líka
fá það vel borgað. “
,,Ég er reiðubúinn, herra ofursti, “ svaraði Karl. ,,En ég
kœri mig ekki um önnur verðlaun en þau, að hafa samvizkusam-
lega gjört skyldu mína. “
,,Sei, sei, maður! Engan barnaskap, þegar um virkileik er
að rœða. Það er náttúrlega gott að hafa góða samvizku, en eng-
um heilvita manni dettur í hug að neita staðbetri verðlaunum,
ef þeirra erkostur, “ sagði ofurstinn.