Freyja - 01.05.1904, Blaðsíða 14

218
FREYJA
VI. io.
,, Já, hún er býsna lagleg kona, herra kafteirm, þó hún eigi
son, en engan mann.
,,Viö hvaö áttu, Sam?“
,,Ég á viö, herra kafteinn, aö móðir major Harlows, sem fór
rétt áður en þér komuö, hafi aldrei gifzt. “
,,Hvað! ungfrú Harlow?“
,,Já, herra kafteinn, ég beyrði hann kalla hana móður, það
heyrði ég. ‘ ‘
,,Þakka þér fyrir fréttina, Sam. Þarna er skildingur handa
þér fyrir ómakið. “
,,Ó, þér eruð góður, herra minn, “ sagði svertinginn og velti
silfrinu í lófa sínum.
Eftir þetta breyttist viðmót kafteinsins gagnvart Helenu. Að
vísu var hann engu minna stimamjúkur en hann hafði verið.en það
var á þenna smeðjulega hátt, sem æfinlega er eins viðbjóðslegur
og hann er sœrandi fyrir nœmar, kvennlegar tilfinningar, og það
því fremur fyrir Helenu, sem hún vissi betur af hverju það var
sprottið. Það var því einu sinni er hann var venju fremur nær-
göngull, að hún sagði við hann:
,,Lékuð þér yður aldrei á skautum, kafteinn Gilbert, þegar
þér voruð ungur?“
„Jú, oft og oft, ungfrú mín, það var uppáhalds skemmtun
mín í þá daga, “ svaraði hann auðsjáanlega hálf hissa á þessari ó-
væntu spurningu.
,, Sáuð þér aldrei stóran, durgslegan strák hrinda um koll
lítillí stúlku, bara af því að hún varminni máttar og óvön svellinu,
en hann vanur og gat svo vel gjört það sér að bagalausu?"
„Ekki man ég nú eftir því, og ég er viss um að ef ég hefði séð
nokkuð því líkt, þá hefði ég gengið nœst lífi þrælsins eða legið
sjálfur að öðrum kosti. “
Helen brosti. „En setjum nú svo, að allir hinir drengirnir
hefðu komið sér saman um að það vœri rétt og að þeir mættu
nú gjöra það líka fyrst einhver hefði orðið til að byrja á þeim leik, ‘ ‘
sagði hún.
Kafteinninn hikaði við; „Ég veit ekki hvert þér eruð að fara
með mig, ungfrú. En ég get ekki ímyndað mér að nokkursstaðar
fyndist hópur af drengjum, sem áliti slíkt, rétt að vera, “ sagði
hann.