Freyja - 01.05.1904, Side 8

212
FREYJA
VI. 10
Til „Freyju.
Með' sumarkveöj’ir til þín nú svffur f jölnís blær,
Irá sólstöö óska minna, hvar lífs míns fífill grœr—
aö starf þitt krýnist heiöri uro ónaœld alda spor
svo íslen/.k kynslóð skilji, hvaö sé frelsisvor.
Ég óska þess og vona þimn aldar veröi hár
og ávöxturinn mikill, þó vísirinn sé smár,
en langan tíma þarf til aö vitka villtan sauð,
sem vaninn hefir blindaö við úrelt kreddu gnauð.
Á vegleysunnar hörguro að villast, þaö er fár,
—en vegur þinn frá byrjun var lagður beinn og hár—
þó margir séu enn þá, sero vaða í vanans fönn,
með vagl á báðum augum og sjá ei hálfa spönn.
Sarnt kannast nokkrir viö það,aö brantin þín er bein,
þú bendir oss í nútíö á gamalt þjóöar mein,
sem lá í því, að æskumanns var hugsun kreppt í kör
og konan bundin f jötrum, sem gamalt skip í vör.
En skynsemin er Iæknír, sem á sér meðul mörg,
sem manrilífs sárin grœðir og sprengir kreddu björg,
já, bara ef fólk vill hugsa með sjálfstætt þrek og þor,
og þyrði að brjóta klafann, vér sæum frelsis-vor.
Sem vorblær hlýr með sólkoss er vermir kalin blóm
þú vekur þá er sofa með þýðum frelsis hljóm,
já, stígðu á alla þyrna og þjóðlífs grútar ljós
en þráðu nýjan sóldag og bjarta frelsisrós.
Þókðuk Kr. Kristjánsson.