Freyja - 01.05.1910, Blaðsíða 2

42
FREYJA
XII 9.
og þegar a5 rmnnfjöldinn sannindin sér
er sannleiknum borgnara. hvernig sem fer.
Með hendurnar fjötraðar, förlaða sýn
í fangelsi hneptur, hvar sólin ei skín,
þú byggur aö tapað sé málefni mitt,
og merki þess fallið, en risið sé þitt.
En heyrðn nú vínur, Ég áöur stóð einn
þó árla ég kallaði, ei svaraði neinn.
En þekkiröu ekki hinn þróttmikla ber,
af þögn minni vakinn í klefannm hér?
Nú uenir hann frelsinu,— önd mínerþar
sem einmani’ eg fyrrum í stríðina var.
Sjá heróp þau berast í hellirinn inn.
Það heróp mian grafið á legsteininn minrs.
Því frelsið er Jifandi framfara þrá
sem fœr engi kúgun'á jörðnnni’ að slá.
sem alheimsins tilvera heilög og heit.
En hvenær hún fæddist, ég sjálfur ei veit.
Ég veít að bún býr þó í brjóstinu á mér,
hún berst út og þróast og nœr kemur þér,
því fleiri sem heimskan í heiminum flœr,
því haldmeiri tökum á lýðnum það nœr.
Svo krossfestu, krossfestu, krossfestu migl
þeir koma á eftir er sannfæra þig,
því írelsið er ódauðlegt, svo er mín sál
og svífur of reynzlu og ofsókna bál!
Lauslega þýtt.